Είναι εκείνο το «δε σ' αγαπω πια» που δε χωνεύεται εύκολα

Χώρισες. Μόλις βίωσες μια ερωτική απογοήτευση. Ανάμεσα στους δύο σας, πήρες τη δεύτερη θέση. Μόλις τσαλαπατήθηκε το «εγώ» σου, η ιδιοσυγκρασία σου, η αυτοεκτίμησή σου. Οι έρωτες, όμως, θα ξέρεις πως έρχονται και παρέρχονται. Και ναι, έρχομαι να σου επιβεβαιώσω πως ο έρωτας με έρωτα περνάει αλλά δε σε νοιάζει και πολύ σε αυτή την φάση της ζωής σου να το διαβάσεις αυτό. Ισχύει, ωστόσο, αλλά δεν είναι η ώρα του να το αναλύσουμε, αφού εσύ έχεις ήδη στιγματιστεί από τον ερωτά σου.

Επιπλέον είσαι ο καλύτερος συμβουλάτορας του κόσμου- όταν πρόκειται για τον χωρισμό των άλλων- όχι όμως για τον δικό σου χωρισμό. Εκεί όλο πέφτεις και πέφτεις ψυχολογικά και προσπαθείς από κάπου να πιαστείς, κι ανατρέχεις σε κάποιον για να σου πει ότι αυτός ο χωρισμός είναι ένας εφιάλτης όπου σε λίγο θα ξυπνήσεις και θα είναι όλα όπως πριν. Μέχρι τότε, εσύ συνεχίζεις να πέφτεις και συνειδητοποιείς αργά και βασανιστικά πως δεν πρόκειται για εφιάλτη, δεν πρόκειται για ψέμα, αλλά για την ίδια σου την πραγματικότητα.

Άραγε θα έχεις ξανά νορμάλ ερωτική ζωή, αναρωτιέσαι. Πώς γίνεται να σταματάει η αγάπη από τον έναν, πώς έμεινες ν’ αγαπάς μόνο εσύ; Υπάρχει κάποιος διακόπτης, άραγε, που τον πατάει κανείς και «σβήνει» η σχέση; Γιατί σου έχει φανεί πως η άλλη πλευρά τον «πάτησε» σχετικά εύκολα αυτόν τον διακόπτη. Πώς γίνεται να μιλάς γι’ αγάπη, να συγκατοικείς με κάποιον, να του δείχνεις πως όλα είναι τέλεια, να τον κάνεις να νιώθει ασφάλεια και ξαφνικά να τον διώχνεις από τη ζωή σου, να του λες πως «ως εδώ ήμασταν, υπάρχει ημερομηνία λήξης». Ακόμα χειρότερα, δεν μπορείς να πιστέψεις πως εσύ έδωσες κατάθεση ψυχής και σώματος, αλλά η άλλη πλευρά απλώς χρησιμοποίησε για λίγο αυτά που πρόσφερες και μετά είπε «ως εδώ». Εσύ με τι δύναμη θα ξαναχαρίσεις το σώμα σου και την ψυχή σου στον επόμενο έρωτα, χωρίς να θεωρήσεις πως προσφέρεις υπηρεσίες;

Κάπου εκεί, έρχονται όλα τα κλισέ στο μυαλό σου: δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Αλλά καταλαβαίνεις ότι είναι μόνο κουβέντες παρηγορητικές, για να ικανοποιηθεί το εγώ σου, να ηρεμήσεις το είναι σου. Έπειτα, ακολουθούν όλες οι καλές σας κι οι μοναδικές σας στιγμές κι η φάση γίνεται ολοένα και χειρότερη για σένα. Δεν πρόκειται να ξαναέχεις νορμάλ ερωτική ζωή, σκέφτεσαι. Ποτέ ξανά δε θα είναι ίδια τα πράγματα για σένα.

Θες να σκεφτείς τις λύσεις τις οποίες απορρίπτεις τη μία μετά την άλλη και προσπαθείς να θέσεις κάποια χρονικά περιθώρια συγχώρεσης. Αν σε πάρει σε μια ώρα τηλέφωνο και σου πει πως μετάνιωσε, αν σε συναντήσει τυχαία αύριο και σου πει να προσπαθήσετε ξανά, αν ένας φίλος πλησιάσει έναν δικό σου για να μάθει πώς είσαι και δείξει ενδιαφέρον, τότε τι; Κάπου εκεί συνειδητοποιείς πως η βεντάλια της συγχώρεσής σου έχει ανοίξει αρκετά, τόσο που ξεχείλωσε.

Έπειτα, πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται γιατί χωρίσατε. Σε ενδιαφέρει πια η αιτία; Δε θα ξαναείστε μαζί, δε θα σε ξαναγγίξει ερωτικά, δε θα αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς σου, δε θα σου μιλήσει τρυφερά. Αισθάνεσαι σαν να πηγαίνατε μαζί σε κάποιο προορισμό με το τρένο αλλά επέλεξε να σε αφήσει σε κάποια συγκεκριμένη στάση, συνεχίζοντας σόλο την πορεία και το ταξίδι των ονείρων σας. Έχεις μείνει μετέωρος, σε ένα κωλοσημείο, χωρίς να μπορείς να δεις πως από αύριο είναι μια καινούργια μέρα και πως θα καθαρίσει το τοπίο κάποια στιγμή.

Ποτέ ένας χωρισμός δεν επιφέρει το τέλος. Είναι απλώς το κομβικό σημείο που αποφασίζεις να προχωρήσεις που πονάει τόσο, που πρέπει να παραιτηθείς από μια ιδέα που έκανες καιρό να χτίσεις. Δεν είναι όμως αυτό ένα τέλος, μα η επόμενη σελίδα. Κι αν δεν το βλέπεις σήμερα, ίσως φανεί από αύριο.