Τα παραλίγο πεθερικά μας, που αγαπήσαμε τόσο πολύ

Πεθερικά. Μια λέξη που ενσαρκώνει δύο ανθρώπους που γίνονται σιγά-σιγά οικογένειά σου. Δύο ανθρώπους που μπορεί στη ζωή σου να μπαίνουν κάπως τυχαία, γίνονται όμως κομμάτι της, από επιλογή! Δεν τους διαλέγεις κι όμως, ενσωματώνονται στην καθημερινότητά σου, στις συνήθειές σου. Μπορεί η αρχή να είναι δύσκολη –όπως όλες άλλωστε– στη συνέχεια όμως, η σχέση που χτίζεται είναι μοναδική κι αγνή, αφού υπάρχει αμοιβαία αγάπη. Τι συμβαίνει όμως, όταν το παραμύθι δεν έχει καλό τέλος; Κι αυτοί οι δύο άνθρωποι, που δύσκολα αλλά με επιτυχία μπήκαν στη ζωή σου αναγκάζονται να βγουν βίαια. Πολύ απλά γιατί η σχέση με το παιδί τους, δεν πέτυχε. Τους χάνεις και τους ίδιους, όσο παρατραβηγμένο κι αν ακούγεται και η απώλεια, όσο μικρή κι αν είναι, δεν παύει να είναι απώλεια!

Είναι από μόνο του παράξενο όταν κάποιες φορές αναπολείς τα παραλίγο πεθερικά σου -αν μπορούμε να χρησιμοποιούμε αυτό τον ορισμό. Όσο παράδοξο όμως κι αν ακούγεται, σκέψου πως μιλάμε για εκείνα τα άτομα που μπορεί αρχικά να φοβήθηκες να γνωρίσεις, όμως, τελικά δε σου φάνηκαν και τόσο κακοί. Είναι εκείνοι που ντράπηκες να ανοιχτείς και θέλησες να εντυπωσιάσεις, αλλά κατέληξες να μιλάς μαζί τους με τις ώρες για παιδικές αναμνήσεις του έρωτά σου και κάτι καλοκαίρια που ταξίδευαν στην Ευρώπη. Μιλάμε για τους ανθρώπους που όσο άβολα κι αν ένιωσες στην αρχή μαζί τους, με τον καιρό εξοικειώθηκες κι ένιωθες «σπίτι» το σπίτι τους. Που η παρουσία τους δε σε ενοχλούσε καθόλου, αντιθέτως περνούσε γλυκά η ώρα μαζί τους. Που δε χρειάστηκε ποτέ να προσποιηθείς μπροστά τους, πως είσαι κάτι άλλο. Πολύ απλά γιατί ποτέ δε θα σε έκριναν γι’ αυτό που είσαι πραγματικά.

Το στοίχημά σου, δεν ήταν να «κερδίσεις» έναν από τους δύο, αλλά και τους δύο. Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις δε χωράνε διακρίσεις. Έτσι κι αλλιώς η αγάπη σας για το ίδιο άτομο –το παιδί τους– υπερνικούσε κάθε διαφορά. Ήταν όμως, από την αρχή μια μάχη με τον εαυτό σου -και του καθενός άλλωστε- για να σε συμπαθήσουν, να τα πηγαίνετε καλά, για να κυλάει κι η σχέση καλύτερα, καθώς πολλές είναι οι φορές που βλέπουμε γονείς να μπαίνουν εμπόδιο σε σχέσεις ή να καλλιεργείται μια αμηχανία που δε βοηθάει την επικοινωνία. Αυτό φυσικά εξαρτάται κι από το ίδιο άτομο, αλλά και το πόσο θάρρος δίνει στους γονείς του, ώστε να εμπλέκονται στις σχέσεις του. Βέβαια, αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα.

Κάποιος θα έλεγε πως θα ήταν περισσότερο αναμενόμενο, όταν έρχονται εκείνοι στο μυαλό σου, άθελά σου σκέφτεσαι κι όλα τα κακά της πρώην σχέσης, αναλογίζεσαι γιατί τα πράγματα δεν κατέληξαν σε ένα μακροχρόνιο “μαζί” και πήραν την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Αυτό όμως, δεν ισχύει. Ακόμα κι αν με το παιδί τους δε σας βγήκε, ξέρεις πως αυτοί θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου. Υπερβολικό; Μπορεί! Όμως, ποιος μας λέει πώς πρέπει να νιώθουμε και πώς όχι; Δε λέω, αυτό δεν ισχύει για όλα τα πεθερικά. Αλλά αν αυτοί σου συμπεριφέρθηκαν τόσο σωστά, σου άνοιξαν κυριολεκτικά την αγκαλιά τους με αγάπη, το να τους θυμάσαι και να τους εκτιμάς, είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις.

Κι όσο κι αν παλεύεις με τον εαυτό σου, δε σταματάς ν’ αναρωτιέσαι: «Συναντάς και δεύτερη φορά καλά πεθερικά;». Δυστυχώς, δεν υπάρχει απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, είναι κάτι που μαθαίνεις στην πράξη. Ίσως να είναι κάτι σαν το λαχείο; Αν σου κάτσει, έκατσε; Ποιος ξέρει! Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν στο άλλο μας μισό, ίσως ξεκινήσουν να πιστεύουν και σ’ αυτό. Μα πέρα από τις θεωρίες, ακόμα κι αν οι δρόμοι σας χωρίσουν, θα ξέρεις πως έχεις γνωρίσει δύο αξιόλογους ανθρώπους. Ανθρώπους που κούμπωσες με τη μία -ή αν όχι αμέσως, σίγουρα δέθηκες στην πορεία- χωρίς να χρειάζεται κόπος και πίεση. Που σου συμπεριφέρθηκαν σαν να ήσουν δικό του παιδί. Ε, πώς ξεχνάς κάτι τέτοιο;

Πεθερικά λοιπόν. Μια λέξη που πολλές φορές ίσως τρομάζει. Και φυσικό είναι, αφού υπάρχει η αίσθηση πώς αν δεν περάσεις από τη δική τους κρίση, δεν παίρνεις ποτέ το πράσινο φως, ακόμα κι αν πρακτικά δεν έχουν λόγο σε αυτό. Κι όσο κι αν ανοιχτείς, κι όσα κι αν μοιραστείς μαζί τους, αν η σχέση με τον άλλο δεν προχωράει, εκτός από το ότι χάνεις τον άνθρωπό σου, μαζί χάνεις κι αυτούς. Και δε θα πω πως είναι το ίδιο με το να χάνεις τους γονείς σου, γιατί αυτό θα ήταν λάθος κι ανόητο. Όμως, μια μικρή απώλεια τη νιώθεις κι είναι απολύτως φυσιολογικό.

Μια φορά λοιπόν συναντάς καλά πεθερικά; Ίσως! Όμως, επειδή σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να τα κρατήσεις, αν η σχέση με το παιδί τους στραβώσει, απλώς ελπίζεις πώς θα σταθείς τυχερός και την επόμενη φορά. Και εις άλλα, λοιπόν, με υγεία.