Οι φίλοι που δημιουργούνται στη σεζόν γίνονται οικογένεια

Σεζόν. Εργασία για έξι μήνες τον χρόνο στον τουρισμό, είτε είναι εστίαση, είτε τουριστικά γραφεία, ενοικιάσεις αυτοκινήτων, ξενοδοχεία και πάει λέγοντας. Ξεσπιτωνόμαστε κάθε χρόνο, για μισό έτος, να πάμε να δουλέψουμε σε παραθαλάσσια περιοχή για ένα καλύτερο αύριο. Τώρα είμαστε μαζοχιστές, δεν είμαστε, δε θα μάθουμε και ποτέ. Δύσκολο πράγμα να αφήνεις τα πάντα πίσω σου για να κυνηγήσεις τα όνειρά σου ή απλώς έναν καλύτερο μισθό. Τις αναμνήσεις που κάνεις, όμως, δεν πρόκειται να στις χαρίσει κανένας και ποτέ, αν δεν πάρεις την απόφαση να πας στο νησί.

Δεν το συζητώ καν, το πόση κούραση δημιουργείται από μια τέτοια δουλειά. Να είσαι μονίμως εκεί, 7/7, αν είσαι τυχερός 6/7, με απρόβλεπτο ωράριο (συνήθως) γιατί προφανώς τα 8ωρα δεν πολύ υφίστανται σε τέτοιες περιπτώσεις, πόσω μάλλον και με την έλλειψη προσωπικού που υπάρχει. Ο κόσμος που γνωρίζεις εκεί όμως, οι άνθρωποι που συναναστρέφεσαι είναι του δικού σου κόσμου, είναι τις ιδιοσυγκρασίας σου, είναι τρελοί, σαν εσένα, που τα παράτησαν όλα για να πάνε στο νησί. Είναι οι τουρίστες που γνωρίζεις, που εκστασιάζονται με την ομορφιά της Ελλάδας και της κουλτούρας μας. Είναι τα μέρη που ανακαλύπτεις με καινούργια σκηνικά και καινούργιες θέες για άραγμα και τσιγάρο. Είναι η θάλασσα εκεί μπροστά σου, συνέχεια, με το απέραντο γαλάζιο της!

Στην αρχή δε μιλιέσαι με κανέναν. «Έλα, εντάξει, να δουλέψω ήρθα, ξεκουμπιστείτε από μπροστά μου», αυτό είναι το σκεπτικό σου. Παρατσούκλια από εδώ κι από εκεί, eye rolls γιατί είναι όλοι εκνευριστικοί. Μέχρι που ξεκινάει το ξύλο όπως λέμε, που δεν προλαβαίνετε ούτε για νερό να πάτε. Νεύρα, φωνές, χαμός, ο υπεύθυνος να ωρύεται γιατί μαλώνετε για το ποιος ξέχασε την καφετιέρα ανοιχτή. Όλα αυτά όμως γίνονται συνήθεια και σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλάβεις, αυτά τα άτομα που πίστευες τόσο καιρό για εχθρούς σου, αρχίζουν σιγά σιγά κι εισβάλουν στη ζωή σου για να την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα. Πότε πήγατε πρώτη φορά για καφέ, πότε ξενυχτήσατε στο μπαλκόνι με Μάλαμα να κλαίτε για πρώην, χαμπάρι δεν πήρατε.

Και κάπως έτσι ξεκινάει η ζωή στη σεζόν, με φίλους πια. «Έλα ρε, δε θα πάμε για ποτό;», «Έλα λίγο έχω να σου πω», «Πότε θα πάμε για μπάνιο;» «Πότε έχεις ρεπό;». Είναι η υπερβολική καθημερινή τριβή που έχετε μεταξύ σας; Είναι το ότι είστε μοναχοί σε ένα ξερονήσι; Ποτέ δε θα μάθουμε. Το μόνο σίγουρο είναι, όμως, πως αυτά μένουν. Σας ενώνει μια ξένη δουλειά που κοπιάζετε να πάει καλά, σας ενώνει ο άχρηστος ο υπεύθυνος που έχετε μάθει να υπερασπίζεστε τον εαυτό σας μπροστά στα μούτρα του, σας ενώνει η πείνα που βιώνετε κάθε βράδυ μετά την υπερένταση της δουλειάς και το «πάλι ξέχασα να φάω», σας ενώνει η κάψα που τρώτε στο κορμί σας και το άχαρο μαύρισμα εξαιτίας των ρούχων της δουλειάς.

Γίνεται η μέρα πιο υποφερτή, περνάνε οι μήνες νεράκι. Αυτοί οι άνθρωποι που κάποτε για σένα ήταν ξένοι, με μόνο κοινό σας ότι πήραν την ίδια απόφαση, τώρα έχουν γίνει οικογένεια και προσπαθείς να μην κλάψεις με μαύρο δάκρυ όταν τελειώσει αυτό που ζείτε παρέα. Από σκορπισμένοι σε όλες τις γωνίες του κόσμου, μαζί σε ένα ξερονήσι της Ελλάδας, να βγάλετε σεζόν. Θα έλεγε κανείς “right people, at the right time”. Άλλοι κλειστοί, άλλοι έξω-καρδιά, άλλοι ξινοί κι άλλοι αηδιαστικά γλυκοί, όλοι μαζί βαλθήκατε να φτιάξετε το dream team. Και το φτιάξατε.

Μέχρι που έρχεται το τέλος, εκεί, μέσα Οκτώβρη που έχει παγώσει το νησί από το φθινόπωρο με κάτι ξεχασμένους τουρίστες να κάνουν ακόμη μπάνιο. Εσείς μαζεύεστε στο στέκι σας κι αναπολείτε τη φετινή τρέλα. Τα ξεφτιλίκια στο club πιο κάτω, τα σερί που πήγατε κομμάτια στη δουλειά, τους τουρίστες που σας βγάλανε το λάδι όλο το καλοκαίρι, τις φορές που πήγατε να παραιτηθείτε όλοι μαζί αγκαλιά, τα αραγματικά σέσιον στα μπαλκόνια με κουτάκια μπίρας γιατί ξεμείνατε μέχρι το τέλος του μήνα. Όλα αυτά τα μικρά, καθημερινά πραγματάκια, που έρχονται και σε δένουν με ανθρώπους που δεν πίστευες ποτέ ότι θα γνωρίσεις. Αναμνήσεις που δεν πίστευες ποτέ ότι θα κάνεις.

Αυτή είναι η φετινή δική μου οικογένεια, πέντε άνθρωποι που αποφασίσαμε να τραβήξουμε τα ίδια ζόρια για τους υπόλοιπους 6 μήνες. Κι εννοείται πως αυτό που πονάει περισσότερο δεν είναι ότι τελειώνει η σεζόν, είναι το ότι τελειώνει η συγκεκριμένη σεζόν. Γιατί καλώς ή κακώς, με κάποιους μπορεί να ξαναδουλέψεις, με όλους μαζί όμως, το ίδιο team ξανά, στα ίδια μέρη όπως τότε, δε θα ξανά υπάρξεις. Ένα εις το επανιδείν, μια αγκαλιά, ένα φιλί και τα λέμε στην πόλη.