Γιατί είναι τόσο εύκολο να ερωτευτείς τον ψυχολόγο σου;

Κανείς μας δεν ξέρει πού θα τον βρει ο έρωτας και πότε θα εμφανιστεί στη ζωή μας, κάποιες φορές όμως μπορεί να έρχεται απροσδόκητα κάποιος άλλος μεταμφιεσμένος σαν εκείνον και τα πράγματα να μπερδεύονται στο μυαλό μας. Η σχέση που αναπτύσσουμε με τον ψυχολόγο μας μπορεί να οδηγήσει σε τέτοια μονοπάτια, γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο να θεωρούμε πως έχουμε ερωτευτεί τον ψυχοθεραπευτή μας. Πιστεύουμε πως μας γεννώνται ερωτικά συναισθήματα προς εκείνον και μπορεί πράγματι να μοιάζουν. Το θέμα όμως είναι πως δεν ερωτευόμαστε κάποιον «άσχετο», αλλά τον ψυχολόγο μας, ο οποίος ενσαρκώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα μας έκαναν να αντιμετωπίσουμε έναν άνθρωπο θετικά.

Η φύση της δουλειάς του «απαιτεί» να μας κάνει να αισθανόμαστε οικειότητα τόσο στον χώρο όπου βρισκόμαστε, όσο και μαζί του, οπότε εξαρχής δε θεωρούμε πως είναι ένας απρόσωπος άνθρωπος αλλά αντιθέτως, είναι αυτός που προσπαθεί ώστε να «έρθει κοντά μας» για να μας καταλάβει. Όπως επίσης στρέφει την προσοχή του σε εμάς ακόμα και για ένα μικρό σχετικά χρονικό διάστημα, είναι πλήρως αφοσιωμένος στα λεγόμενά μας, κάτι που δύσκολα ο υπόλοιπος κόσμος θα κάνει. Μέσα από αυτή την εβδομαδιαία επικοινωνία -εάν είναι σωστός επαγγελματίας- προσπαθεί να κατανοήσει τα προβλήματά μας, χωρίς να μας κρίνει γι’ αυτά ή για τις αποφάσεις μας. Είναι από τους λίγους ανθρώπους που μπορούμε να βγάλουμε στο φως ό,τι μαλ@κία κι εάν έχουμε κάνει, που θα μας δεχτεί χωρίς να μας κατηγορήσει ή να μας κρίνει. Οπότε σταδιακά, εφόσον εμείς όλο και περισσότερο του αποκαλύπτουμε πτυχές της προσωπικότητάς μας, τείνουμε να «δενόμαστε» μαζί του και να θεωρούμε πως αυτή η σύνδεση έχει κάτι το ξεχωριστό και το μοναδικό.

Εν μέρει βέβαια αυτό ισχύει γιατί ο κάθε θεραπευόμενος χτίζει μια προσωπική σχέση με τον θεραπευτή του αλλά όλα γίνονται στα πλαίσια της συνεδρίας. Πολλές φορές, ο τελευταίος μοιράζεται κι εκείνος μεμονωμένα γεγονότα ή στιγμές από τη ζωή του για να μας κάνει κι εμάς να νιώσουμε πιο άνετα να μοιραστούμε πράγματα. Αυτό όμως δε μας καθιστά φίλους ή κάτι παραπάνω, ακόμα κι αν εύκολα το μεταβάλλουμε στη σκέψη μας.

Κάποιος θα πίστευε πως εάν ταυτιστούμε με εκείνον σε ορισμένα σημεία θα λέγαμε πως ταιριάζουμε. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το ότι συμβαίνει αλλά ούτε κι αρνητικό για την εξελικτική πορεία της «θεραπείας» μας. Τείνουμε όμως να εξιδανικεύουμε όλες αυτές τις πληροφορίες που μοιράζεται με εμάς και να θεωρούμε πως απέναντί μας έχουμε έναν άνθρωπο ο οποίος και στις σχέσεις του θα συμπεριφέρεται όπως και στις συνεδρίες. Κάτι το οποίο δεν είναι ούτε υγιές αλλά ούτε και ρεαλιστικό. Προφανώς δεν είμαστε οι δικοί του ψυχολόγοι για να μας φανερώσει τα τραύματα και τις αδυναμίες του. Αντιθέτως εκείνος θεωρούμε πως έχει όλες τις απαντήσεις για τις δικές μας δυσκολίες κι εφόσον κάνει τόση προσπάθεια για να μας βοηθήσει και χωρίς αντάλλαγμα (δίχως να λαμβάνουμε υπόψη το χρηματικό αντίτιμο) δε θα ήταν απίθανο να αναπτύξει κι εκείνος συναισθήματα για εμάς. Αλλά εδώ παραβλέπουμε τόσα πράγματα που μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα.

Του ψυχολόγου μας, παρ’ ότι έχουμε την αίσθηση της αποκλειστικότητας -πως είναι μονάχα δικός μας κι ασχολείται με τα προβλήματά μας- δεν του μονοπωλούμε ούτε το ενδιαφέρον αλλά ούτε και τον χρόνο. Μπορεί για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα να ασχολείται μόνο με εμάς αλλά φανταστείτε να σκεφτόταν κάθε μέρα όλα όσα του έχουν πει όλοι οι θεραπευόμενοί του! Αυτό το απευχόμαστε για την ψυχική του υγεία. Ωστόσο, ακόμα κι αν δεν είμαστε μοναδικοί για εκείνον, παραμένουμε σημαντικοί με τη σχέση θεράποντος-θεραπευόμενου. Έτσι, αν παρατηρήσουμε πως αναπτύσσουμε συναισθήματα, χρήσιμο θα ήταν να τα επικοινωνήσουμε μαζί του. Γιατί εάν είναι σωστός επαγγελματίας, θα προσπαθήσει να μας κάνει να κατανοήσουμε τον λόγο για τον οποίο μας προκλήθηκε αυτό το ερωτικό συναίσθημα και θα μας βοηθήσει να το εξηγήσουμε και να το ανάγουμε στην πραγματικότητα. Σχεδόν πάντα, η εξήγηση και η αποδόμηση της πεποίθησής μας αυτής διαφέρει ριζικά από αυτό που είχαμε εξαρχής στο μυαλό μας.

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως είναι κάτι φυσιολογικό και περισσότερο συνηθισμένο απ’ όσο νομίζουμε. Δε χρειάζεται να πανικοβαλλόμαστε στην προσπάθειά μας να το απορρίψουμε και να τα καταπιέσουμε γιατί αυτό θα αποτελέσει κι εμπόδιο στη θεραπεία μας. Το σημαντικό όμως, είναι να επανέλθουμε στην πραγματικότητα, γιατί όντως, δεν είναι έρωτας.