Πριν από 20 χρόνια, τον Μάϊο του 2003, οι Metallica πραγματοποίησαν μια συναυλία μέσα στις φυλακές του San Quentin στην California, λίγο νοτιότερα της έδρας τους συγκροτήματος, του San Francisco. Η συναυλία αυτή άφησε ιστορία, όχι μόνο γιατί ένα τέτοιο εγχείρημα είναι πολύ σπάνιο, αλλά και γιατί αποτελεί σημαντικό σταθμό και μέρος της πορείας του συγκροτήματος.
Οι φυλακές του San Quentin αποτελούν ένα πολύ μεγάλο κτιριακό συγκρότημα με υψηλά μέτρα ασφαλείας. Το σωφρονιστικό ίδρυμα λειτουργεί από το 1854 και στεγάζει τον μεγαλύτερο αριθμό θ@νατοποινιτών στην Αμερική. Έχει χωρητικότητα σχεδόν 3000 ατόμων, αλλά όπως κανείς μπορεί να φανταστεί, μάλλον στεγάζει πολύ μεγαλύτερο αριθμό κρατουμένων, οι οποίοι είναι αποκλειστικά άντρες, καθώς από το 1920 η κράτηση γυναικών έχει διακοπεί. Εκτός από τα παραπάνω, ένας άλλος λόγος που η συγκεκριμένη φυλακή κινούσε τόσο πολύ το ενδιαφέρον, είναι γιατί σ’ αυτήν κρατούνταν ο Charles Manson, ηγέτης της αίρεσης “Manson Family” που καταδικάστηκε για 9 δολοφονίες το 1969.
Το μέρος στο οποίο πραγματοποιήθηκε η συναυλία ήταν το προαύλιο του ιδρύματος, στο οποίο οι κρατούμενοι βρίσκονταν υπό αυστηρή επιτήρηση, αλλά παρ’ όλα αυτά δυσκολεύονταν να συγκρατήσουν τον ενθουσιασμό που ένιωθαν. Κάποιοι από αυτούς είχαν φτιάξει και ένα πανό στο οποίο έγραψαν “Metallica rule the world”. To συγκρότημα έπαιξε 10 τραγούδια, ανοίγοντας την παράσταση με το “Creeping Death” που κυκλοφόρησε το 1984 κι αποτελεί ακόμα ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια τους. Το show συνεχίστηκε με άλλα 9 κλασικά κομμάτια, από τα 3 πιο εμβληματικά άλμπουμ της μπάντας, το “Kill ‘em all” που κυκλοφόρησε το 1983, το “Ride the Lightning” που κυκλοφόρησε το 1984 και το απόλυτο “Master of Puppets” που κυκλοφόρησε το 1986. Το υπόλοιπο setlist ήταν το εξής: For whom the bell tolls, Seek and destroy, Fade to black, Fuel, Sad but true, Master of Puppets, One, Enter Sandman και Battery.
Αν και οι Metallica δοκίμασαν να σπάσουν τις νόρμες παίζοντας τη μουσική τους σε μια φυλακή, δεν ήταν αυτοί οι πρωτοπόροι, καθώς προηγουμένως είχε τραγουδήσει στο ίδιο σωφρονιστικό ίδρυμα ο Johny Cash, τον Φεβρουάριο του 1969, ο οποίος κυκλοφόρησε και δίσκο από τη συναυλία με τίτλο “Johny Cash at San Quentin”. Οι Metallica αν και δεν ηχογράφησαν τη συναυλία, γύρισαν το βίντεο κλιπ του νέου τους τραγοδιού “St. Anger” από το ομότιτλο άλμπουμ, σε εκείνες τις φυλακές. Ο συγκεκριμένος δίσκος, αλλά και το κομμάτι πραγματεύονται το θυμό που μπορεί να βιώνει ένας άνθρωπος στη ζωή του και την επιθυμία του να απαλλαγεί από αυτόν. Με αφορμή την ανακοίνωση του νέου άλμπουμ, ο frontman του συγκροτήματος είχε δηλώσει κατά τη διάρκεια της συναυλίας ότι ο θυμός είναι ένα συναίσθημα με το οποίο έχει παλέψει για καιρό στη ζωή του και πως αν δεν είχε τη μουσική, πολύ πιθανόν να βρισκόταν και αυτός ανάμεσα στους κρατούμενους.
Ένας λόγος ακόμα που η συγκεκριμένη συναυλία έχει γράψει ιστορία είναι γιατί τότε ήταν και η πρώτη επίσημη εμφάνιση του νέου μπασίστα, Robert Trujillo που έχει παραμείνει μέχρι και σήμερα στην μπάντα. Μάλιστα, την περίοδο εκείνη το συγκρότημα γύριζε το ντοκιμαντέρ με τίτλο “Metallica: Some kind of monster” που απαθανάτιζε την πορεία της ηχογράφησης του νέου άλμπουμ “St. Anger”, με γυρίσματα από το 2001 έως και το 2003, που συμπεριέλαβαν και πλάνα από τη συναυλία στο San Quentin. Εκείνο το διάστημα ο frontman James Lars έδινε τη μάχη του για την απεξάρτηση από το αλκοόλ ενώ βρέθηκε και σε κέντρο αποτοξίνωσης για κάποιο χρονικό διάστημα, και κατάφερε να επανέλθει για την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων του άλμπουμ.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως το συγκρότημα δώρησε και 10.000 δολάρια στην ομάδα baseball της φυλακής, ενώ στο τέλος του ντοκιμαντέρ τα μέλη τους συγκροτήματος έστειλαν το εξής μήνυμα: «Για όλες τις ψυχές που επηρεάστηκαν από το San Quentin, το πνεύμα σας θα αποτελεί πάντα μέρος των Metallica». Παρ’ όλα αυτά, μέρος των Metallica αποτελούν οι ψυχές όλων όσων έχουν επηρεαστεί από τον παραμικρό στίχο ή μελωδία των κομματιών τους, όλων όσων συγκινήθηκαν απ’ αυτά, όλων όσων η ζωή τους άλλαξε ή ακόμα και σώθηκε εξαιτίας της μουσικής τους. Η μουσική έχει τεράστια δύναμη, ιδιότητα θεραπευτική κι εκπαιδευτικη και φυσικά δυνατότητα να ξυπνήσει και τα πιο βαθιά συναισθήματα του ανθρώπου -είτε αυτά είναι χαράς είτε λύπης.
Η μουσική είναι μουσική, και δεν αφορά σε ηλικίες, φυλές ή σ3χουαλικές προτιμήσεις. Η μουσική είναι οικουμενική και η επιλογή των ακουσμάτων μας προσωπική υπόθεση. Σε όποιο μέρος μέρος ή σε όποια κατάσταση της ζωής μας και αν βρισκόμαστε, η μουσική έχει πάντα χώρο στη ζωή μας και πολλές φορές μπορεί να είναι και το μόνο πράγμα που μας κρατάει ζωντανούς, ακόμα και σ’ ένα κελί της φυλακής.
Συντάκτης: Μαρία Κουτσουρά
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
