Είμαι -μάλλον- όπως λέει η πλειοψηφία ένας άνθρωπος περίεργος. Τώρα, βέβαια, ίσως αναρωτηθείς, γιατί να είμαι εγώ πιο περίεργη από οποιονδήποτε άλλο εκεί έξω. Δεν ξέρω, έτσι λένε. Και όχι, για να σε προλάβω, δε με νοιάζει τι λένε. Ωστόσο, υπάρχει ένα σεβαστό κομμάτι του εαυτού μου, αρκετά ακαταλαβίστικο και για τους ανθρώπους που πραγματικά με νοιάζουν, το οποίο ακόμη με κάνει να προβληματίζομαι.
Πίστεψέ με, δεν είναι πολλοί αυτοί. Όχι σε επίπεδο να κάθομαι όντως να προβληματίζομαι τουλάχιστον. Ελάχιστοι είναι. Όμως μάλλον εκεί έγκειται και το όποιο θέμα. Γιατί για μένα δε μετράει η ποσότητα αλλά η ποιότητα. Γιατί για μένα συχνά αυτές οι δύο έννοιες είναι αντιστρόφως ανάλογες.
Και ίσως να είμαι ένας άνθρωπος όντως περίεργος τελικά. Θα σου πω γιατί. Μπορεί να αποζητώ, να εκτιμώ αφάνταστα και να απολαμβάνω την παρέα, την επαφή, την αγάπη, το μοίρασμα με τους λιγοστούς εκείνους ανθρώπους που έχει ξεχωρίσει η αλήθεια μου, παράλληλα, ωστόσο, υπάρχουν φάσεις στη ζωή μου κατά τις οποίες έχω εξίσου ζωτική ανάγκη την απομόνωση προκειμένου να ανασυγκροτηθώ, να τα βρω με μένα, να γεμίσω μπαταρίες και κυρίως να βρω τι γίνεται πραγματικά μέσα μου.
Είμαι ένας άνθρωπος, λοιπόν, αρκετά περίεργος καθώς φαίνεται. Ένας άνθρωπος που πάντα τρόμαζε μπροστά στην απειλή της μοναξιάς, ωστόσο, πρόσφατα ανακάλυψα πως η μοναχικότητα ανά περιόδους μού είναι απαραίτητη. Κι άντε να εξηγήσεις τώρα στους ανθρώπους που όντως σε νοιάζονται πως όταν διανύεις μια τέτοια φάση δε σημαίνει ότι τους αποφεύγεις, ότι τους απορρίπτεις ή ότι δε νοιάζεσαι για εκείνους.
Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ανθρώπους που σου έχουν σταθεί στα πιο βαθιά σκοτάδια σου. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ανθρώπους, οι οποίοι χωρίς κανένα απόθεμα προσωπικής αντοχής πολλές φορές, όταν εσύ παρέπαιες ήταν εκεί, υπ’ ατμών, για να σε συνεφέρουν. Συγγενείς κι ελάχιστους αληθινούς φίλους. Ανθρώπους, τέλος πάντων, που ακόμη αποδεικνύουν περίτρανα ότι είναι εδώ για σένα με κάθε τρόπο.
Ξέρω, είναι σκληρό. Ξέρω, ακούγεται τουλάχιστον εγωιστικό να νιώθεις την ανάγκη να απομονωθείς για κάμποσο ακόμη κι από αυτούς τους ανθρώπους, έστω κι αν νιώθεις πως το χρειάζεσαι όσο τίποτε. Από την άλλη, ρε γαμώτο, σκέφτομαι συχνά, πως αν κάποιος σε αγαπάει αληθινά, το αποδεικνύει κυρίως στις διαφορές σας. Στα σημεία εκείνα πάνω σου που ο ίδιος δεν μπορεί να καταλάβει ή να οικειοποιηθεί. Αλλιώς ποιον αγαπάει; Μια ιδέα; Αυτό που θα ήθελε να είσαι; Αυτό που ο ίδιος ή η ίδια χρειάζεται από εσένα;
Δεν ξέρω. Σκέφτομαι πολλά για ακόμη μια φορά. Σκέφτομαι πολλά με αφορμή τα πολλά που κρύβω μέσα μου. Έχω κάποιους φίλους, κάποιες φίλες, μετρημένους και μετρημένες στα δάχτυλα, για τους οποίους αισθάνομαι ευλογημένη. Τους έχω επιλέξει με κόπο κι αγώνα έπειτα από πολλά βράδια απολογισμού. Τους έχω επιλέξει και τις έχω επιλέξει ως δικούς μου ανθρώπους μαζί με τους εξ αίματος δικούς μου ανθρώπους, να στέκονται δίπλα μου γιατί, ναι, τους θέλω. Τις θέλω. Κι όπως έχει ως τώρα αποδειχτεί με θέλουν κι εκείνοι, κι εκείνες, στη ζωή τους.
Παρ’ όλα αυτά, στις ακραία μοναχικές μου περιόδους, κάποιους και κάποιες από αυτούς νιώθω ότι τους/τις αδικώ. Εκείνους κι εκείνες που δεν έχουν καταφέρει να μπουν στη θέση μου. Εκείνους κι εκείνες που όταν χάνομαι το ερμηνεύουν ως αδιαφορία κάνοντας κι εμένα να αισθάνομαι τύψεις επειδή διαφέρουν οι ανάγκες μου. Σαν να πρέπει να αποτελεί ανταπόδοση των στιγμών που με στήριξαν οποιαδήποτε κίνησή μου κι αν δε μοιάζει έτσι θα πρέπει να νιώθω αχάριστη.
Είναι στη φύση μου να μη θέλω να αδικώ. Πολλές φορές όμως εξαντλούμαι και χρειάζομαι χρόνο για μένα και μόνο. Κάτι τέτοιες ώρες αν δεν κάνω αυτό που αισθάνομαι αδικώ τον εαυτό μου. Πλέον δεν έχω άλλο χρόνο για χάσιμο όμως, ώστε να με βάζω δεύτερη σε σειρά. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι πως οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου είναι εκεί για σένα. Όπως είσαι πραγματικά. Για τα όμορφά σου μα περισσότερο για τις αναποδιές σου αλλιώς δε θα είχε νόημα. Είναι εκεί για να σέβονται όσα δεν καταλαβαίνουν κι όχι για να σε περιμένουν στη γωνία με τον συναισθηματικό εκβιασμό ανά χείρας κάθε που διαψεύδεις την τέλεια εικόνα που θα περίμεναν από σένα.
Η ανταπόδοση από πλευράς μου δε φαίνεται τις στιγμές που απομονώνομαι και χάνομαι. Φαίνεται όμως στο ότι εγώ δέχομαι δίπλα μου τους λίγους και τις λίγες που έχω επιλέξει για όλα όσα όντως είναι. Με απόλυτο σεβασμό, χωρίς κατάκριση, χωρίς παρεξηγήσεις. Γιατί μπορεί αγάπη στα μάτια κάποιων να είναι η διαρκής παρουσία σου δίπλα τους, όμως φιλία για μένα είναι κυρίως να μπορείς να εκτιμάς την παρουσία αλλά και να κατανοείς την απουσία, όταν απαιτείται εξίσου.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
