5+1 τραγούδια που στάνταρ έχεις τραγουδήσει λάθος

Όπου και να βρισκόμαστε, η μουσική μάς ακολουθεί. Κι αυτό είναι σιγουράκι. Στο αμάξι καθ’ οδόν για τη δουλειά, στο γυμναστήριο ή σε κάποια μεγάλη μάζωξη, ένα τραγουδάκι θα το πούμε. Το ερώτημα, όμως, είναι: άραγε, το λέμε σωστά; Πόσες φορές έχουμε σακατέψει στίχους γνωστών σε όλους μας τραγουδιών απλώς και μόνο επειδή δεν τους γνωρίζαμε αυτολεξεί αλλά βασιζόμασταν στην ακουστική μας ικανότητα;

Μετά το τέλος του άρθρου, θα αναθεωρήσετε πολλοί, όπως κι εγώ, στίχους τραγουδιών που άλλο λέγανε κι άλλο εμείς τραγουδούσαμε. Όσο περίεργο και να σας φανεί, η λίστα είναι αρκετά μεγάλη αλλά αποφασίσαμε να συγκεντρώσουμε τα 5+1 πιο χαρακτηριστικά, που λίγο-πολύ όλοι μας κάποια στιγμή τα έχουμε τραγουδήσει λάθος. Κι ίσως αργότερα να βγάζει περισσότερο νόημα το τραγούδι, για να δούμε.

1. Κατερίνα Κούκα κι Αντώνης Καφετζόπουλος- «Ο ωραίος κι η ωραία»

Το 1994 κυκλοφορεί το τραγούδι «Ο ωραίος κι η ωραία» της Κατερίνας Κούκα και του Αντώνη Καφετζόπουλου σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου και στίχους Τασούλας Θωμαΐδου. Το ελαφρολαϊκό αυτό κομμάτι αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το ελληνικό κοινό και παίζεται μέχρι και σήμερα θέλοντας να κάνει hype ένα ωραίο και ταιριαστό ζευγάρι. Πολλοί, όμως, είναι εκείνοι που το τραγουδούσαν πάντοτε, παραφράζοντας έναν στίχο από το ρεφρέν. Να πούμε πως ο στίχος «κι από τότε στη Δημίδη βάλαμε και δαχτυλίδι», για κάποια οδό που ούτε ξέρουμε ούτε θα μάθουμε ποτέ, ακούγεται πολύ πιο πιστευτός από το «κι από τότε στρείδι-μύδι βάλαμε και δαχτυλίδι».

2. Θάνος Καλλίρης- «Γιορτάζω»

Ένα χρόνο νωρίτερα, ο Θάνος Καλλίρης γράφει τους στίχους και τη μουσική του πολύ επιτυχημένου pop κομματιού «Γιορτάζω». Στο ρεφρέν του, λοιπόν, υπάρχει ο στίχος «Γιορτάζω, γιορτάζω, μ’ ακούτε που το φωνάζω» κι όχι «μα ούτε που το φωνάζω», στον οποίο έχει αναφερθεί κι ο ίδιος ο καλλιτέχνης σε συνέντευξή του, για να μας βοηθήσει κι εμάς τους δύσμοιρους να βγάλουμε μια άκρη.

3. Γρηγόρης Μπιθικώτσης- «Ένα το χελιδόνι»

Περνάμε τώρα στη χρυσή δισκοθήκη του ελληνικού πενταγράμμου και σε ένα τραγούδι-ύμνο που μας συνοδεύει από τα παιδικά μας χρόνια. Σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Οδυσσέα Ελύτη, το τραγούδι αυτό από το άλμπουμ Άξιον Εστί αποτελεί σταθμό στην ελληνική και παγκόσμια μουσική βιομηχανία. Σαν παιδιά, λοιπόν, όπως υπήρξαμε, δεν ήταν λίγες φορές που η φαντασία μας είχε ξεφύγει, σε σημείο να τραγουδάμε «θέλει κι η Ζωντανίνα πίνουν το αίμα τους», με τη σκέψη πως κάποια βρικόλακας είναι αυτή η Ζωνταντίνα κι όχι «θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους».

4. Πασχάλης Τερζής- «Ο δικός μου ο δρόμος»

1998 και το δίδυμο Γιώργος Θεοφάνους- Εύη Δρούτσα δίνουν μια κομματάρα –με όλη τη σημασία της λέξης- σε έναν από τους σημαντικότερους λαϊκούς τραγουδιστές της χώρας. Ο Πασχάλης Τερζής αποδίδει με τον δικό του μοναδικό τρόπο τους στίχους του τραγουδιού, μιλώντας για τη μοναξιά που τον συνοδεύει στη ζωή, εξ ου κι ο στίχος «στην οδό γράφει “μόνος”, επικίνδυνη λέξη» κι όχι κάποια οδό Γραφημόνος, που μπορεί να θεωρούσαν μερικοί μέχρι πρότινος.

5. Παναγιώτης Μιχαλόπουλος- «Δεν ξανακάνω φυλακή»

Μεταφερόμαστε στο έτος 1975, όπου ο Παναγιώτης Μιχαλόπουλος ερμηνεύει ένα λαϊκό κομμάτι που μας μεταφέρει στη δεκαετία του ’30. Τότε, ως fashion trend της εποχής και ως σύμβολο ανδρισμού, οι άνδρες είχαν τσιγκελωτά μουστάκια και χρησιμοποιούσαν κερί, για να διατηρήσουν το σχήμα. Ένα από τα πιο δημοφιλή κεριά ήταν το κερί Douglas. Επειδή, όμως, τα αγγλικά δεν ήταν στο φόρτε τους, διαβαζόταν ελληνιστί ντούγκλας και το μουστάκι έγινε ντούγκλα. Ένα παρόμοιο είχε κι ο διευθυντής των φυλακών στο Μοναστηράκι, ο ξακουστός Καπετανάκης, ο οποίος έμοιαζε με τον διάσημο της περιόδου εκείνης ηθοποιό Douglas Fairbanks. Σε αυτόν τον Καπετανάκη και το μουστάκι του αναφέρεται κι ο στίχος «με τον Καπετανάκη, που ‘χει ντούγκλα στο μουστάκι» κι όχι «μπούκλα» που σίγουρα έχεις τραγουδήσει κα ψέματα μην πεις.

Extra: Γιάννης Πουλόπουλος- «Καμαρούλα μια σταλιά»

Όπως σας είπα και προηγουμένως, είναι πολλά τα τραγούδια, των οποίων οι στίχοι έχουν δεχθεί μια υποτυπώδη κακοποίηση άθελά μας. Ένα από αυτά είναι κι αυτό των Γιάννη Πουλόπουλου και Μαίρης Χρονοπούλου σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου που πρωτοακούστηκε στην ταινία του 1968 «Γοργόνες και Μάγκες». Κι εδώ, το λάθος εντοπίζεται στο ρεφρέν όπου το ντουέτο τραγουδά «κόχη και λατρεία, τοίχος και φιλιά», όπου κόχη σημαίνει γωνία. Εμείς πάλι, είπαμε να το παίξουμε λίγο “να ζει κανείς ή να μη ζει” κι επιλέξαμε το “όχι και λατρεία, δίχως και φιλιά”.

Σίγουρα η λίστα επιδέχεται προσθηκών, οι οποίες θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν άνετα σε ένα part 2. Μέχρι τότε, μελετήστε ξανά τους στίχους των τραγουδιών που λέτε τόσα χρόνια, ώστε να είστε προετοιμασμένοι/ες σε κάποιο ενδεχόμενο karaoke, μη σας πιάσον και στον ύπνο. Στο τέλος, αυτό που μετράει είναι ότι η μουσική κλείνει πληγές κι ενώνει τους ανθρώπους. Όποιο στίχο και να λέμε, ας τον λέμε με την ψυχούλα μας.