Πώς επανέρχεσαι μετά από μια μεγάλη ήττα;

Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε βρεθεί μπροστά σε αποτυχίες, λάθη ή ακόμα και σε άσχημες συνθήκες. Φυσιολογικά λοιπόν, όλο αυτό μας ρίχνει ψυχολογικά και μας οδηγεί στο να πιάσουμε πάτο. Κι αυτό δεν είναι ντροπή γιατί όλοι οι άνθρωποι αποτυγχάνουν, κουράζονται και αδυνατούν να φέρουν εις πέρας κάποια υποχρέωση. Όμως, ακόμα και οι πιο πετυχημένοι άνθρωποι στον κόσμο έχουν βρεθεί σε τέτοιες καταστάσεις κι έχουν καταφέρει να ανακάμψουν και σιγά-σιγά να προχωρήσουν.

Μόλις έρχεται άλλωστε η ήττα στη ζωή μας -που όλοι την αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι- αντί να αναρωτηθούμε το γιατί ξεκινήσαμε και τι θέλουμε να καταφέρουμε, όλοι ψάχνουμε να βρούμε αποθέματα δύναμης για να συνεχίσουμε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πιέζουμε ακόμα περισσότερο τον εαυτό μας και να τον οδηγούμε με θρασύτητα στα όριά του, έχοντας την ψευδαίσθηση πως θα αναγκαστεί ν’ αντέξει. Ο εαυτός μας όμως δεν έχει ανάγκη από πίεση, αλλά από συνειδητοποίηση. Έχει ανάγκη να του θυμίσουμε το κίνητρό του.

Η ζωή καλώς η κακώς από μόνο της είναι ένας συνεχής αγώνας βελτίωσης, το θέμα είναι πως μια ήττα δε σημαίνει απαραίτητα πως δεν υπήρξε εξέλιξη. Δεν είναι αναγκαίο σε κάθε ήττα της ζωής μας να τα βάφουμε μαύρα, να κλεινόμαστε στον εαυτό μας και να μη βγαίνουμε από το σπίτι μέχρι να έρθουν τα φιλαράκια να μας σηκώσουν με το ζόρι. Και θα στεναχωρηθούμε και θα δεχτούμε τα αρνητικά μας συναισθήματα κι ο εγωισμός μας θα πληγωθεί. Το θέμα είναι τι θα κάνουμε για ν’ αλλάξει αυτό, πώς θα το διαχειριστούμε.

Άλλωστε η επιτυχία από που έρχεται; Έρχεται από όλες τις μικρές και μεγάλες προσπάθειες που κάνουμε στη διάρκεια του χρόνου -όχι σε μια νύχτα. Αν είχες ένα χωράφι για παράδειγμα, για να πάρεις καρπούς θα έπρεπε να περάσεις από πολλά στάδια. Δε θα μπορούσες ν’ αναγκάσεις τους καρπούς να έρθουν γρηγορότερα, ούτε θα κλεινόσουν στο σπίτι σου κάθε φορά που η σοδειά δεν πήγαινε καλά.

Ένας άλλος τρόπος να διαχειριστείς την ήττα σου είναι να σταματήσεις να σκέφτεσαι τι θα πουν οι άλλοι για εσένα. Ένας τρόπος να το κάνεις αυτό είναι να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου πως οι άνθρωποι που κρίνουν τους υπόλοιπους για τις προσπάθειές τους, είναι εκείνοι που δεν προσπάθησαν ποτέ εξ αρχής. Όποιος έχει τη διάθεση να σχολιάσει την αποτυχία σου, τότε ξεκάθαρα δεν έχει τη δύναμη να δεχτεί κάποια δική του ήττα. Μην ασχολείσαι μ’ αυτούς τους ανθρώπους και μην τους θυμώνεις, δυσκολεύονται κι αυτοί με το μέσα τους.

Και καλά όλα αυτά, χρειάζεται και η αυτοφροντίδα και η αυτοβελτίωση αλλά σίγουρα σε μια δύσκολη κατάσταση χρειαζόμαστε και τους δικούς μας ανθρώπους να μας δώσουν την ώθηση που ψάχνουμε. Γιατί σε τέτοιες καταστάσεις η αυτοπεποίθησή μας πέφτει στα τάρταρα και καλό είναι να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας με ανθρώπους που αγαπάμε και γνωρίζουμε πως δε θα ντραπούν να τσαλακωθούν και να μας μιλήσουν κι οι ίδιοι για τις δικές τους ήττες, ώστε στο μυαλό μας αυτές να φανούν πιο ανθρώπινες. Άλλωστε οι άνθρωποί μας είναι αυτοί που πάντα μας φροντίζουν και βρίσκουν έναν τρόπο να μας κάνουν να αισθανθούμε καλύτερα, είναι πάντα περήφανοι για εμάς κι αυτό μας υπενθυμίζει πόσα μπορούμε να καταφέρουμε.