Γυρνάς σπίτι ερείπιο κι όμως αναλαμβάνεις κι άλλα

Η καθημερινότητα τρελή. Οι υποχρεώσεις άπειρες. Κι εσύ -μαζί με πολλούς άλλους ακόμη- έχεις ανέβει σε αυτή την άμαξα και δε λες να σταματήσεις. Έχεις αναλάβει τόσα πράγματα μόνος σου, λες και αν ζητήσεις βοήθεια από κάποιον -για κάτι μικρό έστω- θα σε κρεμάσουν ανάποδα στην πλατεία προς παραδειγματισμό.

Τι προκαλούν όλες αυτές οι ευθύνες; Άγχος, άγχος και -μάντεψε τι άλλο- άγχος! Δουλειά, σπίτι, οικογένεια, λογαριασμοί και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς ακουμπάει στην πλάτη σου. Το μόνο που ξέρεις είναι η λέξη «ναι». Αλήθεια, τα «όχι» σου, γιατί τα κρατάς τόσο βαθιά μέσα σου; Αυτή είναι μια πορεία που έχεις επιλέξει, συνήθως γιατί νομίζεις πως είσαι ο μόνος που μπορεί να κάνει κάποια πράγματα και να τα φέρει εις πέρας. Ισχύει, όμως, όντως κάτι τέτοιο ή τζάμπα έχεις φορτωθεί;

Ένας λόγος που αναλαμβάνεις να κάνεις πολλά είναι γιατί θες να φαίνεσαι δυνατός στους άλλους. Για να μην έχει να πει κανένας τίποτα για σένα. Για να σε εκτιμούν περισσότερο. Λες κι αν πεις και κανένα «όχι» θα χαλάσει ο κόσμος ή δε θα βρουν τρόπο να πετύχουν τη δουλειά τους. Το κάνεις για να σε σέβονται και να λένε «μα τι καλό παιδί, όλα τα καταφέρνει». Κι ας γυρνάς εσύ κουρέλι απ’ τη δουλειά και τις υποχρεώσεις σπίτι σου στις έντεκα το βράδυ. Αλλά ξέχασα, αυτό δεν έχει σημασία. Το κάνεις, γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή.

Λες «έλα μωρέ, μπαμπάς μου είναι ας τον βοηθήσω» -κι ας μη λαμβάνεις εσύ ανάλογη βοήθεια. Το κάνεις, όμως, και για αναγνώριση και αποδοχή. Πώς θα λένε τα καλύτερα για σένα στη δουλειά αν δεν κάνεις όλες τις αγγαρείες που βαριέται να κάνει ο συνάδελφος; Μήπως όμως τελικά δεν το κάνεις για τίποτα από όλα αυτά; Μήπως είσαι απλώς το καλό παιδί της οικογένειας και εκμεταλλεύονται όλοι αυτή την καλοσύνη; Μήπως έτσι είναι ο χαρακτήρας σου ή μήπως έτσι έμαθες από παιδί;

Όταν η μέρα τελειώσει και μπεις στο σπίτι σου ερείπιο, έχεις την ανάγκη να εκθειάσεις τον εαυτό σου για όλα αυτά που έκανες. Για το πόσο πολύ βοήθησες, για το πόσο πολύ κουράστηκες. Εσύ μπορεί να αισθάνεσαι περηφάνια και ικανοποίηση, αλλά τι λαμβάνεις από τους άλλους; Στην καλύτερη αδιαφορία και ένα «μπράβο» που συνήθως λέγεται για να ειπωθεί. Αλλά εννοείται πως δε δείχνουμε τίποτα προς τα έξω. Κρατάμε όλα τα συναισθήματά μας μέσα μας, μην τυχόν και φανούμε ευάλωτοι. Άλλωστε είπαμε -εμείς είμαστε οι δυνατοί. Οι βράχοι.

Αλήθεια, το μικρό παιδί μέσα σου πώς νιώθει για όλα αυτά; Γιατί κακά τα ψέματα όλοι έχουμε ένα μικρό παιδί μέσα μας, το οποίο τρέφουμε με τα «μπράβο» μας και τα «συνέχισε, μπορείς». Αλλά ξέχασα, αυτά δεν έχουν σημασία. Απλώς μένουν εγκλωβισμένα στην ψυχή σου που την βλέπουν οι τέσσερις τοίχοι του σπιτιού. Νιώθεις μόνος; Φυσικά. Κάνεις κάτι για αυτό; Φυσικά και όχι. Γιατί όπως λέει ο λαός «Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Αυτό έμαθες κι έτσι πορεύεσαι σε όλη σου τη ζωή. Έμαθες να παλεύεις μόνος, να βρίσκεις λύσεις, να παίρνεις αποφάσεις χωρίς βοήθεια. Γενικά, μόνος.

Ένα πράγμα αξίζει να κάνεις. Να πεις «μπράβο» στον εαυτό σου για να πατήσεις γερά στα πόδια σου και να μη νιώθεις την ανάγκη κανένας εκεί έξω να σε επαινέσει. Για να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση και να πιστέψεις πως μπορείς να συνεχίσεις να καταφέρνεις τα πάντα. Να μη χρειάζεσαι κανένα αποκούμπι. Ωραία η ελευθερία, έτσι δεν είναι;