Από την Τρίτη 18/07 το νησί της Ρόδου, το νησί που γεννήθηκα, μεγάλωσα, αγαπώ και ζω καίγεται! Η φωτιά ξεκίνησε από το χωριό Απόλλωνα και συνέχισε να εξαπλώνεται επικίνδυνα. Εδώ και 6 ημέρες ζούμε κάτι το τρομακτικό και πρωτόγνωρο, ενώ τα παρθένα δάση της Ρόδου αποτελούν πλέον παρελθόν. Οι δασικές περιοχές που πηγαίναμε μικροί να εξερευνήσουμε τα Σαββατοκύριακα μας, δεν υπάρχουν πια. Οι κατασκηνώσεις που περνούσαμε τα καλοκαίρια για να παίζουμε και να μαθαίνουμε για τη φύση, έχουν εξαφανιστεί. Χωριά φίλων μας έζησαν και ζουν εφιαλτικές ώρες.
Συντοπίτες μας και τουρίστες θα κοιμηθούν απόψε σε κλειστά γήπεδα και αίθουσες ξενοδοχείων γιατί μια ολόκληρη χώρα δεν είχε την ενσυναίσθηση να βοηθήσει όσο έπρεπε πριν η κατάσταση φτάσει εδώ. Γιατί για να μην πάρει τόσο μεγάλη διάσταση αυτή η πυρκαγιά και να σταματούσε η φωτιά στο πρώτο δέντρο, χρειαζόταν περισσότερη βοήθεια από την κυβέρνηση, τον κόσμο και τα media.
Σ’ αυτό το σημείο λοιπόν να ενημερώσω πως και η Ρόδος ανήκει στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο η Αθήνα στον χάρτη μας. Πού είναι λοιπόν οι Ινφλουενσερς τώρα να βάλουν #prayforRhodos και τα κανάλια εθνικής εμβέλειας να ενημερώσουν τον κόσμο; Όταν πριν από μερικές εβδομάδες έγινε viral το βίντεο με το παλικάρι να σερβίρει μέσα στο νερό, είχαν όλοι κάτι να πουν και ήταν πρώτο θέμα σε όλα τα κανάλια και τις εφημερίδες -και καλά έκανε κι ήταν και υπήρχε ενημέρωση. Πού είναι όμως όλοι αυτοί που τότε έδειξαν με το δάχτυλο τη Ρόδο; Τώρα που οι ευθύνες βαραίνουν και τους ίδιους, πού έχουν κρυφτεί;
Από την Τρίτη, εδώ καίγονται τα πάντα γύρω μας κι εμείς μέχρι χθες θρηνούσαμε μοναχοί. Δεν είναι και τόσο «πιασάρικο» το θέμα; Τώρα που πνίγεται από καπνό και φωτιά το νησί, πού είναι τα Ελληνικά κανάλια να πουν έστω και κάτι; Πιστεύουν πως μ’ ένα δελτίο των 12 δευτερολέπτων καθάρισαν; Όλα τα μέσα παγκόσμιας εμβέλειας Daily mail/Cnn/ Reuters είχαν πρωτοσέλιδο το θέμα αυτό. Εμείς όμως παίζαμε επαναλήψεις παλιών σειρών και Χολιγουντιανές ταινίες -γιατί γι’ αυτά καλοί είμαστε.
Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί πως αρκετές χώρες του εξωτερικού έστειλαν βοήθεια και είναι σημαντικό αυτό να αναφερθεί και να πούμε το ευχαριστώ μας.
Φεύγοντας σήμερα από τη δουλειά, ένιωσα ότι στην ατμόσφαιρα αλλά και στους ανθρώπους γύρω μου, υπήρχε ένας βουβός πόνος. Δεν ξέρω τι πονάει περισσότερο, ότι χάθηκε όλο αυτό το πράσινο και το δάσος, ότι χάθηκαν περιουσίες που άνθρωποι έφτιαξαν με τόσο κόπο και δυσκολία; Ότι συνάνθρωποι μας ένιωσαν φόβο και απελπισία; Ή ότι οι περιοχές που δε βρίσκονται στην Αττική δεν είναι και τόσο σημαντικές να σωθούν η έστω να γίνει μια αναφορά σ’ εκείνες;
Ας αφήσουμε σας παρακαλώ κάποιο δέντρο να υπάρχει, έτσι καταπράσινο και ευθυτενή, να έχουν τα παιδιά μας κάτι να ζωγραφίζουν στο χαρτί, κάτι για να χαίρονται όταν πηγαίνουν εκδρομές στα δάση. Τη στάχτη δεν μπορείς να τη ζωγραφίσεις στο χαρτί, δεν έχει και νόημα το γκρι σε μια άσπρη κόλλα.
Τελικά ο Άνθρωπος έχει μόνο τον Άνθρωπο για να ελπίζει και να πορεύεται κι αυτό το έδειξε έμπρακτα όλο το πυροσβεστικό σώμα, αλλά και όλοι αυτοί οι εκατοντάδες εθελοντές (φίλοι μας, συγγενείς μας, απλοί γνωστοί αλλά και άγνωστοι) που βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στα μέτωπα και είναι ακόμα εκεί, να προσπαθούν με κλαδιά να σβήσουν τις φωτιές, ρίχνοντας χώμα. Χωρίς να τους νοιάζει η κούραση που έχουν, η αποπνικτική ατμόσφαιρα γύρω τους, η μυρωδιά των καμμένων. Βοηθάει ο ένας τον άλλον, μ’ ένα μπουκάλι νερό, μια αγκαλιά συμπόνιας, με μια κουβέντα -και μετά πάλι πιάνουν να συνεχίσουν το δύσκολο έργο.
Μόνο στους ανθρώπους αξίζει να επενδύουμε και όχι στα μηχανήματα, τους πολιτικούς και τα κανάλια, γιατί αποδεικνύεται, πως μέχρι να ξεκινήσουν να ενδιαφέρονται έχουν γίνει όλα στάχτη. Ένα τεράστιο ευχαριστούμε λοιπόν και ένα Μπράβο σ’ όλους εκείνους που προσπάθησαν και ακόμα προσπαθούν για το νησί μας. Δε σας γνωρίζω αλλά έχω να πω πως είμαι περήφανη για εσάς.
Συντάκτης: Κατερίνα Πολίτη
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
