«Σ' ευχαριστώ κι ας μη σ΄ ερωτεύτηκα»

Κάποτε κι οι πιο μεγάλοι έρωτες τελειώνουν όπως λένε και δυστυχώς αυτή η φάση ήρθε και για μένα. Ήρθε η φάση, που έπρεπε να μάθω να ζω και πάλι μόνη μου, να περνάω τη μέρα μου χωρίς να μου λείπει ο πρώην, να μη σκέφτομαι αυτά που πέρασα μαζί του και σιγά-σιγά να ξαναβγαίνω στη γύρα. Καμία φορά τα έβαζα ωστόσο και με τον εαυτό μου για το πού έφταιξε και έφτασε το πράγμα ως εκεί, έκανα τον απολογισμό μου όμως, μέτρησα τα λάθη μου και προσπάθησα με κάποιον τρόπο να προχωρήσω.

Ήρθε λοιπόν στην πορεία και η φάση που πίστευα πως κανείς ποτέ δεν πρόκειται να με ξανά κοιτάξει έτσι, ν’ αναγνωρίσει την αξία μου, να μ’ αγαπήσει για όλα όσα είμαι πραγματικά, να με φλερτάρει ακόμα κι όταν μ’ έχει. Έτσι άρχισα να θεοποιώ το πρώην ταίρι χωρίς κανέναν λόγο και αιτία, πιστεύοντας ότι μόνο εκείνος έκανε για μένα, ότι δε θα ξαναερωτευτώ ποτέ έτσι και πως έχασα τον έρωτα της ζωής μου (κάνε πιο πέρα γιατί ανακατεύομαι).

Όπως και να ‘χει δεν πέρασε πολύς καιρός κι από το πουθενά εμφανίστηκε ένα νέο φλερτ, εσύ. Στην αρχή αδιαφόρησα ακόμα και αν μου άρεσες, γιατί θέλοντας και μη ήμουν κολλημένη στο παρελθόν και χαζομάρα μου. Ήλπιζα ωστόσο ότι θα βρω τον παλιό καλό ερωτιάρικο εαυτό μου και ότι δεν είναι δυνατόν όλο το πάθος που είχα μέσα μου να έχει πάει χαμένο επειδή πέρασα έναν άσχημο χωρισμό. Ήλπιζα πως με τον καιρό θα μπορέσω να σου δώσω πραγματικά μια ευκαιρία, νε νιώσω έρωτα, νε εμπιστευτώ.

Ομολογώ, ότι πέρασες δύσκολα μέχρι να σου κάνω το χατίρι να βγούμε, ενώ κι εμένα δε με χαλούσε καθόλου αυτό το σχέδιο και η προσοχή που μου έδινες -όταν το κάναμε τελικά πέρασα πολύ όμορφα. Και όταν ήρθε η ώρα να βγούμε κσι δεύτερη φορά, δυστυχώς έπεσα στην παγίδα ν’ αρχίζω να συγκρίνω -μάλλον γιατί φοβήθηκα να αφεθώ μπας και αποδειχτείς καλύτερος από το πρώην έτερο ήμισυ. Κι όπως και να ‘χει, ξεκίνησαν δειλά-δειλά τα πρώτα ραντεβού, συνειδητοποίησα ότι τελικά δεν ήταν μόνο αυτός, ότι συγκρίσεις δε χρειάζονται. Με κοίταξες με αυτό βλέμμα που θέλοντας και μη με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι τελικά αξίζω πολύ καλύτερα και μπορώ να βρω την αγάπη ακόμα κι αν τότε δεν το πίστευα.

Ο χρόνος κυλούσε και η αλήθεια είναι πως μέρα με τη μέρα ξεχνιόμουν και περισσότερο. Είχα σταματήσει να σκαλίζω τα media, μπας και βρω κάτι ή ανακαλύψω ότι το παρελθόν μου είχε προχωρήσει, και με είχε αντικαταστήσει ήδη. Ίσως, γιατί πολύ απλά δε με ένοιαζε πλέον, ίσως, γιατί μου είχες αποδείξει ότι όντως ήμουν γι’ άλλα. Ίσως γιατί μου έμαθες πως πραγματικά μου άξιζε να γελώ με την ψυχή μου -γιατί όπως έλεγες αυτό το χαμόγελο που έφτανε ως τα αυτά, φώτιζε τον κόσμο.

Θυμάμαι ακόμη πως με κοίταζες μπροστά σε τρίτους, με το βλέμμα καρφωμένο -όπως αξίζει σε κάθε γυναίκα να την κοιτάνε. Θυμάμαι εκείνα τα πρώτα «Καλημέρα» αλλά και κάθε τρυφερό «Καληνύχτα». Θυμάμαι και όλες τις φορές που πήρες να ρωτήσεις πως ήταν η μέρα μου παρ’ ότι ήσουν πτώμα από τη δουλειά, γιατί ήμουν προτεραιότητα. Θυμάμαι όμως κι όλες τις φορές που ένιωσα ενοχές επειδή δεν ήμουν ερωτευμένη. Τις φορές που προσπαθούσα να καταλάβω αν πηγαίνει κάτι λάθος και δεν ξυπνάει το πάθος μέσα μου.

Κι έτσι προκύπτει κι η απάντηση στην ερώτηση «γιατί διέκοψες αυτό που είχαμε;». Η απάντηση μάλλον δε θα σου είναι επαρκής, αλλά θεωρώ ότι κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα πιέσεις, ούτε να δημιουργήσεις χημεία κι έρωτα εκεί που δεν υπάρχει. Το να τα τραβήξεις μια σχέση από τα μαλλιά θα δημιουργήσει εκ των υστέρων προβλήματα που ο κυνισμός μου αυτήν τη στιγμή δεν μπορεί να δημιουργήσει.

Ναι, το ξέρω δε σε ερωτεύτηκα ποτέ μου, μα σου χρωστάω ένα ευχαριστώ. Δε σου φέρθηκα σωστά και δε σου άξιζε αυτό, με συγχωρείς. Αλλά όπως και να ‘χει σ’ ευχαριστώ για όλα όσα μου δίδαξες και που με βοήθησες να γνωρίσω την αξία μου και να πάω να παρακάτω.