Δεν έχει πάτο το πηγάδι της ενδοοικογενειακής βίας στην Ελλάδα, με την είδηση ότι ένας άνδρας στον Βόλο πέταξε τον σιδερένιο βραστήρα στη σύζυγό του επιθυμώντας να της προκαλέσει σωματική βλάβη και μάλιστα όλο αυτό έγινε μπροστά στα μάτια του ανηλίκου παιδιού τους. Ειδήσεις σαν αυτή, μοιάζουν να συμπεριλαμβάνονται σε πρωινούς τίτλους χαλαρά, λες και λέμε τα νέα μας πια, αφού καθημερινά ακούμε για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και συγκεκριμένα κατά των γυναικών, που παρουσιάζονται με όλο και μεγαλύτερη ευκολία.
Έκπληξη στη συγκεκριμένη είδηση, ωστόσο, αποτελεί το γεγονός ότι η συγκεκριμένη σύζυγος, αφού πήγε στο νοσοκομείο, κλήθηκε η αστυνομία κι ενημερώθηκε για το ότι ο σύζυγός της θα διωχθεί αυτεπάγγελτα, εκείνη έσπευσε να τον δικαιολογήσει με τη φράση «ήταν η κακιά στιγμή».
«Ήταν η κακιά στιγμή». Κακιά στιγμή για εκείνον που δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τον στόχο του, κακιά στιγμή που το ανήλικο παιδί τους που ήταν μπροστά στο σκηνικό και θα κουβαλά αυτό το τραύμα, κακιά στιγμή η επιβολή βίας με σκοπό την υπακοή τη σύνεση, την καταστολή, κακιά στιγμή η κανονικοποίηση αυτής; Κακιά στιγμή που το θύμα γίνεται θύτης του εαυτού του, γιατί φοβάται πως τελικά, ακόμα κι αν μιλήσει θα μείνει απροστάτευτο.
Πολλές φορές, ο άνθρωπος που έχει υποστεί βίαιη συμπεριφορά είτε για μικρό είτε για μεγάλο χρονικό διάστημα, είτε συνδυαστικά με την ψυχολογική βία που του ασκείται, μαζί με το gaslight, είτε επειδή αισθάνεται ότι δε βρίσκει υποστήριξη, είτε γιατί οι συνέπειες μιας πιθανής επανάστασης απέναντι στον θύτη μπορεί να αποβεί μοιραία, μπορεί να φτάσει να θεωρεί ως και πως αξίζει αυτή τη συμπεριφορά κι έτσι να δικαιολογεί τις πράξεις του, τονίζοντας ότι δε φταίει ο ίδιος, κι απλώς παρεκτράπηκε. Κι αυτό πέρα από ψευδή δήλωση με σκοπό την πρόσκαιρη αυτοπροστασία, μπορεί να είναι και ειλικρινής πεποίθηση. Σε κάθε περίπτωση, με πιθανές καταστροφικές συνέπειες.
Στην αγάπη πρέπει να υπάρχει σεβασμός, ανιδιοτέλεια, ενδιαφέρον κι αμοιβαία κατανόηση. Είναι αναγκαίο. Ενίοτε εθελοτυφλούμε από αγάπη κι έρωτα, και κλείνουμε μάτια κι αυτά μπροστά στον θύτη μας. Δεν είναι μόνο ο φόβος, η βία και η απομόνωση, είναι και η διαστρεβλωμένη αντίληψη της αγάπης. Κι αν βλέπουμε ότι οδηγούμαστε στην καταστροφή, μένουμε μόνο και μόνο επειδή εμείς θα θέλαμε να είναι διαφορετικά τα πράγματα, μόνο και μόνο επειδή εμείς ελπίζουμε ότι με την υπομονή και την ανοχή μας ο άλλος θα πάψει να είναι η κακή εκδοχή του εαυτού του και θα γίνει κάτι καλύτερο για μας.
Μπορείς να δώσεις οποιονδήποτε ορισμό θέλεις εσύ στην αγάπη και να χτίσεις τη σχέση σου με τους δικούς σου όρους και κανόνες, φρόντισε όμως όταν δεις μια συμπεριφορά που μπορεί στο μέλλον να γίνει βίαιη, να μην κλείσεις τα μάτια λέγοντας ότι δε θα φτάσει ως εκεί. Θα φτάσει. Προστάτευσε τον εαυτό σου και προστάτευσε κα οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο κινδυνεύει από τέτοιες συμπεριφορές. Ας μην εθελοτυφλούμε άλλο, ας μη δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα, ας μη φοβόμαστε πια. Κι αν είναι δύσκολο κι επίπονο και τρομακτικό, θα έρθει μια μέρα που δε θα είναι. Αρκεί να μη νικήσει η σιωπή.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
