Ζούμε έρωτες που δεν ξέρουμε αν ήρθαν για να μείνουν ή αύριο θα φύγουν

Ζούμε σε μια κοινωνία όπου τα ερωτήματα που μας δημιουργούνται είναι περισσότερα από τις απαντήσεις που μας δίνονται. Παντού υπάρχει αμφισβήτηση, αμφιβολία, φόβος. Πώς μπορεί λοιπόν κανείς να ορίσει την προσωπική του ζωή; Και πώς μπορεί με σιγουριά να καταλάβει πώς αισθάνεται και να το ονομάσει κιόλας;

Οι ταμπέλες, από την άλλη, ήταν από πάντα το αποκούμπι των ανθρώπων. Ένιωθαν ασφάλεια όταν επισφράγιζαν την ταυτότητά τους -και των άλλων- με προσδιορισμούς. Μεγαλώνοντας, είδαν το όνομά τους να «στολίζεται» από πολλά επίθετα κι έτσι έμαθαν κι αυτοί με τη σειρά τους να ταμπελώνουν τα πάντα στη ζωή τους. «Καλός μαθητής», «καλός σύντροφος», «τεμπέλης», «φοβικός», «κακός ή καλός φίλος». Λες κι αν δεν υπήρχαν αυτές οι ταμπέλες, ο άνθρωπος θα έχανε τις ιδιότητές του αυτές. Τώρα όσον αφορά τον τομέα των σχέσεων, αποτελεί ένα αγαπημένο θέμα και γεμάτο από δαύτες. Κι όσο κι αν προσπαθούμε να μη γίνει από εμάς τους ίδιους, σίγουρα κάποιος στο περιβάλλον μας θα τις βάλει για εμάς.

Οι άνθρωποι ανέκαθεν πασχίζαμε να ορίσουμε τις σχέσεις μας από την μέρα δημιουργίας τους. Ίσως για να τις κρατήσουμε ζωντανές, ή έστω για να νιώθουμε ότι υπάρχουν. Πόσο υγιές όμως είναι να υποφέρεις και να πιέζεσαι για να ορίσεις τον έρωτα και να τον σταθεροποιήσεις σε μια ζωή που όλα είναι ρευστά; Γιατί κάποιες ταμπέλες πρέπει να μας ορίζουν, εμάς, αλλά και τις σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους; Το να μην τις βάζεις καθόλου πάλι, θα έλεγε κάποιος πώς μοιάζει η εύκολη λύση, όμως, αν το καλοσκεφτούμε, μήπως απλώς μοιάζει πιο εύκολο γιατί αντανακλά και τη ρευστότητα της κοινωνίας, άρα συμβαδίζει με την πραγματικότητα;

Έτσι, μπορεί να σημαίνει κάτι πολύ συγκεκριμένο το «δε θέλω να βάλουμε ταμπέλα σε αυτό που έχουμε». Φόβος για τη δέσμευση, τρόμος για την τροπή που μπορεί να πάρει μια σχέση όταν επισημοποιηθεί. Ανάγκη για ευελιξία, δισταγμός για να κάνεις συγκεκριμένο κάτι, όταν στη ζωή σου όλα είναι ένα κινούμενο χάος. Κι ενώ έξω υπάρχει απεγνωσμένη ανάγκη γι’ αγάπη κι έρωτα, κουμάντο κάνει ο φόβος που προκαλείται στη λέξη «δέσμευση». Οι άνθρωποι τρέμουν στην ιδέα να σοβαρέψει μια ερωτική κατάσταση που ζουν, αγνοούν παντελώς τα συναισθήματα αγάπης που νιώθουν και διαλέγουν τη μοναξιά, επηρεαζόμενοι από το «δεν ξέρω αύριο τι μου ξημερώνει» που βιώνουν εδώ και σχεδόν μια δεκαετία.

Κι αυτό δεν μπορεί να βγάλει περισσότερο νόημα. Αν γύρω στον κόσμο τίποτα δεν είναι σίγουρο, τότε λογικό είναι ότι κι οι άνθρωποι δε θα μπορούν να βεβαιώσουν κανέναν για τα αισθήματα που νιώθουν. Δύσκολα στις μέρες μας εμπιστεύεται κανείς τη σκιά του, πόσω μάλλον ένα άλλο άτομο. Άρα εύλογα κανείς θα επιλέξει να μη βάλει ταμπέλες σε μια σχέση, μέχρι να νιώσει έτοιμος να δεσμευτεί- κι αν. Ένας άνθρωπος που νιώθει την αβεβαιότητα στο πετσί του, ακόμα και για τα ζωτικής σημασίας πράγματα, πώς μπορεί να νιώσει σίγουρος για το τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στη σχέση του; Κι όσο τραγικό κι αν ακούγεται, σκεφτείτε να το νιώθετε κάθε μέρα όταν ξυπνάτε: Μια διαρκή αγωνία για το τι μπορεί να φέρει μαζί του το πρώτο φως της μέρας.

Είναι λογικό, λοιπόν, στον κόσμο που ζούμε να μην αποζητούμε το «ταμπέλωμα». Κουράζει πολύ το να πρέπει να αποδείξω αυτά που νιώθω, απλώς για να βάλω στις πλάτες που την κατάλληλη «λέξη». Πόσο μάλλον όταν δεν μπορώ να είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Το να μη βάζουμε ταμπέλες σε κανέναν και τίποτα, ίσως είναι ό,τι πιο κοντά σε μια ρεαλιστική κατανόηση των σχέσεων. Κι αυτό δεν εφάπτεται απαραίτητα στο “είμαστε μαζί” αλλά και στο “κάνω παιδιά στα 30”, “αφού συζούμε ας παντρευτούμε”, “αν σου αρέσουν κι άντρες και γυναίκες τι είσαι” και πάει λέγοντας. Αν το σκεφτούμε διαφορετικά, τις σχέσεις δεν τις χτίζουν οι ταμπέλες, αλλά οι άνθρωποι και τα συναισθήματα. Χωρίς αυτές μια σχέση μπορεί να είναι το ίδιο σοβαρή, επίσημη και δυνατή. Το αν εγώ αγαπώ κάποιον ή είμαι ερωτευμένος, δε θα το αποδείξει μια ταμπέλα, η οποία μάλιστα συνεχώς θα επισκιάζει τη σχέση και τις δυνατότητές της.

Όσο ρευστή κι αν είναι η κοινωνία μας, πάντα θα δημιουργούνται σχέσεις, με ή χωρίς ταμπέλες, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ο φόβος της δέσμευσης σίγουρα πηγάζει από τη ρευστότητα της αυτή- δύσκολα θα ακούσεις ανθρώπους που ανυπομονούν να κάνουν οικογένεια και να βουτηχτούν στα χρέη. Αλλά πάντα θα υπάρχει εκείνη η ακτίνα του ήλιου που θα δίνει την ελπίδα, όσο άσχημα κι αν είναι τα πράγματα. Γιατί η αγάπη δεν μπορεί να «ταμπελωθεί»! Μάλιστα, ακμάζει μέσα από τις δυσκολίες και την αβεβαιότητα. Όσο για τις ταμπέλες, μπορούν να αποφεύγονται δίνοντας ζωή στη σχέση και στα συναισθήματα των ανθρώπων που βρίσκονται μέσα σε αυτές κι όχι χαρά κι ικανοποίηση σε αυτούς που παρακολουθούν απ’ έξω.