Relationship anxiety ή αλλιώς όταν δεν μπορείς να πιστέψεις ότι εσένα θέλουν

Στην εποχή που κωλυόμαστε να πραγματώνουμε ερωτικές σχέσεις και περιβαλλόμαστε από ένα «σχεδόν», ίσως και να δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε τα συναισθήματα του άλλου για εμάς ή να αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε την ικανότητά μας να ανήκουμε σ’ αυτές. Αν οι σχέσεις είναι τζακ ποτ και λογίζονται ως ευκαιρία στον έρωτα, τότε πρέπει να αντιλαμβανόμαστε και το πότε αχνοφαίνονται τα σημάδια τους και να μην τα περνάμε γενεές 14, φιλτράροντάς τα από έναν νοητό ορό αλήθειας. Αν πέσουμε στην παραπάνω παγίδα, νιώθουμε ανήμποροι να υποστηρίξουμε μια σχέση και ρίχνουμε φταίξιμο είτε σε ‘μας είτε στον σύντροφό μας. Η αθωότητα κι η ενοχή έχουν δικαστήριο.

Τα πειστήρια τής εν λόγω συμπεριφοράς διακρίνονται στις λεπτομέρειες και στους χειρισμούς καταστάσεων. Τα γεγονότα πλημμυρίζονται από την κατάρα της αμφιβολίας που τρώει ήσυχα κι επίμονα τους ενδόμυχους πόθους μας. Οι προσδοκίες μας από μια σχέση παρακμάζουν, καθώς αμφισβητούμε τα θεμέλιά της- κυριότερα εκ των οποίων τα συναισθήματα, τα οποία πρέπει να βρουν τη δύναμη να εκφραστούν και να ηχήσουν δυνατά. Όταν, όμως, έρχεται στο προσκήνιο η αμφιβολία, κλοτσά κάθε τέτοια προσπάθεια.

Η αμφιβολία, τώρα, έχει παιδί την ανάγκη για διαρκή επιβεβαίωση. Είναι σαν να ζητά πειστήριο γνησιότητας της αρέσκειας και της καψούρας. Στις πόσες φορές που μου λες «σ’ αγαπώ» με πείθεις; Κι είμαι όντως ο τύπος σου; Υπάρχει περίπτωση να συμβιβαστήκαμε στο μεταξύ μας; Κι αν ό,τι έχουμε είναι συμβιβασμός, μαθαίνουμε να ζούμε μ’ αυτό ή αρνηθήκαμε εφ’ όρου ζωής την ευτυχία μας; Είναι αρρώστια να σε τριβελίζουν τόσα ερωτήματα, απορίες που στρέφονται και σε προσωπικό επίπεδο και κυμαίνονται από το πώς διατηρείς μια σχέση, μέχρι το εάν είναι άξιος κανείς να την έχει.

Η διαρκής ανάγκη για επιβεβαίωση δημιουργεί ένα ανεξέλεγκτο άγχος. Άγχος αρέσκειας κι ικανοποίησης του άλλου και του εαυτού μας. Όλη αυτή η συναισθηματική «αρρώστια» μάς κλέβει οποιοδήποτε ίχνος χαράς κι οδηγεί στον μονόδρομο της καταπίεσης. Η καταπίεση με τη σειρά της, συντροφεύεται από μια υστερία κι ένα επίπεδο νεύρων στο χείλος του γκρεμού. Τότε, το σχεσιακό πλαίσιο βάλλεται, πιάνεται χεράκι- χεράκι και χορεύει προς τον λόφο της κατάρρευσης. Πώς να κρατηθεί κάτι που δημιουργήθηκε σε έδαφος μη εύφορο κι υπό μη ευνοϊκές συνθήκες;

Η φασαρία κι η αταξία μιας άτυχης σχέσης ξεκινά και τελειώνει κυρίως σ’ εμάς. Άλλωστε, ο εαυτός μας είναι και το μόνο που μπορούμε να ελέγξουμε. Η αμφιβολία που μας τρώει, τόσο για τον άλλον, όσο και για εμάς, είναι εσωτερική ανησυχία που οφείλουμε να δαμάσουμε. Ακόμα κι αν προκαλείται από το υποψήφιο ταίρι μας και πάλι, η επιλογή διατήρησης αυτού του χαοτικού συναισθήματος είναι δική μας απόφαση. Όταν έχουμε εσωτερική γαλήνη, αρνούμαστε κάθε τι που την αποσπά.

Αν η ανησυχία ξεπροβάλλει απ’ εμάς, ορίζοντάς μας ανίκανους να μετέχουμε σε μια ερωτική σχέση, τότε έχουμε δουλειά να κάνουμε με τον εαυτό μας. Οι σχέσεις είναι όρος ποικιλόμορφος και δε συναντάται μόνο στα ερωτικά· αν θέλουμε να σεβαστούμε τη ζωή μας καλό θα ήταν να απαλλαγούμε από το δεινό της αμφιβολίας της ικανότητάς μας να τις έχουμε, καθώς σχέσεις υφίστανται παντού. Εάν επιθυμούμε να ξεπεράσουμε αυτή τη δυσφορία, θα ήταν θεμιτό να τολμήσουμε την εξάλειψή της, πηγαίνοντας μπρος ολοταχώς προς την έκθεση και την άφεση.

Οι αμφιβολίες, τόσο για εμάς, όσο και για τους άλλους, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν: το θέμα είναι σε ποιον βαθμό. Ο υγιής βαθμός είναι αυτός της επαγρύπνησης κι ο δημιουργικός, όταν δηλαδή αγωνιάς για να μη βαλτώσεις και παίρνεις πρωτοβουλίες ανέλιξης ή όταν –λαϊκά- δεν τρως κουτόχορτο. Οι σχέσεις θέλουν δουλειά κι ομαδική κι ατομική, όμως η αρρώστια του άγχους, της ανάγκης για διαρκή επιβεβαίωση και συνάμα η καταπίεση, κρίνονται καταστροφικές.  Εάν δε θες να βάλεις λουκέτο στα ερωτικά σου, ξεκλείδωσε τους δαίμονές σου κι άφησέ τους να παίξουν στην αυλή, μέχρι να τους γνωρίσεις και να τους αντιμετωπίσεις.