Όταν χωρίζοντας βλέπεις πως -τελικά- δεν ήξερες καθόλου τον άνθρωπό σου

Ποτέ πραγματικά ξέρεις τον άνθρωπό σου;

Θα πιάσω το πράγμα από την αρχή. Εκεί που δειλά-δειλά ξεκινά κάτι όμορφο. Άλλες φορές από εκεί που δεν το περιμένεις κι άλλες γιατί το κυνηγάς, ή το βλέπεις να έρχεται. Εκεί πάνω στην αρχή, λοιπόν, στη χαρά του ενθουσιασμού, στα πρώτα ραντεβού, προσπαθείς να ανακαλύψεις τι κρύβεται πίσω από το πρόσωπο του ανθρώπου που σου πήρε τα μυαλά. Εκεί που ανυπομονείς να τα μάθεις όλα, με την κάθε λεπτομέρεια. Πώς πίνει τον καφέ του, τι του τη βαράει περισσότερο, με τι ξετρελαίνεται και τι ονειρεύτηκε να κάνει όταν μεγαλώσει.

Όσο περνάει ο καιρός, τον ερωτεύεσαι περισσότερο συνειδητά. Ωστόσο, είσαι ακόμη στο λεγόμενο honeymoon ή αλλιώς, την περίοδο του «όλα μέλι γάλα». Η περίοδος αυτή κρατάει περίπου κάνα δίμηνο κι αν είμαστε τυχεροί και τρίμηνο. Και τι δε θα δίναμε να κράταγε λίγο παραπάνω. Αυτά τα ξενύχτια που περνούσαμε ώρες στο τηλέφωνο, μέχρι να κλείσουν τα μάτια μας μόνα τους, η ανυπομονησία του να μοιραστούμε την πρώτη καλημέρα της μέρας, η τρυφερότητα στα πρώτα χάδια.

Θεωρητικά και πάνω κάτω μέχρι τους 6 πρώτους μήνες, έχουμε δει αρκετά κι έχουμε κατανοήσει αλλά τόσα. Τότε είναι που περνάμε και στη φάση που αρχίζουμε να βλέπουμε σε βάθος, πέρα από τις συνήθειες και την ιδεολογία, τον τρόπο ζωής που έχει συνολικά και στην πράξη. Αντιλαμβανόμαστε τα προτερήματα, κατανοούμε τις αδυναμίες του, αποφασίζουμε αν τα ελαττώματα που έχουμε αμφότεροι δουλεύουν μαζί, σε αυτό το παιχνίδι που λέγεται σχέση.

Στο παιχνίδι θα μπουν και οι διαφωνίες, που έχουν να μας πουν πολλά. Η αλήθεια είναι ότι κάθε μικρό-τσακωμός είναι ένα δείγμα για το αν η σχέση μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί. Εκεί θα ανακαλύψουμε ποσό εγωισμό κρύβει κανείς μέσα του, πώς εκδηλώνετα ο θυμός του, τι είδους ξεσπάσματα κάνει και για ποιο λόγο. Κι αυτή η πλευρά, η λιγότερο γοητευτική, δεν είναι ποτέ ορατή εξαρχής.

Ενδεχομένως να χρειάζονται χρόνια, για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε πραγματικά την ολότητα ενός ανθρώπου κι ας μοιραζόμαστε μαζί του κρεβάτι, ζωή κι όνειρα. Πιθανόν να έρθει και η φάση του «βάζω το χέρι μου στη φωτιά για σένα», και μετά ίσως ευχηθούμε να είχαμε άλλο ένα. Όσο περνάνε τα χρόνια λοιπόν, θα έρθει και η φάση του «εγώ σε ξέρω καλύτερα από τον καθένα» που όμως ποτέ μα ποτέ δεν μπορεί να ισχύει στον απόλυτο βαθμό.

Κι επειδή, κάποτε κι οι πιο μεγάλοι έρωτες τελειώνουν, γιατί μέχρι εκεί ήταν, μπορώ να πω πως τότε ίσως καταλαβαίνεις με ποιον είχες να κάνεις. Εκεί στο τέλος, την ύστατη στιγμή. Ιδανικά, αποδεικνύεται γι’ άλλη μια φορά αντάξιος τον προσδοκιών σου κι ο χωρισμός δεν αλλοιώνει την εικόνα που είχες μέχρι τώρα. Εντούτοις, όμως πολλές φορές, αν κι αρχικά πίστευες ότι γνώριζες τον άνθρωπο που είχες δίπλα σου τόσο καιρό κι από την καλή κι από την ανάποδη, κάποιες συμπεριφορές έρχονται για να ανατρέψουν τα πάντα. Πιθανόν να βρεθείς αντιμέτωπος με έναν ξένο. Λες και δε μοιραστήκατε δυο ή τρία ή και πέντε χρόνια από τη ζωή σας. Εκεί, έρχεται και το μεγάλο σοκ. «Πώς, τι, γιατί, ήμουν με αυτόν τον άνθρωπο;» αναρωτιέσαι κι απάντηση δεν υπάρχει να σού δοθεί.

Δυστυχώς ή ευτυχώς καμιά φορά οι άνθρωποι μας απογοητεύουν. Κι οι άνθρωποι που κάποτε υπήρξαν σχεδόν τα πάντα, μας φαίνονται σαν ξένοι, λες και δεν υπήρξαν ποτέ στη ζωή μας. Kαι τότε, θα αναγκαστούμε να παλέψουμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε μέσα μας όλες τις όμορφες αναμνήσεις που ζήσαμε, γιατί μονάχα αυτό μας έχει μείνει. Οι ατελείωτες συζητήσεις, τα αγαπημένα τραγούδια, η μυρωδιά από το κρασί, η ασταμάτητη ενέργεια, το μικρό ραδιοφωνάκι τα βράδια στο μπαλκόνι. Θέλοντας και μη, καμά φορά, μοιραζόμαστε τις ζωές μας με ανθρώπους που δε μαθαίνουμε ποτέ πραγματικά, μέχρι να είναι αργά.