Μπορείς και χειρότερα

Παλεύουμε καθημερινά. Τρέχουμε να προλάβουμε όλους κι όλα την ίδια ώρα που η καθημερινότητα μάς πνίγει με τα στερεότυπα και τους κανόνες της. Πολλές φορές μας βάζει σε δύσβατα μονοπάτια κι ίσως κάπως έτσι αναρωτηθούμε πώς θα καταφέρουμε να δείξουμε την αξία μας, πώς θα αναδείξουμε πιο καλά τον εαυτό μας, ώστε να μη χαθούμε μέσα στο πλήθος. Από την άλλη, βυθισμένη σε μια πραγματικότητα που τρομάζει, η φωνή μέσα μας δε φαίνεται να μας κάνει το έργο ευκολότερο.

Είναι γνωστό ότι στη ζωή, τίποτα και κανένας δε σου χαρίζονται. Όλα έχουν την τιμή τους κι όλα πρέπει να κατακτηθούν με κόπο. Όλοι μας λοιπόν, με το πρώτο φως της μέρας, μέχρι και τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου, μαχόμαστε. Οι μάχες όμως που δίνουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι ενίοτε πολύ περισσότερες, απ’ αυτές που δίνουμε απέναντι σε τρίτα άτομα. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, είναι κι οι πιο σκληρές, αφού στην προκειμένη περίπτωση ρίχνεσαι στα βαθιά δίχως να ξέρεις κολύμπι, για να αντιμετωπίσεις το «τέρας» που λέγεται “εαυτός”.

Είναι αμέτρητες οι φορές που η εσωτερική μας ανάγκη να ξεπεράσουμε τα δικά μας όρια είναι υπαρκτή και πανταχού παρούσα. Μια μάχη άνιση θα έλεγε κανείς, γιατί όταν προσπαθείς να νικήσεις τον εαυτό σου, τότε σίγουρα τα πράγματα είναι σκούρα. Συνάμα όμως είναι και μια ανάγκη που πηγάζει από πολύ βαθιά κι είναι αδύνατον να την αγνοήσεις. Μια ανάγκη η οποία ρίχνει τον ίδιο μας τον εαυτό στο «στόμα του λύκου». Αυτή όμως η εσωτερική πάλη που ζούμε όλοι μας, έχει ποτέ νικητή ή ηττημένο; Κι αν ναι, ποιος είναι ποιος; Γιατί όλο αυτό δεν είναι παρά ένας φαύλος κύκλος, μια ρόδα που όπως και να τη δεις, στη μια πλευρά της θα είσαι νικητής κι από την άλλη θα σε λιώσει στο χώμα. Είναι όμως ρόδα και γυρίζει, άρα πώς μπορείς να πεις με σιγουριά πόσο θα μείνεις στην πάνω μεριά;

Είναι ως έναν βαθμό απελπιστικά εξουθενωτικό το να κοιμάσαι και να ξυπνάς με την έγνοια να είσαι ο καλύτερος. Δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα και κατ’ επέκταση κακή ενέργεια. Το χειρότερο όμως είναι η απληστία που δημιουργείται απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό, αφού πλέον κανένας και τίποτα δε σου είναι αρκετά. Μπορεί να φτάνεις στην «κορυφή», την ίδια ώρα όμως αποζητάς την επόμενη. Τίποτα δεν είναι αρκετό για να ταΐσεις τον πεινασμένο σου εγωισμό. Θέλεις κι άλλο, κι άλλο, ώσπου φτάνεις σε ένα σημείο που πραγματικά δεν ξέρεις πού πρέπει να βάλεις την τελεία. Είσαι ανήμπορος να θέσεις όρια στον εαυτό σου και κυριολεκτικά χάνεις τον έλεγχο. Ενώ πολλές είναι κι οι φορές που ακόμα και στις επιτυχίες σου, νιώθεις πως δε φτάνει να μείνεις μόνο εκεί.

Για να μην παρεξηγηθώ όμως, είναι άλλο το να προσπαθείς συνεχώς να γίνεσαι όλο και καλύτερος, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πολλές φορές να περνάς κάποια δικά σου όρια κι άλλο, οι μάχες με τον εαυτό σου να γίνονται συνειδητά κι άπληστα, χωρίς να υπολογίζεις τίποτα άλλο παρά το πώς θα πετύχεις. Το δεύτερο είναι μια βλαβερή για τον οργανισμό μας κατάσταση, η οποία ελλοχεύει πολλούς κινδύνους για την ψυχική υγεία. Το στρες που δημιουργείς εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου μπορεί να προκαλέσει μέχρι και συναισθηματική εξάντληση κι είναι πολύ λογικό, μιας και βρίσκεσαι συνεχώς σε εγρήγορση, μήπως και σου ξεφύγει το παραμικρό. Φτάνεις λοιπόν να περνάς μια φάση όπου δεν υπάρχουν πια ψυχικά αποθέματα, αφού το στρες της καθημερινότητας και των τρελών υποχρεώσεων «καπαρώνει» όλες τις θέσεις. Οδηγείσαι δηλαδή σε μια κατάσταση όπου νιώθεις πλέον αδύναμος να πολεμήσεις, γι’ αυτά που πιστεύεις ότι αξίζεις. Νιώθεις κενός και χάνεις πια το ενδιαφέρον να κατακτήσεις την πρωτιά. Είναι μια προειδοποίηση, λοιπόν, πώς ο οργανισμός σου ίσως να χρειάζεται ένα μικρό διάλειμμα, από τον εμφύλιο που γίνεται μέσα σου.

Είναι όντως άδικο να πολεμάς τον ίδιο σου τον εαυτό. Προκαλείς εσύ ο ίδιος άσχημα συναισθήματα που βλάπτουν τη δικιά σου υγεία. Μπορεί πολλές φορές η καθημερινότητα και το τρέξιμο να μας τρελαίνουν και να μας δημιουργούν ανεπιθύμητες καταστάσεις, οπότε κι εμείς πρέπει να προσπαθούμε να τις αποβάλουμε κι όχι να μας φορτώνουμε κι άλλο με έγνοιες ανούσιες. Και στην τελική, όταν βρισκόμαστε σε πόλεμο με τον εαυτό μας, τότε τίποτα δεν μπορεί να πάει καλά, πόσω μάλλον να πετυχαίνουμε τους στόχους μας. Τον εαυτό μας πρέπει να τον αγαπάμε και να τον σεβόμαστε, όχι να προσπαθούμε συνεχώς να του βάζουμε δύσκολα. Άλλωστε, αρκετά έχει ήδη.