Ασήκωτη η ευθύνη να νιώθεις πως χώρισαν για να είναι μαζί σου

Σχέσεις όλων των μορφών κι αποχρώσεων έρχονται στη ζωή μας: Άλλες φανταχτερές, πολύχρωμες κι άλλες μουντές, μοναχικές. Άλλες να μοιάζουν καλοκαίρι ενώ άλλες να ξεχειλίζουν από χειμώνα. Άλλες να φωνάζουν «σ’ αγαπώ» κι άλλες να μην μπορούν να ψιθυρίσουν το βασικό “σε θέλω”. Όλες με τα πάνω και τα κάτω τους κι όλες, κάποια στιγμή, θα βρεθούν να έχουν να πληρώσουν ένα τίμημα.

Τι θα έλεγε κανείς, όμως, για τις σχέσεις εκείνες που έχουν ως αρχή το τέλος μιας άλλης; Για εκείνες στις οποίες κυριαρχεί το αίσθημα ευθύνης γιατί κάποιος χώρισε για κάποιον άλλον; Χωρίς καμία αμφιβολία, είναι μια δύσκολη κατάσταση, μια παγίδα που σίγουρα κανένας μας δε θα ήθελε να βρεθεί. Είναι αυτό το αίσθημα ευθύνης κι ενοχής που σε συντροφεύει καθ’ όλη τη διάρκειά της, λες και δε βρίσκεσαι μόνο εσύ και το ταίρι σου στη σχέση. Λες κι είστε τρεις, μαζί με το φάντασμα ενός πρώην και πάτε χέρι-χέρι παντού.

Το αίσθημα της ευθύνης φαντάζει σαν ένα μαύρο συννεφάκι πάνω από το κεφάλι σου, ακολουθώντας σε συνεχώς, σε κάθε σου βήμα, ακόμα και σε κάθε σου σκέψη. Κι έτσι, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε και πολλά, ο νους μπαίνει σε κατάσταση στρες κι αγωνίας -λες και το απολαμβάνει κάθε φορά να μας πληγώνει- καταλήγοντας και κάνοντας τις πιο άσχημες υποθέσεις. Τι κι αν κάνει το ίδιο και χωρίσει εμάς για κάποιον/κάποιαν άλλη, είναι από τις πρώτες σκέψεις. Το να έχει, δηλαδή, ένας άνθρωπος πράξει με αυτόν τον τρόπο μια φορά, μας δημιουργεί την αβεβαιότητα για το αν γίνει και δεύτερη. Ταυτόχρονα, η ενσυναίσθηση μαζί με την ενοχή φτιάχνουν τον δικό τους πύργο, στη σκέψη πώς θα νιώθαμε αν μας χώριζαν για άλλο άτομο, μπαίνοντας στη θέση εκείνου που τον χώρισαν για να είναι μαζί μας.

Έπειτα, το άλλο πού το πας; Πόσο υποχρεωμένος νιώθεις να διατηρήσεις μια σχέση που για σένα δημιουργήθηκε, πόση ευθύνη απέναντι στον άνθρωπο που τα άφησε όλα για να είναι μαζί σου! «Τώρα που χώρισε για μένα, δεν μπορώ να φύγω», το ένα μετά το άλλο σημαδεύουν την αρχή μιας τεράστιας παθογένειας και μιας πολύ κακής πορείας στη σχέση.

Μην ξεχνάμε και το ψυχολογικό κομμάτι. Είναι σημαντικό σε μια σχέση να νιώθουμε πάνω από όλα εντάξει με τον εαυτό μας. Εξίσου σημαντική εννοείται η αγάπη, το αίσθημα ασφάλειας, η εκτίμηση, ο σεβασμός, η ειλικρίνεια και η εμπιστοσύνη. Εάν όμως δεν είμαστε εντάξει με τον ίδιο μας τον εαυτό, νιώθοντας πως ψυχαναγκαστικά πρέπει να τον ωθήσουμε κάπου, πώς θα μπορούμε να είμαστε εντάξει με το άτομο που έχουμε απέναντί μας; Εάν κάθε φορά που συναντιόμαστε το μυαλό μας τρέχει σε σκέψεις που προσπαθούν να μας πείσουν πως εμείς φταίμε και πως ανά πάσα στιγμή θα “τιμωρηθούμε” με τον ίδιο τρόπο, πώς θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε;

Τι κι αν λοιπόν οι άλλοι νομίζουν πως το να χωρίζει κάποιος για σένα είναι δείγμα τεράστιας αγάπης και σου φέρνει χαρά. Τι κι αν, ακόμα, νομίζουν πως αυτό σου δίνει δύναμη, πως σε τρέφει. Στην πραγματικότητα μόνο η καρδούλα σου ξέρει τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Δε λέω, κάποια πράγματα απλώς συμβαίνουν και πολλές φορές όχι με τον τρόπο που τα θέλαμε να συμβούν κι αυτό είναι εντάξει. Το σημαντικό είναι να είσαι σίγουρος πως γουστάρεις αυτή τη σχέση στη μορφή που πήρε και πως το άλλο άτομο αισθάνεται το ίδιο. Κι αν είστε καλά μεταξύ σας, τότε κάθε χωρισμός που συνέβη άξιζε κι αν είναι να έρθει νέος, ανησυχείτε όταν κι αν συμβεί. Μέχρι τότε, απολαμβάνετε.