To θέμα είναι πως πολεμάμε, μα ο καθένας μόνος του

Οι μέρες που έρχονται για μας, αν δε μας βρουν στον δρόμο ψάχνοντας για στέγη κι ασφάλεια, θα μας βρουν καθισμένους σε έναν καναπέ να κοιτάμε απλώς τηλεόραση σοκαρισμένοι. Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, είναι αδύνατον να μας αφήνουν αδιάφορους. Κατά περιπτώσεις, προσπαθήσαμε να κάνουμε τη διαφορά, με μάταιες κινήσεις μέσω ομάδων διαδήλωσης ή απεργίες, με διάσπαρτα γκρουπ ανθρώπων που μάχονταν για το κοινό καλό, όμως διαχρονικά καμία από αυτές τις ενέργειες, όσο καλή πρόθεση κι αν είχαν, δεν έφεραν κάποια επιτυχία. Συνέβη, είτε αυτό που επρόκειτο να συμβεί εξαρχής, είτε το ακόμα χειρότερο από το αναμενόμενο.

‘Ετσι, με ένα κινητό στο χέρι και μια γραμμένη, εντυπωσιακή και με στόμφο κριτική στα σχόλια κάποιου άρθρου ή ανάρτησης θεωρούμε ότι δώσαμε το «υποχρεωτικό» παρόν μας στον αγώνα. Στον αγώνα της διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας, μεταξύ του δικαίου και του άδικου, μεταξύ ζωής και θανάτου, τον αγώνα δηλαδή για να έχουμε κάποτε έναν καλύτερο κόσμο για μας και τις γενιές που ακολουθούν. Ένας αγώνας μάταιος κι άνισος, σχεδόν αδύνατος να κερδηθεί. Γιατί; Γιατί πίσω από την ταμπέλα του «μάχομαι για έναν καλύτερο κόσμο» κρύβουμε πολύ διαφορετικά κίνητρα και προθέσεις. Προθέσεις που είναι τόσο, μα τόσο άσχετες με τον βασικό σκοπό της εναντίωσής μας και του αγώνα που λέμε ότι κάνουμε.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, αν ξεφύγουμε για λίγο από την επικαιρότητα που πονάει πολύ, είναι «ο αγώνας για τα δικαιώματα των ζώων» που γρήγορα θα περάσει στο πώς να μην υπάρχουν αδέσποτα, που θα εξελιχθεί σε αναρτήσεις και βίντεο ενός παρατημένου ή κακοποιημένου ζώου, μέχρι τις πρώτες κριτικές και την έντονη αγανάκτηση του κόσμου για το τι άνθρωποι είμαστε που συμπεριφερόμαστε χειρότερα από τα ζώα. Έπειτα θα έρθουν οι ομάδες που ρίχνουν πυρά προς μία άλλη ξαφνικά κατεύθυνση, αυτή των ζώων που χρησιμοποιούνται για πειράματα φαρμακευτικά/ cosmetics ή ένδυση, μέχρι να ολοκληρώσουν το καρέ οι «ευαισθητοποιημένοι» γονείς για να προσθέσουν την αποδοκιμασία τους που κακοποιούνται παιδιά καθημερινά αλλά ασχολούμαστε με έναν σκύλο δεμένο σε ένα δέντρο.

Αν καθίσετε λίγο πίσω κι απλώς παρακολουθήσετε την τροπή κι αλλαγή του θέματος, αλλάζει από τα δικαιώματα των ζώων, σε «σώστε τα αδέσποτα», συνεχίζει με το ηθικό δίλημμα «σε τι διαφέρει ο άνθρωπος από τα ζώα» και μεταπηδά στην παιδική κακοποίηση. Κι έτσι, με τόση ευκολία κατηγορούμε ο ένας τον άλλο για όσα έγραψε ή δεν έγραψε, για το πώς τα διατύπωσε και ποια ομάδα προσβλήθηκε από την υπόνοια σε αναφορά τους, φύγαμε αμέσως από την αρχική μας βάση και περάσαμε σε άσχετες μικρό ή μάκρο κατηγορίες και τελικά, πέσαμε στην παγίδα της ηθικής επιδειξιομανίας.

Πώς μπορεί να κερδηθεί ένας αγώνας όταν αυτοί που πολεμάνε δεν ξέρουν τον λόγο της μάχης; Όταν ο καθένας τους πολεμάει για διαφορετική ταμπέλα από αυτή που υπάρχει στο μπροστινό πανό; Ο αγώνας, απλώς δεν μπορεί να κερδηθεί! Έτσι,απλά. Τόσο απλά.

Υπάρχουν σαφώς άπειρα τέτοια παραδείγματα, με τις άκαρπες υποτιθέμενες προσπάθειες να αλλάξουμε τον κόσμο σε κάποιον καλύτερο. Ωστόσο, είναι ελπιδοφόρο πως η νέα γενιά ξεκινάει να αφυπνίζεται. Ανοίγει τα μάτια, τα αυτιά και το μυαλό. Αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι αν θες να μετατρέψεις τον κόσμο σε έναν καλύτερο μαχόμενος κατά μόνας και με την αποψάρα σου, δεν πρόκειται να κερδίσεις. Πρέπει να ανανεώσεις τα όπλα σου. Να τα κάνεις «καλύτερα». Έτσι φτιάχνεις τη βάση από την αρχή. Καινούργια ιδέα, με καινούργιο σκοπό και κίνητρο και φυσικά καινούργια εργαλεία.

Πώς γίνεται αυτό; Αλλάζεις πρώτα εσύ. Αν δεν μπορείς να αλλάξεις μια κατάσταση στη ζωή σου, τότε ο καλύτερος τρόπος είναι να αλλάξεις εσύ πρώτα τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι και διαχειρίζεσαι. Κι αν ο καθένας μας γίνει πρώτα ο ίδιος το καλύτερο δυνατό φορμάτ που ζητά να υπάρχει, τότε όλος ο κόσμος θα γίνει καλύτερος και μαζικά θα κατευθυνθεί προς μια πιο υγιή κατεύθυνση. Όλα είναι στο χέρι μας, γιατί όλα είμαστε εμείς. Απλώς μαζί, όχι μόνοι.