Ο έρωτας αρχίζει όταν τον απομυθοποιήσεις

Όλοι οι έρωτες απομυθοποιούνται κάποια στιγμή στη ζωή μας. Παλιώνει το αέρινο πέπλο της ρομαντικής υπόστασης και ζαρώνει η όποια τελειότητα. Κι εκεί κρίνονται όλα. Κρίνεται ο έρωτας καθαυτού κι η συνέχειά του. Μήπως τελικά η απομυθοποίηση ενός έρωτα μπορεί να γίνει η πιο συνειδητή αρχή του κι όχι το πιθανό κι αναμενόμενο τέλος του;

Η αποδόμηση είναι μια λέξη με τεράστια σημασία στο κάθε τι. Κι η αποδόμηση του έρωτα είναι η αποκάλυψη των πραγματικών αδυναμιών των συντρόφων. Βλέπετε ζούμε τον έρωτα διαφορετικά στην αρχή μιας σχέσης και διαφορετικά στην εξέλιξή της. Τείνουμε στα αρχικά στάδια μιας σχέσης να παρουσιάζουμε τον εαυτό μας με τρόπο τέτοιο που θα δείχνει αρκετά ελκυστικός και κατά πολύ ερωτεύσιμος. Αν στην αρχή ενός φλερτ είμαστε ο αληθινός μας εαυτός αυτό θεωρείται αξιόλογο κι αξιοθαύμαστο.

Όσο πιο πολύ δενόμαστε με τον άλλον τόσο πιο κοντά ερχόμαστε. Κι όσο η οικειότητα μεγαλώνει, τόσο πιο πολύ χαλαρώνουμε. Κι αφηνόμαστε. Ρίχνουμε τις άμυνές μας και μαζί με αυτές αποχαιρετάμε ανασφάλειες δεδομένου βέβαια πως ο άνθρωπος που έχουμε πλάι μας φροντίζει να μην προκαλεί την εμφάνισή τους. Είναι όμορφο να ανακαλύπτουμε μαζί με τον άνθρωπο που μας εμπνέει τις αδυναμίες του χαρακτήρα μας. Είναι απελευθερωτικό να δείχνουμε το μέσα μας όπως πραγματικά είναι κι όχι όπως θα βόλευε να είναι.

Όταν φανερώνουμε τα σκοτάδια μας και τις πληγές μας πετάμε οποιεσδήποτε αναστολές του τύπου «πώς θα φανώ». Δε σε νοιάζει το πώς θα φανείς αν ο άνθρωπος που σε κρατάει τις νύχτες σφιχτή αγκαλιά για να κοιμηθείτε ξυπνάει ενίοτε για να δει αν είσαι καλά κι αν κοιμάσαι ήρεμα ή για να σε αναζητήσει στα σεντόνια επειδή δεν μπορεί μακριά σου παρά μόνο σε απόσταση αναπνοής.

Όταν βλέπεις τον άλλον στον πάτο του, στις φοβίες του και στα μονοπάτια που φοβάται να διασχίσει, το συναίσθημα ωριμάζει πιο πολύ από ποτέ. Συνειδητοποιούμε πως είμαστε άνθρωποι με τα καλά και τα άσχημά μας. Με τα πάνω και τα κάτω μας. Κοιταζόμαστε στα μάτια αλλιώς. Με μια σπίθα πολύ πιο έντονη και πιο δυνατή, που φωνάζει μέσα από τις κόρες των ματιών «είμαι εδώ για εσένα, είμαι εδώ για εμάς». Συνειδητά. Όχι από χατίρι.

Κι εκεί, σε αυτή τη πλήρη αποδόμηση του έρωτα και στην αποκάλυψη του πιο αληθινού εαυτού μας, όλα ξεκινούν με νέες προδιαγραφές. Η σχέση είναι πιο συνειδητή από ποτέ. Το συναίσθημα γιγαντώνεται. Ο έρωτας είναι πλέον ο ασυμβίβαστος της υπόθεσης. Απλούστατα επειδή σε αυτό το σημείο κανείς δε κάνει πίσω. Η οικειότητα έχει περάσει στην απόλυτη ανάγκη για επαφή, νοιάξιμο και φροντίδα.

Κανείς δεν είναι τέλειος γιατί είμαστε όλοι άνθρωποι με ελαττώματα και προτερήματα. Δεν υπάρχει στον έρωτα ο πρότερος έντιμος βίος. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί στο σημείο που δεν πληγώνουμε εσκεμμένα τους άλλους. Επομένως το να βιώσεις μια σχέση αποκρύπτοντας πληγές, προσωπικά σκοτάδια κι αδυναμίες ή ανασφάλειες είναι σαν να τη παρατηρείς κι όχι σαν όντως να τη ζεις. Κι αν ο άνθρωπος που είναι μαζί σου δεν μπορεί να μπει στη διαδικασία του να τα δει όλα αυτά και να τα αγκαλιάσει ως αναπόσπαστα στοιχεία του χαρακτήρα σου, τότε θα είναι μια σχέση με περιορισμούς τόσο φανερούς όσο κι αυτονόητους.

Είναι μεγάλη μαγκιά να αγγίζουμε ακόμη πιο ζεστά τον άνθρωπό μας κι ας βλέπουμε να έχει πέσει το τέλειο κι ιδανικό προσωπείο. Σπάνε τα καλούπια με τον πιο ώριμο τρόπο. Σπάνε τα δεσμά των πρέπει και των πεποιθήσεων που υπάρχουν στην αρχή μιας γνωριμίας ή μιας σχέσης. Τσακίζονται οι προσωπικές φοβίες γιατί ανακαλύπτοντας τα ελαττώματα του άλλου ξεθαρρεύεις με τα δικά σου και τα αφήνεις να κάνουν τη δική τους εμφάνιση.

Ο έρωτας είναι πιο παρών από ποτέ μέσα από την πλήρη αποδόμησή του. Αρκεί να εκτιμούμε την καρδιά που μας άνοιξε τη πόρτα. Αρκεί να σεβόμαστε την ψυχή που έκανε χώρο για να κουρνιάσει η δική μας ψυχή. Αν όλοι το είχαμε αυτό κατά νου οι ερωτικές σχέσεις θα ήταν πολύ πιο εύκολες και κανείς δε θα φοβόταν τη δέσμευση. Κανένας δε θα έτρεμε στην ιδέα του να απογυμνωθεί ψυχή και σώμα μπροστά σε ένα ζευγάρι μάτια που είναι εκεί όχι για να κρίνει αλλά για να αγκαλιάσει.

Δεν ξέρω αν έχετε πειστεί κι αν σας τρομάζει όλο αυτό σαν ιδέα. Δεν ξέρω αν γνωρίζετε ανθρώπους που να το έχουν καταφέρει ή έστω και λίγο αγγίξει. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι πως το πιο δυνατό συναίσθημα στο κόσμο δε θα έπρεπε να φοβάται την αλήθεια.

Αν ο έρωτας είναι ο προσωπικός κύβος του Ρούμπικ για τον καθένα από εμάς, ας πάψουμε να τον κρατάμε στο ράφι άθικτο από φόβο μήπως και δεν μπορέσουμε να ενώσουμε τα κομμάτια σωστά. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση θα έρθει όταν θα είναι πλέον ολοφάνερο πως αντέχουμε να δούμε τα σκόρπια κομμάτια του και τις λάθος κινήσεις μας. Η αποδόμηση είναι μια λέξη με τεράστια σημασία για τα πάντα, ακόμη και για τον έρωτα.

Αφιερωμένο στο ρίσκο του να εκτεθείς πριν εκτιμηθείς..