Είναι δεδομένο ότι στις αρχές μιας σχέσης το σ3ξάκι «πάει κι έρχεται», αφού γίνεται σε μεγαλύτερη συχνότητα απ’ ότι οτιδήποτε άλλο. Πράγματι είναι αυτό που σχεδόν μονοπωλεί το ενδιαφέρον ανάμεσα στους δύο κι έτσι επιδίδονται στο άθλημα δίχως αύριο -και δικαίως αν με ρωτάτε. Έχετε όμως αναλογιστεί, σε βάθος, τον λόγο που συμβαίνει αυτό ή απλώς απολαμβάνετε τη διαδικασία και τη φάση -έτσι πρέπει άλλωστε- κι αρκείστε σ’ αυτό; Αν όχι, ας ρίξουμε μαζί μια ματιά στους πραγματικούς λόγους που μας μετατρέπουν σε s3x machines στις αρχές μιας σχέσης.
Ο πρώτος λόγος λοιπόν που συμβαίνει αυτό κι είναι κι ο προφανής, είναι ο αρχικός ενθουσιασμός που μας διακατέχει για τη νέα αυτή σχέση σε συνδυασμό μάλιστα με τα όποια συναισθήματα τρέφουμε για τον άλλον. Λίγο η ένταση, λίγο το πάθος, λίγο η έλξη, όλα μαζί συνιστούν βασική αφορμή ώστε να εξασκούμε το άθλημα όπου βρεθούμε και σταθούμε, ξανά και ξανά και δωσ’ του πάλι και πάλι απ’ την αρχή. Αν θέλουμε όμως να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και να το σκαλίσουμε λίγο παραπάνω, αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος αλλά αντιθέτως υπάρχουν κι άλλοι ουσιαστικότεροι και βαθύτεροι που μας υποκινούν στο να κάνουμε σ3ξ τόσο πολύ και τόσο συχνά τον πρώτο καιρό μιας σχέσης. Και μαντέψτε από πού πηγάζουν. Ασφαλώς από τις ανασφάλειές μας, αυτές τις άτιμες που όσο δεν καταπολεμούμε και δε διαχειριζόμαστε τόσο ελέγχουν την κάθε μικρή και μεγάλη απόφασή μας.
Στις αρχές μιας σχέσης λοιπόν οι ανασφάλειες του καθενός χτυπούν κόκκινο, αφού έχουμε την αγωνία για το αν θα μας δεχθεί ο άλλος όπως πραγματικά είμαστε εξωτερικά, με τις ατέλειες και τα ψεγάδια μας, την κυτταρίτιδα, τις ραγάδες, τα σημάδια, την κοιλίτσα και τις λοιπές σ3ξολαβές μας κι όλα όσα εμάς τους ίδιους ενοχλούν πάνω μας. Και τι κάνουμε γι’ αυτό; Αντί ν’ αποδεχθούμε την εξωτερική μας εμφάνιση -κάτι που θέλει τεράστιο προσωπικό κόπο ειδικά με όλο αυτό το body sh@ming που λαμβάνει χώρα- πασχίζουμε να τις κρύψουμε και ν’ αντιστρέψουμε την εικόνα του ανασφαλούς ατόμου μες στα κρεβάτια με τ’ ανακατεμένα σεντόνια. Εκεί ξέρουμε ενδόμυχα πως κάποια από τα παραπάνω πράγματα δεν έχουν τόση μεγάλη σημασία, αρκεί να έχουμε μια καλή απόδοση και να προσφέρουμε αλλά και ν’ απολαύσουμε μια εκκωφαντική κορύφωση.
Η δεύτερη ανασφάλεια που χτυπά την πόρτα μας στο ξεκίνημα μιας σχέσης είναι αν το άλλο άτομο μας θέλει και μάλιστα όχι απαραίτητα όσο εμείς αφού υπάρχουν φορές που μας αρκεί να μας θέλει περισσότερο απ’ ότι εμείς εκείνο. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στο κομμάτι της εξωτερικής εμφάνισης πλέον, αλλά στο κομμάτι των συναισθημάτων. Μας έχει καρφωθεί λοιπόν στο μυαλό ότι για να πετύχει μια σχέση πρέπει όλα να είναι «πολύ» κι υπερβολικά, να υπάρχει ακατανίκητη έλξη, παθιασμένος έρωτας και γενικότερα μια τρέλα σε κάθε μορφή της. Και ποιος είναι ο ιδανικός τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Το σ3ξ. Έτσι λοιπόν είμαστε πρόθυμοι να δείξουμε τις ικανότητές μας σ’ αυτόν το τομέα, να επιδείξουμε κάθε ακροβατικό, περίεργη στάση και τεχνική γνωρίζουμε προκειμένου ν’ ανάψουμε για τα καλά τα αίματα και στη συνέχεια να κρατήσουμε άσβεστη τη φλόγα του έρωτά μας.
Η τρίτη ανασφάλεια που μας καθοδηγεί, η οποία έρχεται συμπληρωματικά με την προηγούμενη, είναι αν υπάρχει δέσιμο με τον νέο μας σύντροφο. Γιατί κακά τα ψέματα, πέρα από την εξωτερική εμφάνιση και την ύπαρξη ή ανάπτυξη συναισθημάτων, το δέσιμο είναι εξ’ ίσου σημαντικό για την πορεία της σχέσης. Το δέσιμο όμως πώς προκύπτει; Προκύπτει μέσα από τη συχνή, ουσιαστική και ποιοτική επικοινωνία ανάμεσα στους δύο συντρόφους, από τις μικρές κι ασήμαντες στιγμές, από ένα χάδι και μια τρυφερή κουβέντα, από το νοιάξιμο, από μια αγκαλιά, από ένα «σε θέλω» κι όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα που συνθέτουν σιγά-σιγά μια σχέση.
Και ποιος περιμένει να χτιστούν όλα τα παραπάνω αργά και σταθερά και μάλιστα τη στιγμή που οι ανασφάλειές μας έχουν βαρέσει κόκκινο; Μάλλον κανείς. Για ποιον λόγο να παιδεύουμε τους εαυτούς μας ειδικά στην αρχή της σχέσης που είναι όλα μουδιασμένα από αμηχανία, άγχος κι αγωνία; Με τι υπομονή να γνωρίσουμε τον άλλον όταν οριακά μιλάμε για πιο ουσιαστικά πράγματα στα πρώτα ραντεβού; Με τι αντοχές να διαχειριστούμε ένα καβγαδάκι που προκύπτει από τις πρώτες ασυνεννοησίες και παρεξηγήσεις; Γιατί να περιμένουμε την πάροδο του χρόνου η οποία μπορεί να φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα από τη στιγμή που μπορούμε να επισπεύσουμε τη διαδικασία του δεσίματος κάνοντας απλώς πολύ σ3ξ; Κι ας ξέρουμε όλοι ότι δεν πάει έτσι η διαδικασία κι ότι όσο καλό και να είναι το σ3ξ σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστά τα υπόλοιπα.
Και κάπως έτσι λοιπόν καταλήγουμε 24/7 στο κρεβάτι. Έτσι για να μας απομυθοποιήσουμε λίγο ότι δεν κάνουμε και κάτι σπουδαίο, ούτε είμαστε τελικά ασταμάτητοι κι ασυγκράτητοι. Ανασφαλείς είμαστε μόνο και δεν είναι κάτι παράλογο ούτε και κατακριτέο αρκεί να το αντιληφθούμε και να κάνουμε κάτι καλύτερο για τον εαυτό μας. Του το χρωστάμε στο κάτω-κάτω.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
