Οι βαθιές συζητήσεις στη σχέση δε γίνονται με το «καλημέρα»

Η οικειότητα είναι βασικό συστατικό για να ξεκινήσουν συζητήσεις για θέματα που μας προβληματίζουν ή μας έχουν πληγώσει. Δεν είναι εύκολο να ανοιχτούμε στον καθένα, ακόμα και στον σύντροφό μας. Χρειάζεται βαθιά εμπιστοσύνη και πολύς καιρός για να νιώσουμε ασφαλείς να ανοίξουμε το μέσα μας και να γίνουμε για λίγο πιο ευάλωτοι. Γι’ αυτό και τέτοιου είδους συζητήσεις, σχεδόν ποτέ δε γίνονται στην αρχή μιας σχέσης. Σε εκείνη τη φάση μένουμε στην επιφάνεια, εκείνη που κρατάμε για τους γνωστούς κι αγνώστους. Το βάθος όμως θέλει συγκεκριμένα άτομα, τα οποία εμείς έχουμε επιλέξει και έπειτα θέλει τρόπο και μαεστρία κι έχει απαιτήσεις.

Εάν θέλουμε το έτερόν μας ήμισυ να νιώσει πιο άνετα μαζί μας και να μας αποκαλυφθεί, ίσως να πρέπει να του δώσουμε το ερέθισμα της μίμησης και να κάνουμε εμείς την αρχή. Η αρχή της αποκάλυψης γεννά κουβέντες εσωτερικές, που σκάβουν βαθιά σ’ όσα έχουμε επιλεκτικά φυλαγμένα για εκλεκτούς καλεσμένους. Μια δύσκολη συζήτηση απαιτεί θάρρος, το θάρρος απαιτεί εμπιστοσύνη κι η εμπιστοσύνη χρόνο. Είναι όλα μπλεγμένα μαζί σαν αλυσίδα, με μεγαλύτερο κρίκο, εκείνον της επικοινωνίας. Η σωστή αλλά και καλή επικοινωνία μεταξύ συντρόφων μπορεί να υπερνικήσει τον χρόνο και να επιταχύνει τη διαδικασία.

Βέβαια, τα πιο σημαντικά κρύβονται στα μικρά πράγματα. Η χημεία που έχουμε με τον άλλον στο κρεβάτι κι όχι μόνο, η κοινές απόψεις, αξίες, βιώματα, δίνουν ένα έξτρα push να νιώσουν κι οι δυο πιο άνετοι και να ανοιχτούν. Αλλά έπειτα παίζει βασικό ρόλο το πόσο καλό ακροατή και συνομιλητή έχουμε απέναντί μας. Δηλαδή αν εμείς λέμε την ιστορία της ζωής μας κι ο άλλος κοιτάει την ώρα να φύγει, αν με τον τρόπο του δείχνει πως δυσφορεί ή προσπαθεί να ακυρώσει τα συναισθήματα και τα βιώματά μας, τότε το σίγουρο είναι πως δε θα του ξαναμιλήσουμε ποτέ. Αν ο σύντροφός μας τείνει να προσπαθεί να μας επιβάλλει τις απόψεις του και την οπτική του, τότε επίσης δεν υπάρχουν προοπτικές για ουσιαστικές σοβαρές συζητήσεις.

Ο καλός συνομιλητής γνωρίζει πρώτα να ‘ ναι καλός ακροατής. Οφείλουμε να αφουγκραζόμαστε τον άνθρωπό μας. Συνήθως οι άνθρωποι μας μιλάνε ακόμα και μέσα από τις σιωπές τους. Οι αναστεναγμοί είναι κι αυτοί κουβέντες ανείπωτες, φοβισμένες να εκφραστούν. Αυθόρμητες κι ανεπιτήδευτες εκδηλώσεις αγάπης, δείχνουν επίσης στον σύντροφό μας το πόσο νοιαζόμαστε. Ένα ρεπό από τη δουλειά, ένα ταξίδι, ένα ήρεμο δείπνο στο σπίτι μπορεί να είναι η αφορμή που χρειάζεται κάποιος για να ανοίξει την καρδιά του.

Προφανώς κι όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι. Όλοι έχουμε τους δικούς μας χρόνους και τα δικά μας όρια. Δεν υπάρχουν συμβουλές για να κάνεις το ταίρι σου να ανοιχτεί ή να κάτσει να ακούσει τα δικά σου εσώψυχα. Αυτά είναι αυθόρμητα, πηγαία, δεν κανονίζονται. Δεν κλείνουμε ραντεβού αύριο να μιλήσουμε για τα βαθιά μας αισθήματα ή τα παιδικά μας τραύματα. Όλα είναι σχετικά με το είδος της σχέσης, τη διάρκειά της, την επικοινωνία, τη στήριξη, τα συναισθήματα και την αλληλοκατανόηση. Βέβαια, αν δεν υπάρχουν όλα αυτά δε σημαίνει πως δεν είναι πιθανό να εξομολογηθούμε πράγματα στον άνθρωπό μας. Αλλά αν θέλουμε να νιώσουμε εκείνο το αίσθημα ελευθερίας, όπως όταν λέμε τον πόνο μας σ’ έναν άγνωστο στο δρόμο, που ξέρουμε πως δε θα μας ξαναδεί και μιλάμε ανοιχτά, τότε μιλάμε για κόπο και αμοιβαία δουλειά στη σχέση κι από τις δύο πλευρές. Αλλιώς, θα ακολουθήσουν μισές αλήθειες, υπεκφυγές ίσως και ψέματα.