Χάνουμε ανθρώπους από δίπλα μας γιατί ζούμε με τις προσδοκίες

Οι άνθρωποι έχουμε διαφορετικούς τρόπους να δείχνουμε την αγάπη μας, το νοιάξιμό μας προς τους άλλους με κώδικες και συμπεριφορές που έχουμε εμείς οι ίδιοι ορίσει στο μυαλό μας ως αντιπροσωπευτικές των συναισθημάτων μας. Έχουμε γαλουχηθεί μ’ αυτούς, από την οικογένεια μας, από τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας κι έχουμε μεταφράσει την αγάπη με συγκεκριμένα «σημάδια- αποδείξεις» από τους άλλους, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει αυτό πως είναι πάντα «σωστές» ή λειτουργικές. Βέβαια η συνειδητοποίηση αυτή είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία, που οδηγεί σε λάθος πρότυπα συντρόφων. Έτσι τη στιγμή που θα γνωρίσουμε κάποιο νέο άτομο και θ’ αναπτύξουμε ερωτικά συναισθήματα γι’ αυτό, αναμένουμε να μας συμπεριφερθεί όπως έχουμε συνηθίσει, να μας αγαπήσει μ’ έναν τρόπο κατανοητό κι αποδεκτό από εμάς κι αν αυτό δε συμβεί, τότε απογοητευόμαστε κι απομακρυνόμαστε, χάνοντας πιθανόν έναν αξιόλογο άνθρωπο από τη ζωή μας αλλά και δημιουργώντας επιπλέον τραύματα στον εαυτό μας.

Σίγουρα όποιος μας βγάζει από το comfort zone μας, σε όποια συνθήκη κι εάν το τοποθετούμε, αισθανόμαστε μετέωροι κι αποπροσανατολισμένοι, γιατί δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αυτό που μας συμβαίνει, χωρίς απαραίτητα να είναι κάτι από το οποίο πρέπει να προστατευτούμε. Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ πιθανό να αντιδράσουμε αρνητικά και καχύποπτα προς το άλλο άτομο. Έτσι μ’ αυτό το σκεπτικό δημιουργούνται από την αρχή αρνητικές προσδοκίες από τη σχέση, τάσεις θυμ@τοποίησης και υπεργενίκευσης, ότι όλα τα κακά συμβαίνουν σε εμάς, ότι ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι ή να βρούμε έναν «σωστό» σύντροφο. Βέβαια, αρχικά, ίσως είμαστε λίγο πιο δεκτικοί να προσπεράσουμε τα κακώς κείμενα, με την πεποίθηση πως τα πράγματα θα αλλάξουν μελλοντικά ή πως ο σύντροφός μας θα αντιληφθεί τα λάθη του ή θα καταλάβει το «πώς» επιθυμούμε να μας δείχνει την αγάπη του, με έναν μάλλον μαγικό τρόπο. Οπότε αυτό και πάλι καταλήγει σε εμάς, που για άλλη μια φορά απογοητευόμαστε αργότερα και νιώθουμε ματαίωση.

Είναι αναμφίβολο πως όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο, καλλιεργούμε προσδοκίες, οι οποίες εάν δεν εκπληρωθούν,  μας απομακρύνουν περισσότερο και γρηγορότερα. Είναι που όλα αυτά που περιμέναμε και πιστεύαμε πως θα συμβούν, δε συνέβησαν ποτέ κι έτσι νιώθουμε σαν να μας απορρίπτουν και να μην αντιλαμβάνονται τις επιθυμίες μας. Σε αυτή την περίπτωση αυτό που είναι κάπως βοηθητικό, αν πραγματικά ενδιαφερόμαστε να αναπτύξουμε μια σχέση με έναν άνθρωπο, είναι να πάμε με το flow -που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Να αφήσουμε,δηλαδή, λιγάκι τις ανασφάλειές μας στην άκρη, να μην απαιτήσουμε πράγματα και να ανοιχτούμε για τα πράγματα που θέλουμε, να τα πούμε απευθείας, χωρίς να περιμένουμε από τους άλλους να διαβάσουν τη σκέψη μας.

Δεν είναι ανάγκη να πιέζουμε τις καταστάσεις για να οδηγηθούμε στο δικό μας επιθυμητό αποτέλεσμα, όπως έχουμε μάθει. Δε συμβαίνουν όλα τα πράγματα στη ζωή με τον τρόπο που εμείς θα θέλαμε. Ας αφήσουμε τους άλλους να μας δείξουν κι άλλες διόδους επικοινωνίας της αγάπης και του έρωτα, χωρίς να αγχωθούμε μήπως και χαθούμε στην μετάφραση. Σίγουρα σε πολλές περιπτώσεις δε φτάνει μονάχα το ενδιαφέρον, αλλά γιατί να προεξοφλήσουμε την απογοήτευση; Δεν είναι αυτό μια κάπως φοβική προσέγγιση των σχέσεων;

Είναι ωραίο να συνδεόμαστε με ανθρώπους διαφορετικούς από εμάς και να παίρνουμε πράγματα από αυτούς που μέχρι πρότινος δεν είχαμε ξανασυναντήσει. Ο τρόπος που αγαπάμε κι επικοινωνούμε επιτυχώς αυτό το συναίσθημα, σημαίνει πως είμαστε ικανοί να το προσφέρουμε και στον άλλον και να δομήσουμε μια σχέση πάνω σε αυτό. Εάν λοιπόν ο άνθρωπός μας μπορεί να μας το προσφέρει αυτό, τότε γιατί να μη δώσουμε μια ευκαιρία να χτίσουμε τον δικό μας κώδικα επικοινωνίας από κοινού;