Ο Γιώργος Νινιός μας δίνει ένα μάθημα ζωής ως «Δημητρός»

Πριν από λίγο καιρό, όταν ξεκίνησαν τα καινούργια προγράμματα των καναλιών, στην ΕΡΤ προβλήθηκε η σειρά «Η Παραλία», που διαδραματίζεται την περίοδο της επταετίας στα Μάταλα της Κρήτης και είναι βασισμένη στο βιβλίο της Πηνελόπης Κουρτζή «Το κορίτσι με το σαλιγκάρι». Ανάμεσα στο cast είναι γνωστά ονόματα όπως η Μπέτυ Λιβανού, ο Γιώργος Νινιός, η Δανάη Μιχαλάκη, ο Μάκης Παπαδημητρίου, ο Γιάννης Κουκουράκης, η Γιούλικα Σκαφιδά, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, ο Δημήτρης Μοθωναίος κι άλλοι καταξιωμένοι και νέοι ηθοποιοί. Ο ρόλος όμως του «Δημητρού», που υποδύεται ο Γιώργος Νινιός είναι αυτός που έχει «γονατίσει» το Twitter.

O Δημητρός Αρχοντάκης είναι ένας άνθρωπος διαφορετικός που προσπαθεί να επιβιώσει, υπό την προστατευτική σκέπη της μαμάς του, της Νικολίνας (Μπέτυ Λιβανού). Με τις αντιδράσεις του και με τον τρόπο που προσπαθεί να επικοινωνήσει με τους γύρω του, καταλαβαίνουμε ότι ο Δημητρός είναι ένα παιδί που γεννήθηκε με ιδιαιτερότητες -πιθανόν κάποια νοητική στέρηση ή κάποιο σύνδρομο- σε μια εποχή που η επιστήμη δεν είχε ακόμα δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις για τον κόσμο που ζουν αυτά τα παιδιά. Μέσα από διάφορα περιστατικά κι αναμνήσεις, ο Γιώργος Νινιός σκιαγραφεί τον χαρακτήρα του Δημητρού, ο οποίος ουσιαστικά είναι ένα γλυκό και φιλότιμο παιδί. Ένα παιδί μέσα στο σώμα ενός ενήλικα.

Ο Γιώργος Νινιός είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης, για τον οποίο λίγοι γνωρίζουν ότι ξεκίνησε πρώτα σαν χορευτής. Στη συνέχεια, διακρίθηκε ως ηθοποιός, έχει περάσει από τη σκηνοθετική καρέκλα ενώ είναι κι ένας εξαιρετικός μουσικοσυνθέτης. Γεννήθηκε το 1959 στην Αθήνα, Μεσσήνιος στην καταγωγή και λάτρης των μηχανών. Η δεκαετία του ‘90 ήταν κι αυτή που τον καθιέρωσε στα μάτια μας ως έναν από τους πιο ταλαντούχους αλλά και γοητευτικούς ηθοποιούς. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη συμμετοχή του στη σειρά «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά» του ΑΝΤ1, η οποία του χάρισε το Βραβείο του Α’ Ανδρικού Ρόλου στα Βραβεία της Ελληνικής Τηλεόρασης το 1992. Ήταν η φωνή στον «Ισοβίτη» του Αρκά στην τηλεοπτική μεταφορά με μαριονέτες για την ΕΡΤ το 1990, ενώ ακολούθησαν πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε σειρές όπως το «Μη φοβάσαι τη φωτιά», «Τρικυμία», «Μαύρος Ωκεανός», «Αέρινες σιωπές», «Για την καρδιά ενός αγγέλου», «Είναι στιγμές», «Έρωτας μετά» και φέτος το βλέπουμε στην «Παραλία» της ΕΤ1.

Γιατί, όμως, όλος ο κόσμος έχει αποθεώσει τον «Δημητρό» στη συγκεκριμένη σειρά; Αυτό το διαφορετικό μεγάλο παιδί που κρύβει μυστικά και προσπαθεί με το δικό του τρόπο να εκφραστεί; Για να μιλήσουμε για το Δημητρό, ας πάμε λίγο πίσω στο 2019-2020, τη χρονιά που έκανε πρεμιέρα η σειρά «Άγριες Μέλισσες». Εκεί ένας πρωτοεμφανιζόμενος ηθοποιός, ο Ιωάννης Αθανασόπουλος, ερμήνευσε με καλλιτεχνική μαεστρία τον ρόλο του Γιάννου, ένα παιδί μεγάλο, που ζούσε σε μια δική του πραγματικότητα, μιλώντας πάντα με παιδιάστικη ειλικρίνεια όπως και ο «Δημητρός». Όταν καλέστηκε, για να μιλήσει γι’ αυτόν τον ρόλο, ο Ιωάννης Αθανασόπουλος είχε πει σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει ένας Γιάννος, όλοι έχουμε υποτιμήσει έναν Γιάννο κι ότι πάντα χρειαζόμαστε ένα «Γιάννο» δίπλα μας, για να νιώθουμε ανώτεροι. Έτσι νιώθουμε καλύτεροι κι ο κάθε «Γιάννος» κι ο κάθε «Δημητρός» θα είναι πάντα το πλάσμα αυτό που θα δέχεται bullying και θα κατηγορείται για όλα όσα φταίνε οι άλλοι. Και κυρίως, γιατί είναι πλάσματα που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.

Ένας χρήστης έγραψε ότι η ερμηνεία του Γιώργου Νινιού στη σειρά αυτή, θα έπρεπε να διδάσκεται στις δραματικές σχολές. Εμείς θα προτείναμε να διδάσκεται στα σχολεία. Γιατί ο Δημητρός, έτσι όπως τον ερμηνεύει ο Νινιός, είναι ένας άνθρωπος που υπάρχει δίπλα μας. Είναι αυτός που υπήρχε σε κάθε χωριό και μικρή κοινωνία της Ελλάδας εδώ και πάρα πολλά χρόνια κι αντί να τον αντιμετωπίζουμε ως ιδιαίτερο άνθρωπο, τον χαρακτηρίζαμε ως «ο τρελός του χωριού». Παρόμοιοι ρόλοι ήταν κι ο Τρελαντώνης στο «Καφέ της Χαράς», τον οποίον ερμήνευσε ο Χάρης Γρηγορόπουλος. Ο Δημητρός, όμως, μας δίνει κάτι παραπάνω από αυτό που μας έδωσαν οι άλλοι δυο ρόλοι. Μας δείχνει τη σκληρή πλευρά της ζωής σε μια ώριμη ηλικία –κοντά στα 60- όπου ακόμα προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, να διαχειριστεί τον ψυχισμό του και να ερμηνεύσει τις συμπεριφορές των άλλων ανθρώπων. Όλα αυτά με την αφέλεια ενός μικρού παιδιού.

Οι θεατές έχουν αποθεώσει αρκετές φορές την ερμηνεία του καθώς έχει καταφέρει να μας δείξει πώς ήταν η πραγματικότητα ενός τέτοιου ανθρώπου, ο οποίος απλώς γεννήθηκε διαφορετικός σε μια εποχή που δεν μπορούσε να ερμηνευτεί αλλιώς η διαφορετικότητα παρά μόνο ως «τρέλα». Απέδωσε τον ρόλο με μια αυθεντικότητα και με ήθος ενώ μέσα στη δραματικότητά του έβαλε και κάποια κωμικά στοιχεία. Και τι έρχεται να μας διδάξει αυτός ο «Δημητρός»;

Καταρχάς, μάς υπενθυμίζει πώς ήταν η ζωή στην Ελλάδα πριν από πολλά χρόνια, όταν ο κόσμος πολλές φορές δεν καταλάβαινε ή δεν ήθελε να καταλάβει και να αποδεχτεί ότι κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν ιδιαίτεροι. Επιπλέον, μάς δείχνει ότι ακόμα και σήμερα -όπως είπε κι ο Αθανασόπουλος- όλοι αναζητούμε ένα εύκολο θύμα, για να καλύψουμε τις δικές μας αδυναμίες και να νιώσουμε εμείς υπεράνω. Όπως ανέφερε η «τηλεοπτική» του μαμά, η Νικολίνα (Μπέτυ Λιβανού), για ό,τι γινόταν παραβατικό στη γειτονιά, γινόταν ο αποδιοπομπαίος τράγος, το εύκολο θύμα που κανένας δεν πίστευε, όταν έλεγε «δεν το έκανα εγώ». Μια φράση που στοιχειώνει τα όνειρα του Δημητρού.

Απορρίπτοντας κι υποβαθμίζοντας αυτά τα άτομα δε γινόμαστε καλύτεροι. Δείχνουμε έτσι την αδυναμία μας και τον φόβο μας απέναντι σε αυτά τα άτομα που παλεύουν με την παιδική τους ψυχή να μας αποδείξουν ότι ο κόσμος δεν είναι τόσο άσχημος τελικά. Ο Δημητρός μπορεί να ζούσε το 1969 σε ένα χωριό στην Κρήτη, αλλά όλοι στη ζωή μας έχουμε συναντήσει έναν Δημητρό, έναν Γιάννο, έναν Τρελαντώνη. Κάποιοι τους αγκαλιάσαμε, κάποιοι τους καταδικάσαμε. Και δυστυχώς στη δεύτερη περίπτωση ανήκει η πλειοψηφία του κόσμου. Μέχρι, λοιπόν, να διώξουμε αυτούς τους φόβους, ας πάρουμε ένα μάθημα ψυχής από την ερμηνεία του Γιώργου Νινιού, μήπως έτσι μια μέρα μέσα από μια φανταστική ιστορία, καταλάβουμε και κατανοήσουμε την πραγματικότητα: Ότι αυτά τα πλάσματα χρειάζονται περισσότερο την αγάπη, παρά τον φόβο και την αδικία που βιώνουν από τη μέρα που γεννιούνται.