H Θεοφανώ κι ο Μάρκος είναι αυτό που λέμε "meant to be"

Αν σας συναρπάζουν τα forbidden love tropes, οι έρωτες που θα μπορούσαν να είναι μαζί αλλά λόγω κάποιων συνθηκών δεν είναι δυνατό να συμβεί, αυτό το ζευγάρι είναι για εσάς. Στην τηλεοπτική παραγωγή της «Μάγισσας» βλέπουμε από την μια πλευρά την πρωταγωνίστριά μας, την Θεοφανώ, η οποία ανήκει στο υπηρετικό προσωπικό στον πύργο των Λασκαραίων κι από την άλλη έχουμε τον μεγαλύτερο γιο και διάδοχο της οικογένειας, τον Μάρκο. Μαζί από μικρά παιδιά, με ένα φλερτ που είχε ξεκινήσει ως αθώο, τους βλέπουμε πλέον ενήλικες με τον καθένα όμως να υποχρεούται να υπηρετήσει συγκεκριμένο ρόλο μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Η Θεοφανώ είναι κοινωνικά κατώτερη από τον Μάρκο, όντας ουσιαστικά δούλα κι εκείνος βρίσκεται παντρεμένος σε έναν γάμο συμφέροντος με μια γυναίκα που δεν αγαπάει. Αυτό που προασπίζονται κι οι δύο είναι η τιμή της φαμίλιας σε διαφορετική συνθήκη ο καθένας.

Ο Μάρκος δεν μπορεί να παραστρατήσει, να παρακούσει τις εντολές του πατέρα του αλλά κι η Θεοφανώ αδυνατεί να φέρει αντίρρηση στις προσταγές του κύρη της αλλά και να βρεθεί ενάντια στις ηθικές της αξίες. Από την στιγμή που δεν επιθυμεί να «μοιράζεται» τον Μάρκο κρυφά με την σύζυγό του, αρκούνται μονάχα σε μερικά βλέμματα κι ένα φιλί που όπως είπε εκείνος δεν μπορεί να ξεχάσει τη γεύση του. Αυτό φαίνεται και στην προσοχή που της δείχνει, στο πόσο την υπερασπίζεται και θέλει να την προστατεύει, στα μάτια του που λάμπουν όταν την αντικρίζουν. Είναι η φίλη του, το στήριγμά του, εκείνη που μαζί της μπορεί να μην είναι ο «διάδοχος» αλλά απλώς ο εαυτός του. Χωρίς να κουβαλά το βάρος της ευθύνης πως πρέπει να υπηρετήσει έναν ανώτερο σκοπό. Αλλά κι εκείνη μαζί του μπορεί να είναι ευάλωτη κι αληθινή, χωρίς να κρύβεται.

Ο Μάρκος βέβαια έχει λιγότερα να χάσει από ό,τι η Θεοφανώ αλλά είναι κι εκείνος που παρασύρεται από το συναίσθημα ενώ εκείνη προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα χωρίς όμως να τον αποκλείει από τη ζωή της. Ακόμα και στο όραμα που είδε πως πέθανε όλη η οικογένειά του, μονάχα για εκείνον ούρλιαξε. Η αγάπη που μοιράζονται δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση αλλά πώς λέει κάποιος σε δύο ανθρώπους να μην είναι μαζί ενώ είναι το μόνο που επιθυμούν;

Έπρεπε να είναι μαζί, αυτό είναι πασιφανές αλλά το ότι δεν μπορούν μας κάνει κι εμάς να θέλουμε να παρακολουθήσουμε παραπάνω την πορεία αυτής της σχέσης. Όλες τις στιγμές που ξεκλέβουν λίγο από την πραγματικότητα, αυτό το κυνηγητό και το κρυφτό, οι δειλές και σχεδόν παρακλητικές ματιές που ανταλλάσσουν, μιλούν από μόνες τους. Συνεννοούνται ακόμα και όταν δε μιλούν. Εκείνος σέβεται τα όριά της ακόμα κι εάν θέλει να μην τον σταματούν κι εκείνη του παραδέχεται τα μυστικά της, τον εμπιστεύεται γιατί ξέρει πως δε θα φύγει μακριά της, ούτε θα τη φοβηθεί.

Είναι αυτό που λέμε meant to be, κι ας αποφάσισε η τύχη διαφορετικά. Μέσα μας ευελπιστούμε να καταλήξουν μαζί, να ‘ναι αυτή η πολυπόθητη κάθαρση για όλες τις ταλαιπωρίες τους. Υπάρχει άραγε κάτι πιο συγκινητικό κι όμορφο από δυο άνθρωπους που είναι διατεθειμένοι να κάνουν ό,τι μπορούν για να ‘ναι μαζί;