FOGO: Όταν φοβόμαστε να γεράσουμε

Ο φόβος της ηλικίας είναι μια κοινή φοβία μεταξύ πολλών ανθρώπων κι ας μην έχει γίνει ευρέως γνωστή με συγκεκριμένη ονομασία. Όμως, ονομασία υπάρχει και λέγεται «FOGO». Πρόκεται για τον φόβο του γήρατος δηλαδή, fear of growing old, όπως κι η άρνηση της αποδοχής των ηλικιωμένων στην κοινωνική πραγματικότητα. Όταν ας πούμε περνάμε σε μια νέα δεκαετία από εκείνη που ήδη βρισκόμαστε, συχνά ξυπνάει ο φόβος ότι γερνάμε. Μάλιστα, παρατηρούμε ότι ο φόβος για τα γηρατειά υπάρχει μέσα μας από πάντα, σε όποια ηλικία κι αν βρισκόμαστε. Δεν είναι περίεργο; Γιατί δε θέλουμε να γεράσουμε;

Έχουν δοθεί ορισμένες εξηγήσεις γι’αυτό, όπως ο φόβος της απώλειας της ανεξαρτησίας, των αγαπημένων μας προσώπων, των σωματικών και πνευματικών μας ικανοτήτων και φυσικά της ίδιας της ζωής. Ο φόβος του γήρατος μπορεί να περιλαμβάνει επιπλέον τον φόβο για το αν θα πληγωθούμε, το άγχος μην αρρωστήσουμε και την ανησυχία ότι θα πεθάνουμε. Προφανώς πολλά από τα παραπάνω έχουν κάποια βάση στην πραγματικότητα, αλλά αρκετοί από τους φόβους μας έχουν ελάχιστη σχέση με το τι πραγματικά συνεπάγεται το γήρας και βασίζονται σε πολιτισμικά στερεότυπα ή προκαταλήψεις.

Ο θάνατος όμως μπορεί να επέλθει σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας, ωστόσο σύμφωνα με το νόμο της ζωής κι αν κάτι απρόοπτο δε συμβεί, τότε αυτό θα συμβεί όταν πλέον έχουμε γεράσει. Όμως είναι ο θάνατος σαν έννοια αυτό που πραγματικά μας τρομάζει ή το ότι δε γνωρίζουμε τι γίνεται μετά;

Ψάχνοντας λίγο παραπάνω περί «FOGO» στο διαδίκτυο, ανακαλύπτει κανείς ότι ο όρος τέθηκε σε κυκλοφορία μετά από μια μεγάλη έρευνα που έγινε πριν από μερικά χρόνια στην Αμερική για λογαριασμό του γνωστού φαρμακευτικού κολοσσού Pfizer, σύμφωνα με την οποία έρευνα, το 87% των συμμετεχόντων εκδήλωσε φόβο για τα γεράματα. Ένας κύριος λόγος ήταν η μοναξιά που θα βιώσουν όταν πρόκειται για άτομα που έχουν ήδη αποβιώσει κι είναι φίλοι ή συγγενής του ατόμου. Το βάρος του αποχαιρετισμού αφήνει ένα τεράστιο κενό όπως, επίσης, κι ο φόβος για το άγνωστο. Κι όσο πιο πολύ μεγαλώνουμε τόσο περισσότερες γίνονται οι σκέψεις ότι πλησιάζει ο θάνατός μας.

Ο χρόνος είναι ένας σημαντικός πόρος της ζωής, καθώς χάρη σε αυτόν είναι δυνατόν να εκπληρωθούν όνειρα και στόχοι. Ο φόβος της γήρανσης μπορεί επίσης να συνδεθεί με το φόβο της απώλειας ευκαιριών. Έτσι, καταλήγουμε να έχουμε αυτή τη βιασύνη και να θέλουμε να εκπληρώσουμε όνειρα και τις προσδοκίες το συντομότερο δυνατό και να δούμε όλο τον κόσμο. Μετράμε τις δεκαετίες, κάνουμε απολογισμούς από την κάθε μας χρονιά και τι καταφέραμε μέχρι και το παρόν. Όμως, το μέλλον είναι αυτό που θα μας απασχολήσει και θα μας προκαλέσει αυτό το τεράστιο άγχος, το άγχος του αβέβαιου.

Αντί να ανησυχούμε όμως για τα γηρατειά και για όλα εκείνα που θα χάσουμε, μπορούμε να δοκιμάσουμε να μετατοπίσουμε τις σκέψεις μας και την προσοχή μας σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας τη δεδομένη στιγμή και μας αφορά. Να αφήσουμε τον εαυτό μας να απολαύσει εκείνες τις δραστηριότητες και τις σχέσεις με τους ανθρώπους μας, που μας δίνουν ευχαρίστηση και μας κάνουν να χαμογελάμε. Τα άσχημα πράγματα στη ζωή κι οι φόβοι δεν μπορούν ως δια μαγείας να εξαφανιστούν, μπορούν όμως να καταλαμβάνουν λίγοτερο χώρο στις σκέψεις και στην καθημερινότητά μας.