Ένα app που να μη μας άφηνε να στείλουμε «μου λείπεις»

Φανταστείτε, τώρα να ερχόταν σε κάποιον η ιδέα να δημιουργήσει ένα application προστασίας από «μου λείπεις» του χωρισμένου . Μια εφαρμογή, δηλαδή, για τα κινητά μας που να αποθηκεύαμε εκεί τα νούμερα των αφορισμένων πρώην και νυν (είναι πολύ ευμετάβλητο το παρόν, να το θυμάστε) και να ενεργοποιούνταν αυτόματα μόλις ενημερώναμε ότι έχουμε χωρίσει. Εκείνη, λοιπόν τη μαύρη ώρα που παλεύει μέσα μας ο δαίμονας της κολάσεως με τον αρχάγγελο Γαβριήλ και Μιχαήλ αντάμα, για να μην στείλουμε το ρημάδι το «μου λείπεις» κι εννοείται ότι νικάει το σκότος και το μαύρο έρεβος και το στέλνουμε, αυτό να πηγαίνει θεωρητικά στον αποδέκτη που μάς καίει αλλά πρακτικά σ’ ένα παράλληλο σύμπαν κάποιου cloud. Το φαντάζεστε;

Εμείς εκείνη την στιγμή της απόγνωσης, εκείνη τη στιγμή που σα σαράκι μάς τρώει να στείλουμε «μου λείπεις», εκείνη τη στιγμή που το μυαλό μας κι όλες οι υπερδυνάμεις για την προστασία της αξιοπρέπειάς μας προσπαθούν να μάς αποτρέψουν αλλά δεν τα καταφέρνουν, να υπάρχει μια τελευταία ασπίδα προστασίας και να μη λάβει τελικά ο άλλος το μήνυμα που έχουμε στείλει. Και μάλιστα, εκεί κάπου που η αδρεναλίνη έχει ξεκάθαρα χτυπήσει κόκκινο κι εμείς προσπαθούμε να ξεθάψουμε το κινητό, κάπου πριν το μάγμα της γης, να χτυπάει απάντηση. Η κατάλληλη απάντηση όμως: «Τι σου λείπει βρε καημένε, που σε έσκασε τόσο καιρό» ή «Κοιμήσου καλό μου, καρφί δεν του/ της καίγεται να ‘σαι σίγουρός/η» ή ακόμα καλύτερα «Δεν του/ της λείπεις, θα σ’ είχε ψάξει, σύνελθε».

Καλά, μια πρώτη ιδέα είναι. Για τα τεχνικά ζητήματα της υλοποίησης θα παρακαλούσαμε τους απανταχού ειδικούς να πέσουν με τα μούτρα στη δουλειά και γρήγορα μάλιστα, γιατί κάποιες λίγες σταγόνες αξιοπρέπειας τελευταίες μάς έχουν απομείνει και για αναγόμωση, ούτε λόγος. Επειδή, όμως το βλέπουμε ότι η τεχνολογία σ’ αυτά τα ζητήματα δεν εξελίσσεται όσο γρήγορα θα θέλαμε, πάμε καλύτερα να δούμε πώς θα περισώσουμε μονάχοι μας τους εαυτούς μας από την αποστολή του παραπάνω μηνύματος. Ίσως αν εκλογικεύαμε το «μου λείπεις» και κατανοούσαμε τι ακριβώς νιώθουμε εκείνη τη στιγμή να μην προβαίναμε στην αντίστοιχη πράξη ή να το κάναμε με μεγαλύτερη ωριμότητα.

Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές δε μάς λείπει ο άλλος, αλλά η όμορφη εκδοχή που είχε κάποια στιγμή και περνούσαμε όμορφα ή ακόμα χειρότερα η ωραιοποιημένη εκδοχή που πλάσαμε στο μυαλό μας για το πώς θα ήταν ο άλλος δίπλα μας ή πώς θα ήμασταν εμείς μαζί του. Εκεί, λοιπόν βρίσκεται το μεγάλο λάθος. Μετουσιώνουμε μια χίμαιρα, μια αυταπάτη σε πραγματικότητα κι εγκλωβιζόμαστε σ’ αυτή. Δε μάς λείπει αυτός/ αυτή που μάς πλήγωσαν, μάς κορόιδεψαν ή που ακόμα και να βαριόμασταν αρκετές φορές όσο τους είχαμε αλλά μια εκδοχή αυτών, που τη ζήσαμε κάποια στιγμή, μάς άρεσε και φοβόμαστε ότι δε θα την ξαναζήσουμε. Επί της ουσίας, δηλαδή θα μπορούσαμε να πούμε ότι δε θέλουμε να στείλουμε το «μου λείπεις», αλλά στις όμορφες στιγμές που μπορεί να είχαμε μαζί.

Το σωστό το μήνυμα, επομένως θα ήταν «μου λείπουν οι όμορφες στιγμές που προσφέραμε ο ένας στον άλλον» κι αυτό δεν είναι παράλογο καθόλου. Κάθε σχέση έχει στιγμές που αναπολούμε και μάς δημιουργούν ένα χαμόγελο, μια αίσθηση ζεστασιάς, αλλά μέχρι εκεί. Η επόμενη σκέψη οφείλει να βασίζεται στη διερώτηση, «μου λείπει ο άνθρωπος πίσω από τις όμορφες αναμνήσεις;» και «θα τον ήθελα τώρα έτσι όπως είναι, χωρίς να συμβιβαστώ;». Σκαλίζοντας λίγο βαθύτερα μέσα μας, πραγματικά, μπορούμε να ανακαλύψουμε τι πραγματικά μάς συμβαίνει. Ένα «μου λείπεις» δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κορυφή ενός συναισθηματικού παγόβουνου που, νομίζω, πολλές φορές κάνουμε τα πάντα να μη φανερώσουμε κι εν τέλει δεν είναι τίποτα άλλο από τον φόβο ότι θα μείνουμε μόνοι.

Αν, τώρα, καταφέρουμε να ανακαλύψουμε ότι μάς λείπει η έννοια του συντρόφου κι ότι προσπαθούμε να καλύψουμε αυτήν μάς την ανάγκη απλά, διεκδικώντας τον τελευταίο σύντροφό μας ή όποιον ξαναγυρνάμε κάθε φορά που στραπατσαριζόμαστε, μάλλον πρέπει να το σταματήσουμε. Όσο δύσκολο κι αν είναι, ας προσπαθούμε να μη θολώνουμε τη ζωή μας. Είναι πάντα πιο δελεαστικά τα καθαρά νερά μιας θάλασσας παρά τα θολωμένα και για να βουτήξουμε αλλά και για να τα απολαμβάνουμε. Ίσως πρέπει να καταλάβουμε ότι με ένα ανασφαλές «μου λείπεις» απλά θολώνουμε, μπερδεύουμε τη ζωή μας και δυσκολευόμαστε να την απολαύσουμε. Δυσκολευόμαστε να αφεθούμε στη ροή της ζωής και να δούμε πού θα μάς βγάλει· πιέζουμε ανθρώπους και καταστάσεις να μείνουν στη ζωή μας γιατί φοβόμαστε.

Από την άλλη αξίζει κάθε ρίσκο και κάθε κυνήγι ο άνθρωπος που πραγματικά είμαστε ερωτευμένοι, όποιος κι αν είναι. Αν, λοιπόν μιλήσουμε ειλικρινά με τον εαυτό μας και δούμε ότι τον άλλον τον θέλουμε όλον, πακέτο με τα καλά και τα κακά του ενώ είμαστε καλά με τη ζωή μας, να το στείλουμε το ρημάδι το «μου λείπεις». Είναι ένα «μου λείπεις» που μπορεί να μάς φέρει την ευτυχία κι όχι τον συμβιβασμό. Γιατί, αν μείνει κάτι στο τέλος, είναι να σκεφτούμε πόσα «μου λείπεις» από έρωτα κι όχι από συμβιβασμό κι ανασφάλεια κυνηγήσαμε.