Σταύρος κι Αγγελική: Πώς στέκεσαι δίπλα σε κάποιον που σηκώνει τοίχο;

Σταυρός κι Αγγελική. Ένα ζευγάρι από τη σειρά του Αντ1 «Παγιδευμένοι», που από την αρχή κιόλας του φετινού κύκλου επεισοδίων, δέχονται ένα μεγάλο χτύπημα, όταν ο Σταύρος καλείται να αναγνωρίσει το πτώμα της δ@λοφονημένης αδερφής του. Μαχαίρι στα σώθηκα του η είδηση αυτή. Ζωντανός-νεκρός, μετά από εκείνη τη στιγμή και η Αγγελική δίπλα του να νιώθει ανήμπορη, χωρίς να φεύγει όμως από το πλάι του προσπαθώντας να του δώσει δύναμη. Πόσο δύσκολο να βιώνεις όλα αυτά τα συναισθήματα;

Κι είναι πραγματικά αδιανόητο να το σκεφτεί κανείς, πώς είναι να χάνεις έναν τόσο δικό σου άνθρωπο, θεωρώντας τον εαυτό σου ένοχο, εμμέσως, για τον χαμό του. «Δε θα σε ξεχάσω ποτέ» είπε πάνω από  τον τάφο της αδερφής του που αδυνατούσε να αφήσει μετά την κηδεία. Η Αγγελική, πάλι, έχοντας νιώσει πώς είναι να ζεις με μια απώλεια και γνωρίζοντας τι χαρακτήρας είναι ο Σταύρος, φοβάται για τις αντιδράσεις του, μα στέκεται πάντα δίπλα του έστω και σιωπηλή.

Γιατί, τι να πεις σε έναν άνθρωπο που έχει χάσει έναν από τους πιο αγαπημένους του; Πώς να σταθείς βράχος σε εκείνον που σε χρειάζεται πιο πολύ αυτή τη στιγμή χωρίς καν να στο ζητάει; Γιατί δε θα στο ζητήσει- πιθανόν δε θα σου μιλάει καν κάποιες στιγμές. Σιωπή, θλίψη, ματαίωση κι οργή. Συναισθήματα που συνεχώς θα διαδέχονται το ένα το άλλο μέχρι να περάσει η περίοδος του πένθους. Χρειάζεται χρόνο να θρηνήσει αυτός που πενθεί. Ίσως και χρόνο που θα θέλει να περνάει μόνος. Δύσκολο και για εκείνον, δύσκολο και για σένα. Και μπορεί να μην το έχουμε ζήσει όλοι με αυτές τις πιο σκοτεινές προεκτάσεις, όμως το έχουμε σίγουρα ζήσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Πολύ πιθανόν να χρειάζεσαι και ‘συ κάποιον χρόνο για να θρηνήσεις γιατί είναι σχεδόν σίγουρο πως θα αποτελεί και για σένα ξεχωριστό πρόσωπο εκείνος που έφυγε, ειδικά αν η σχέση μετράει καιρό κι έχουν δεθεί οι ζωές σας. Θα πρέπει να βρεις όμως χρόνο και χώρο να βιώσεις το πένθος σου με το δικό σου τρόπο λίγο παραπέρα, χωρίς να γίνεις αντιληπτός. Βαθιά ανάσα, γερό στομάχι και πάμε. Θα ακούσεις πολλά, το πιο πιθανόν σκληρά λόγια που δε σου αξίζουν, αλλά σκέψου πως μιλάει ο πόνος. Θα σκεφτείς πολλές φορές πως όλο αυτό είναι άδικο για σένα. Δε θα φταις κι όμως ο άνθρωπός σου, όταν σου μιλάει, συχνά θα είναι μόνο για να σου φωνάξει και κατά τ’ άλλα θα σωπαίνει και σε θα κρατάει έξω απ’ όσα νιώθει. Πολλές φορές δε θα καταφέρεις να του πάρεις κουβέντα. Υπομονή είναι το μόνο που μπορώ να σε συμβουλέψω.

Να έχεις μάτια, αυτιά και χέρια ανοιχτά. Ένας άνθρωπος που είναι κλειστός χαρακτήρας, σαν τον Σταύρο στους Παγιδευμένους, θα κλειστεί ακόμη περισσότερο όταν θα αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση και θα χρειαστεί χρόνο κι υπομονή για να σου ανοιχτεί. Δεν ξέρει, κατά πάσα πιθανότητα, πώς να εκφράσει τα συναισθήματά του, πόσω μάλλον σε μια κατάσταση σαν αυτή που όλα γίνονται ένα κουβάρι ανημποριάς, θυμού και καταπιεσμένων ενστίκτων. Αν όμως σε δει να στέκεσαι δίπλα του με υπομονή και σιωπή πολλές φορές, τότε θα το εκτιμήσει, θα το καταλάβει και θα αφεθεί σαν μωρό στην αγκαλιά σου.

Οι χειρισμοί πρέπει να είναι λεπτοί γιατί η κατάσταση που έχετε βρεθεί είναι περίπλοκη. Εσύ οφείλεις απλώς να είσαι εκεί. Θα ‘ρθει η ώρα που θα σε αναζητήσει και τότε, τα δικά σου δάκρυα θα είναι αυτά που θα μπορούν πια ελεύθερα να βρουν την έξοδο. Μόνο που δε θα είναι από πόνο πια αλλά από ανακούφιση, πόνο, έννοια για τον άνθρωπό σου. Ίσως, στο τέλος, αυτές οι στιγμές θα σας κάνουν τελικά να νιώσετε καλά, να προχωρήσετε και να προσαρμοστείτε στη νέα πραγματικότητα. Κάθε τι δυνατό, άλλωστε, όσο άσχημο κι αν είναι, μας κάνει πιο ανθεκτικούς.