8 σημάδια ότι δεν είσαι τόσο καλός άνθρωπος όσο νομίζεις

Αυτό το «άλλα ήθελα να δω κι άλλα έβλεπα», δυστυχώς μας συντροφεύει σε πολλές καταστάσεις. Όταν εθελοτυφλούμε απέναντι σε ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας, συνήθως γίνεται γιατί ελπίζουμε να βγουν αληθινά άλλα πράγματα από αυτά που βγάζουν μάτι εξαρχής. Κι ας είμαστε ειλικρινείς, όταν το κάνουμε απέναντι σε εμάς τους ίδιους, είναι γιατί αρνούμαστε να δούμε κομμάτια μας για τα οποία ίσως θα ντρεπόμασταν, ή δε θα ήμασταν σε θέση να τα αλλάξουμε. Είμαστε πράγματι αυτό που δηλώνουμε, ή κι εκεί έχει πέσει θάψιμο κάτω απ΄το χαλί; Υπάρχουν σημάδια να δώσουν απαντήσεις, για ακόμη μια φορά.

1. Περιμένεις να σε παρακαλέσουν για να αφεθείς;

‘Οταν αφήνουμε τον εαυτό μας χαλαρό, χωρίς άμυνες, πάει να πει πως δε φοβόμαστε να δείξουμε κομμάτια μας αρετουσάριστα. Η διαρκής ανάγκη ελέγχου της συμπεριφοράς και της στάσης ενός ανθρώπου, θα πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις για το τι κρύβεται από πίσω. Κι αν τελικά σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και το δούμε, θα μας αρέσει το αποτέλεσμα ή θα πέσει το πέπλο τελειότητας; Λέω εγώ τώρα!

2. Μήπως έχουμε να λέμε μόνο για των άλλων τις πομπές;

Αθάνατη συνήθεια, κι όμως καθόλου υγιής για το μέσα μας καμιά φορά. Όπως το παρατηρείς συχνά σε τρίτους και σε ξενίζει, θα πρέπει να σε ταρακουνήσει αν πιάσεις τον εαυτό σου να βγάζει λάσπη για άλλους είτε στα πλαίσια “κουβέντας” είτε “πλάκας”. Αυτές οι δύο έννοιες είναι πολύ κοντά με την μικροψυχία κι ως άνθρωποι κρινόμαστε αρκετά ευάλωτοι να πέσουμε στην παγίδα της. Τον νου σου.

3. Τσιγκούνης στα αγαθά, τσιγκούνης και στην ψυχή, έλεγε η γιαγιά μου

Θα μου πεις τι σχέση έχει αυτό με τον καλό ή τον κακό άνθρωπο; Αν κάτσεις να κάνεις την αυτοκριτική σου, ίσως δεις πως η δυσκολία σου να μοιραστείς ένα πράγμα απτό και φθαρτό, ή η δυσφορία να στερηθείς έστω ένα, συνδέεται με την ανάγκη σου να ανοίξεις την ψυχή σου. Να δώσεις αγάπη, να μοιραστείς το εγώ σου και να το καλυτερεύσεις. Δεν είμαστε τόσο υπέροχοι όσο θα θέλαμε αν η ψυχή μας μοιάζει με χούφτα σφιχτή κι άδεια. Ανοίξτε ρε παιδιά.

4. Δεν είσαι εκεί όταν σε χρειάζονται, συνειδητά 

Τα έχουμε πει, μα θα τα πούμε ξανά. Αυτοί που δίνουν υποφέρουν- αυτοί που παίρνουν, περνάνε μια χαρά. Αν έχουν υπάρξει στιγμές στη ζωή σου που δε στάθηκες σε δικούς σου ανθρώπους απλώς για να μη χαλάσεις τη ζαχαρένια σου, αλλά απαίτησες συμπαράσταση στις μαύρες σου, έλα να το συζητήσουμε. Δε θα ήθελα να χρησιμοποιήσω την φράση “παρτάκιας’, αλλά στην προκειμένη είναι η πιο αντιπροσωπευτική για να περιγράψει το πρόβλημα. Μην είστε τέτοιοι ούτε κατά λάθος.

5. Ζήλια ανεξέλεγκτη που γίνεται φθόνος

Δε θα έλειπε από τη λίστα, προφανέστατα. Είναι από τα ζιζάνια που δύσκολα ανιχνεύουμε στη συμπεριφορά μας, γιατί στα συναισθήματά μας βγάζει μάτι. Δεν παίρνεις χαμπάρι αν ζηλεύεις τη χαρά ή την τύχη του φίλου σου, μέχρι να αντιληφθείς πως έχεις γίνει ο Σκρουτζ της παρέας που πετάει μίζερες ατάκες για κάθε τι ευχάριστο που αραδιάζεται. Είναι σημάδι πως φθείρεται η ποιότητά μας ως άνθρωποι, όταν φερόμαστε με μισή καρδιά, όταν ο καλός λόγος δε βγαίνει από μέσα μας, Κι ασχημαίνουμε, πώς να το κάνουμε;

6. Προσπαθείς να πληγώσεις για να τη βγάλεις λάδι

Μακάρι να κάνω λάθος, μα είναι από τα χειρότερα δείγματα σε ανθρώπους, πόσω μάλλον να το εντοπίσεις σε σένα τον ίδιο. Και σου μιλάω για εκείνο το αγκάθι στη στάση μας, που όταν τα πράγματα σκουραίνουν σε μια διαφωνία, σε έναν καβγά που πρέπει να ρίξεις τα μούτρα σου, εσύ βγάζεις μαχαίρι. Η στιγμή εκείνη που προτιμάς να λιώσεις τον άλλον απέναντί σου, παρά να πεις μια ρημάδα συγγνώμη, να κατεβάσεις το κεφάλι. Από τη μια άμυνα, από την άλλη ένας εγωισμός που αν τον πιάσεις να σε κυριαρχεί, πρέπει να τον εξοντώσεις άμεσα. Αυτά είναι που χαλάνε κάθε είδους σχέσεις και μας πετάνε σε μιαν ακρούλα μοναχούς μας.

7. Το θέμα είναι να γίνει η δουλειά

Η αλήθεια είναι πως σε κάποιες περιπτώσεις τέτοιες συμπεριφορές θεωρούνται προάγγελος επιτυχίας ή δυναμισμού. Θα πω κάπου εδώ, πως το να μην υπολογίζεις πώς θα αισθανθεί κάποιος εξαιτίας των πράξεών σου είναι έλλειψη ενσυναίσθησης. Κι αν μας δημιουργείται η ανάγκη να υπακούσουμε στο πρώτο ένστικτο, καλό θα ήταν να την καταπιέσουμε. Όχι γιατί θα μας χτυπήσει κανείς την πλάτη να μας πει “μπράβο, τα κατάφερες”. Αλλά γιατί μακροπρόθεσμα ίσως μαθαίνουμε πως έχει μεγαλύτερη σημασία να έχουμε καθαρή συνείδηση, να ξέρουμε πως δε βλάψαμε κανέναν, με την πρόθεσή μας τουλάχιστον. Κι ας μην είμαστε πάντα νικητές, δε χάθηκε κι ο κόσμος.

8. Πολύ βαριά σου πέφτει η συγχώρεση

Δεν μπορείς να δεχτείς πως σε πλήγωσαν, σε αδίκησαν, ή σε απέρριψαν. Και δικαίωμά σου θα μου πεις. Πρέπει όμως να σε προβληματίζει το γεγονός πως αδυνατείς να συγχωρήσεις, ή πως επιζητείς να διογκώνεις το μένος που κρύβεις μέσα σου για πρόσωπα ή καταστάσεις που σε μαύρισαν. Οι άνθρωποι προχωράμε, γιατρευόμαστε κι εξιλεωνόμαστε όταν λέμε “δεν πειράζει” και χαμογελάμε έχοντας συμφιλιωθεί με ό,τι μας συνέβη. Και καλύτερος θα γίνεις, αν παλέψεις το δεύτερο, trust me.

Δεν είναι εύκολο ούτε δίκαιο να πούμε πως οι μεν είναι καλοί άνθρωποι κι οι δε όχι. Και κανείς δεν είναι σε θέση να το κρίνει, εν πάσει περιπτώσει. Αυτό που μπορούμε να προσέξουμε ως μονάδες όμως, είναι τι λέμε, πώς το λέμε, και κυρίως τις προθέσεις που κρύβουμε πίσω από αυτά τα δυο. Αν οι προθέσεις μας είναι καλές, κι αν κινούμαστε με κίνητρο καθαρό προς τον οποιονδήποτε, τότε μάλλον η κουβεντούλα με τον εαυτό μας δε θα μας βγάλει χαμένους.