Για έναν άνθρωπο που έχει περάσει στη ζωή του κατάθλιψη -κι όχι μόνο μία φορά- ο θάνατος του Matthew Perry ο οποίος συμβολικά έφυγε παρέα με το φιλαράκι μας Chandler Bing, είναι κάτι περισσότερο από θλιβερό γεγονός. Όσο υπερβολικό κι αν ακουστεί ως συναίσθημα, ο Matthew, αυτό το πολύπαθο πλάσμα με τα σκοτάδια και τους δαίμονές του κι ο Chandler, αυτό το συναισθηματικό καφράκι που κουβαλούσε στην άκρη της γλώσσας του πάντα ένα σχόλιο σαρκαστικό για κάθε περίσταση ως άμυνα της εύθραυστης ψυχοσύνθεσής του, για πολλούς και πολλές από εμάς έχει ταυτιστεί με μια ολόκληρη αέναη εποχή.
Μαζί του και με τα φιλαράκια του περάσαμε τις μαύρες μας, τις πιο βαριές κι ασήκωτες μέρες μας κι όταν δεν καταφέρναμε καν να σηκωθούμε από τον καναπέ, ο Chandler μέσα από τον Matthew σαν να μας έκλεινε το μάτι πετυχαίνοντας πάντα να μας κάνει να σκάσουμε έστω ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλιών μας.
Δεν είμαστε έφηβοι πωρωμένοι με μια διάσημη περσόνα χωρίς συναίσθηση του τι είναι και τι όχι αληθινό. Αν ο Matthew στο μυαλό μας έχει ταυτιστεί με τον Chandler είναι επειδή από όσα μας άφησε να μάθουμε για εκείνον καταλάβαμε πως δε δάνεισε μόνο το σώμα του στον αγαπημένο μας χαρακτήρα αλλά και κάτι από την τραυματισμένη του ψυχή.
Πόσες και πόσες φορές θυμάμαι τον εαυτό μου να βλέπει back to back «friends» και να ταυτίζεται με τα πανέξυπνα καυστικά αλλά πάντα καλοπροαίρετα σχόλιά του. Λες και με έναν μαγικό τρόπο οτιδήποτε κι αν συνέβαινε γύρω του το ξεβράκwνε, κυριολεκτικά σφάζoντaς το με βαμβάκι, αφού παρά τον σαρκασμό του ήξερε να σέβεται.
Ο τρόπος του ξεχώριζε από των υπολοίπων της παρέας. Όλους κι όλες τους έχουμε αγαπήσει, αλλά ο Chandler κάπου μας κέρδιζε στα σημεία γιατί όταν άφηνε μια χαραμάδα ανοιχτή στη δική του πραγματικότητα, η φοβισμένη του τρυφερότητά τού ξέφευγε σχεδόν με τρόπο παιδικό. Άρα αγνό χωρίς αμφιβολία. Άγγιζε, λοιπόν, τις ευαίσθητες χορδές και του παιδιού μέσα μας. Κάπως έτσι, νιώθωντας όντως κατά βάθος συχνά παιδί ευάλωτο ο ίδιος, έσπευδε να προστατεύσει την ευαισθησία του σπάζοντας πλάκα με τα κατάλοιπά του.
Γινόταν η ψυχή της παρέας χωρίς ιδιαίτερο κόπο κι αν δεν τον ήξερες δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρεις να καταλάβεις τι νταρκίλα κουβαλούσε στο μυαλό του. Ίσως είναι που μου θυμίζει λίγο εμένα και μπορούσα να τον διαβάσω καλύτερα. Ίσως θυμίζει σε όλους ένα κομμάτι του εαυτού μας, αυτού που κρύβουμε καλά πίσω από το χαμόγελο και το αστείο και για το λόγο αυτό του αξίζει ένας φόρος τιμής. Φόρος τιμής σε έναν ρόλο αλλά και σε έναν άνθρωπο που παρά την άβυσσο μέσα του, θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας.
Ο μονόλογός του στην κοπέλα που έμελε να χαρίσει στον ίδιο και τη Μόνικα την ευτυχία τους καθώς τελικά τους εμπιστεύτηκε ως γονείς για τα μωρά της, όταν της μίλησε για τη Μόνικα ως γυναίκα του κι ως μάνα, φανέρωσε μέσα σε λίγα λεπτά όλο το μεγαλείο της ψυχής του. Ξαφνικά ο αγαπημένος μας «παλιάτσος», μεταμορφώθηκε σε έναν άνθρωπο που δείχνει πως ξέρεις να αγαπάει βαθιά, να εκτιμάει και να σέβεται τους ανθρώπους γύρω του και παρά την πλάκα που για εκείνον ήταν καθημερινότητα, είχε κι αυτή τη σοβαρή και συνάμα τρυφερή πλευρά.
Κάτι μου λέει ότι ο Μάθιου έδωσε στον Τσάντλερ Μπινγκ πολλά και το αντίστροφο. Έχω γελάσει εξαιτίας του ενώ ήθελα να κλάψω. Έχω συνδεθεί μαζί του νιώθοντας weirdo ανάμεσα στους πολλούς. Έχω συναισθανθεί το διστακτικά γενναίο του παράπονο, έχω καταλάβει τον τρόπο που η αγάπη τον φόβιζε, έχω γελάσει μαζί του ακόμη περισσότερο όταν ήδη ήμουν στις καλές μου.
Καλό ταξίδι λοιπόν Matthew Perry. Έχεις αφήσει πίσω σου την κληρονομιά του ανθρώπου που τελικά τα κατάφερε. Όσο για το alter ego σου θα παραμείνει για πάντα φιλαράκι μας κρατώντας ζωντανά τα στοιχεία που του χάρισες κάποτε…
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κουτσουρά
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κουτσουρά
