5 τραγούδια που είναι προσωπικές ιστορίες των δημιουργών τους

Όλα τα τραγούδια που ακούμε να ηχούν στ’ αφτιά μας είναι βιωματικά και συνήθως αναφέρονται σε αφηγήσεις που αντανακλούν τα συναισθήματα, τις εμπειρίες και τις προσωπικές ιστορίες των καλλιτεχνών που τα δημιουργούν. Οι στίχοι και η μουσική συνήθως πηγάζουν από τον εσωτερικό κόσμο του καλλιτέχνη και μ’ αυτόν τον τρόπο ο ακροατής νιώθει πως το τραγούδι γράφτηκε γι’ αυτόν. Έτσι, καταφέρνει να ταυτίζεται στον απόλυτο βαθμό μαζί του. Σ’ αυτό το άρθρο, θα γνωρίσουμε πέντε διαμάντια της ελληνικής δισκογραφίας που αποτελούν προσωπική ιστορία των δημιουργών τους.

Ο δικός μου ο δρόμος – Πασχάλης Τερζής

Στιχουργός: Εύη Δρούτσα

Το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί ένα απ’ τα πολυτιμότερα διαμάντια της ελληνικής δισκογραφίας και συμπεριλαμβάνεται στον ομώνυμο δίσκο που κυκλοφόρησε το 1998 με τη στεντόρεια φωνή του αγαπημένου Πασχάλη Τερζή. Το κομμάτι έχει συνθέσει ο Γιώργος Θεοφάνους, ενώ τους στίχους έχει γράψει η Εύη Δρούτσα.

Πίσω απ’ το κομμάτι αυτό, η Εύη διηγείται τη δυσκολία του να βιώνει κανείς τη μοναξιά και να επιλέγει τον δρόμο που θ’ ακολουθήσει στη ζωή του μόνος του, με όποιες κι αν είναι αυτές οι συνέπειες που θα βρεθούν στο διάβα του. «Το τραγούδι «Ο Δικός μου ο Δρόμος», που ερμήνευσε ο Πασχάλης Τερζής είναι το μόνο που έχω γράψει για μένα. Τότε τελείωνα τη συνεργασία μου με τον Στέφανο Κορκολή και ήταν η αρχή της συνεργασίας μου με τον Γιώργο Θεοφάνους. Ο Γιώργος ντρεπόταν να γράψει λαϊκά τραγούδια και μου ζήτησε να σβήσω το φως όταν καθίσαμε να το γράψουμε. Όταν έγραψα το κομμάτι αυτό άρχισα να κλαίω, κατάλαβα ότι είναι η ζωή μου.», έχει πει.

Ο Γιώργος Θεοφάνους σε συνέντευξή του στην εκπομπή του OPEN «Ποιος είναι πρωινιάτικα» δήλωσε για το συγκεκριμένο τραγούδι ότι: «Το έχω πει πολλές φορές, δεν πειράζει θα το ξαναπώ: Ευτυχώς που το έκλεψα αυτό το τραγούδι. Το έκλεψα από έναν φάκελο τον οποίο ετοίμαζε για τον Κορκολή η Εύη. Πίναμε καφέ στο σπίτι και γράφαμε τότε τραγούδια για τον Πασχάλη. Είχαμε κάνει ήδη τον “Παλιόκαιρο”. Χτυπάει το θυροτηλέφωνο και μου λέει η Εύη μέσα από την κουζίνα: Είναι ένας κούριερ. Είναι ένας φάκελος για τον Στέφανο, δώσ’ τον. Πάω να δώσω τον φάκελο, σιγά μη δεν τον ανοίξω. Άνοιξα τον φάκελο: Πρώτο-πρώτο “Ο δικός μου ο δρόμος”. Το πήρα, του το είπα του Στέφανου βέβαια μετά· με τις ευλογίες και τις ευχές του το κάναμε αυτό. Το έγραψα την ίδια μέρα και πήρα την Εύη και της το είπα: Ρε Εύη δεν άντεξα στον πειρασμό με αυτό το τραγούδι. Είναι η τύχη του κάθε τραγουδιού. Εκεί που πρέπει να πάει, θα πάει.»

Ο βυθός σου – Μιχάλης Χατζηγιάννης

Στιχουργός: Ελεάννα Βραχάλη

Ένα απ’ τα πιο συναισθηματικά τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας, είναι το κομμάτι με τίτλο «Βυθός» που συμπεριλαμβάνεται στον δίσκο του Μιχάλη Χατζηγιάννη με τίτλο «Ακατάλληλη σκηνή» που κυκλοφόρησε το 2004. Το συγκεκριμένο τραγούδι κρύβει μια ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω του, όπως την έχει διηγηθεί ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μέσα απ’ τον προσωπικό του λογαριασμό στο instagram: «Βυθός! Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια της εξαιρετικής στιχουργού @eleana_vrachali. Γνωρίζατε ότι η Ελεάννα μου, το τραγούδι «Βυθός» το είχε δει στον ύπνο της; Μάλιστα ξύπνησε, το έγραψε και ξανακοιμήθηκε. Αφιερωμένο σε όλους εσάς! Απολαύστε το.»

Λίγα δευτερόλεπτα μετά η Ελεάννα Βραχάλη απάντησε στον Μιχάλη Χατζηγιάννη λέγοντάς του ότι: «@mhatzigiannis να θυμηθούμε όμως και το δικό σου στιγμιότυπο, που πήρες τον στίχο, έφυγες από το στούντιο και σε 10 λεπτά μου είπες να ξαναγυρίσουμε γιατί κάτι σου ήρθε… Και κάπως έτσι, γεννήθηκε το 13ο τραγούδι του δίσκου! Αναπάντεχα, όπως καθετί που μας αλλάζει τη ζωή». Το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί και το αγαπημένο κομμάτι του Μιχάλη μέχρι και σήμερα, αλλά κι ενός φανατικού κοινού, πιστό τόσα χρόνια στην αξία που ονομάζεται Μιχάλης Χατζηγιάννης.

Μου ‘πες θα φύγω – Παύλος Σιδηρόπουλος

Το τραγούδι είναι ολόκληρο μια αναδρομή σε μια αυτοκαταστροφική σχέση στα μέσα της δεκαετίας του ’70: Ο Παύλος και η Γιόλα Αναγνωστοπούλου γνωρίζονται, ύστερα από μια φημολογούμενη ερωτική περιπέτεια του Παύλου με τη συμμαθήτριά της Γιόλας, Κάθυ που είχε ως αποτέλεσμα ο Παύλος να γράψει το τραγούδι «Στην Κ». Η Γιόλα, που είχε αισθήματα για τον Παύλο πολύ καιρό πριν, τον ελκύει. Κάνουν σχέση, αλλά η Γιόλα επιθυμεί την αφοσίωση από τον Παύλο και δένεται συναισθηματικά μαζί του. Σε μια σχέση γεμάτη καταχρήσεις κι αυτοκαταστροφή, πάθη και λάθη, χτίζεται η σύνδεσή τους. Όταν η Γιόλα ανακοινώνει την απόφασή της να φύγει για σπουδές στο Παρίσι, ο Παύλος συνειδητοποιεί τα αληθινά του αισθήματα και προσπαθεί να την πείσει να μη φύγει. Τελικά, χωρίζουν.

Εκείνο το βράδυ, γράφει το τραγούδι με τίτλο «Μου ‘πες θα φύγω,» του οποίου οι στίχοι ξεχνιούνται για καιρό, ενώ η μουσική και η παραγωγή του τραγουδιού ολοκληρώνονται χρόνια αργότερα και συμπεριλαμβάνεται στον δίσκο «Φλου» που κυκλοφόρησε το 1978.

Αύγουστος – Νίκος Παπάζογλου

Τον Ιούνιο του 1978, ο ισχυρός σεισμός στη Θεσσαλονίκη προκάλεσε μεγάλες ζημιές, συμπεριλαμβανομένου και του σπιτικού του Νίκου Παπάζογλου, όπου ζούσε με τη σύζυγό του, τη Βαρβάρα, και τη νεογέννητη κόρη τους. Η σύζυγός του, προκειμένου να διασφαλίσει την ασφάλειά της κόρης της κι εκείνης, αποφασίζει να φύγει για την Αμερική, αφήνοντας τον Παπάζογλου μόνο του.

Έπειτα από πρόσκληση του Διονύση Σαββόπουλου, επισκέπτεται το σπίτι του στο Πήλιο, όπου και γνωρίζει μια γυναίκα που του κλέβει την καρδιά και με τον φόβο ότι θα ξανά ερωτευτεί, επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη. Κλείνεται στο σπίτι του και γράφει το τραγούδι με τίτλο: «Αύγουστος» που συμπεριλαμβάνεται στον δίσκο «Χαράτσι» και κυκλοφόρησε το 1984. Όπως ο ίδιος έχει αναφέρει, το μισό τραγούδι αφορά εκείνη τη γυναίκα με την οποία δεν έγινε τίποτα ποτέ και το άλλο μισό είναι γραμμένο για την κόρη του.

Πριγκιπέσα – Σωκράτης Μάλαμας

Ένα από τα πιο αισθαντικά τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας είναι το κομμάτι με τίτλο «Πριγκιπέσα» που συμπεριλαμβάνεται στον δίσκο «Ο φύλακας και ο βασιλιάς». Το συγκεκριμένο κομμάτι κρύβει πίσω του μια ενδιαφέρουσα ιστορία, όπως ο ίδιος ο Σωκράτης Μάλαμας έχει εξομολογηθεί σε συνέντευξή του: «Την πριγκιπέσα την έγραψα ως δώρο γενεθλίων σε μια γυναίκα, επειδή δεν είχα λεφτά να της πάρω κάτι. Μαγείρευε να φάμε φακές, που ήταν ό,τι είχε απομείνει κι ενώ την έβλεπα σκέφτηκα ότι αυτό αξίζει τον κόπο τώρα να το τραγουδήσει κάποιος, να το βγάλει προς τα έξω. Το έγραψα και το έπαιξα κατευθείαν, χωρίς να μεσολαβήσει καθόλου χρόνος. Όταν το έπαιξα λύθηκα στα γέλια, το θεώρησα τόσο αστείο. Η φίλη μου, η οποία δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική, άφησε κάτω τις κουτάλες και μου είπε: «Πότε το έγραψες αυτό το τραγούδι; Το ξέρεις ότι είναι πάρα πολύ καλό; Απορώ γιατί γελάς.»

Αντί επιλόγου: Είναι φανερό πως οι στίχοι και η μουσική προέρχονται από τον εσωτερικό κόσμο των καλλιτεχνών και καταφέρνουν να μεταφέρουν βαθιά συναισθήματα και προσωπικές ιστορίες στους ακροατές, κάνοντάς μας πολλές φορές ν’ αναζητούμε το νόημα πίσω από τις λέξεις. Κάθε κομμάτι έχει και μια ιστορία πίσω του. Και κάθε ιστορία, αξίζει να ειπωθεί, για εκείνους που ξέρουν να την εκτιμήσουν.