Στο ίντερνετ κυκλοφορούν άπειρα βίντεο σε καθημερινή βάση. Πολλά από αυτά έχουν την τάση να γίνονται viral και να παρακολουθούνται αλλά και να σχολιάζονται από ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το βίντεο αυτό κυκλοφόρησε πριν μια ημέρα στο youtube από τη γνωστή εφημερίδα «The New York Times», η οποία βρέθηκε στη Γάζα και πήρε συνέντευξη από τα παιδιά και τις οικογένειες που έχουν πληγεί από τις διαμάχες. Έχει κάνει τον γύρο του κόσμου κι όχι τυχαία καθώς αυτά που λένε τα παιδιά είναι ανατριχιαστικά.
Πρώτος εμφανίζεται ο 5 χρονος Wael Salha, ο οποίος λέει πως έπεσε το παράθυρο στο σπίτι του κι όλοι φοβήθηκαν πολύ και φύγανε, λέει πως τα χέρια του έτρεμαν κι άρχισαν να πονάνε, λέει πως στον καταυλισμό που βρίσκονται τώρα δεν έχουν ρεύμα, ούτε νερό και διψάνε, λέει πως θέλει απλώς να τελειώσουν όλα αυτά και να γυρίσουν σπίτι τους, να κοιμηθούνε και με τα μικρά χεράκια του κάνει πως κοιμάται, χαμογελώντας στην κάμερα.
Έπειτα εμφανίζεται ο 8 χρονος Ammar Abdulhajj, ο οποίος λέει πως βρέθηκαν εκεί επειδή δεν τους έμεινε τίποτα, λέει πως ο ένας είναι πάνω στον άλλον και κανείς δεν αντέχει πλέον κανέναν, πως υπάρχουν πολλά προβλήματα και σκουπίδια παντού.
Ακολουθεί η 10 χρονη Hayat Abu Jarrad, η οποία λέει πως η ζωή εκεί είναι άσχημη κι αυτό είναι άδικο, λέει πως τηλεφώνησαν στον θείο της και του είπαν πως πρέπει να εκκενώσουν και πως βρήκαν ένα αυτοκίνητο γεμάτο με σκουπίδια, μπήκαν μέσα κι οδήγησαν στον καταυλισμό αυτό. Λέει πως ο καταυλισμός είναι βρώμικος, δεν έχουν στρώμματα να κοιμηθούν κι η μαμά της στρώνει απλώς μια κουβέρτα κάτω και κοιμούνται εκεί όλοι μαζί
Στη συνέχεια βλέπουμε τη 12 χρονη Jumana Dahmal η οποία λέει πως το χέρι της μητέρας της και το πρόσωπο, τα χέρια και τα πόδια της αδερφής της έχουν τραυματιστεί, ενώ ο 10χρονος Muhammad Assalaya εύχεται να μπορούσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους, να πάνε σχολείο και να μη μένουν σε σκηνές. Λέει επίσης πως πολλές φορές δεν μπορούν να κοιμηθούν τα βράδια λόγω όλων αυτών που συμβαίνουν και πως φοβούνται.
Το βίντεο κλείνει με τα παιδιά να λένε πως εύχονται όλα αυτά να σταματήσουν, πως ελπίζουν ότι τα πράγματα θα ηρεμήσουν, πως ελπίζουν να γίνει ανακωχή και να μην υπάρξουν άλλοι τραυματισμοί κι απώλειες, πως θα ήθελαν απλώς να γυρίσουν σπίτι τους, να κοιμηθούν και να χαλαρώσουν.
Ξέρετε τα παιδιά δεν είναι όπως εμείς. Οι ανάγκες τους είναι λιτές και κάποιες από αυτές δεν κοστίζουν. Δε θέλουν εκδίκηση, δε θέλουν σκoτwμούς, δε θέλουν πόλeμouς. Θέλουν να παίξουν, να πάνε σχολείο, να φάνε, να πιούνε νερό, να αγαπηθούν και να αγαπήσουν. Θέλουν απλώς να είναι παιδιά.
Κι εμείς οι μεγάλοι κι οι μεγάλοι αυτού του κόσμου τους τα στερούμε όλα και τα δικά τους μάτια βλέπουν ακόμη τα πράγματα με αυτόν τον αθώο τρόπο, με τον τρόπο της συμπόνιας και μας ρωτάνε γιατί τους αδικούμε. Δε μας επιτίθονται, απλώς μας ρωτάνε γιατί. Γιατί δεν μπορούν να ζήσουν την παιδικότητά τους;
Και τι απάντηση να τους δώσεις;
