6 λόγοι που (επι)μένουμε σε τελειωμένες καταστάσεις

Οι σχέσεις ή η δέσμευση, εν θεωρία είναι απλές, χωρίς περίπλοκες προϋποθέσεις ή αποπνικτικούς συμβιβασμούς ή στην τελική, μάλλον, έτσι θα έπρεπε να είναι. Ίσως καμιά φορά στον νου μας να περιπλέκουμε κάποιες καταστάσεις ή πολύ απλά η δέσμευση δεν είναι τόσο απλή εκ φύσεως, γι’ αυτό και πολλοί τη φοβούνται ή παθαίνουν αλλεργία μόνο στο άκουσμά της. Όπως και να έχει, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι υπέρ της δέσμευσης, για τον α, β λόγο που στην ουσία, δε μας ενδιαφέρει, μιας και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Εάν λοιπόν το άτομο που μας ενδιαφέρει δεν είναι σε φάση για δέσμευση, πολύ απλά δεν είναι σε φάση κι αυτό πρέπει να το σεβαστούμε. Το θέμα εδώ, είναι τι συμβαίνει όταν εμείς φάμε κόλλημα, με άτομο που μας έχει ξεκαθαρίσει ότι δε γουστάρει δέσμευση. Τα πράγματα είναι σκούρα όπως το έχετε φανταστεί, αλλά ας δούμε τους λόγους για τους οποίους εμείς επιμένουμε σε καταστάσεις τελειωμένες.

Πιστεύουμε ότι στην πορεία θα αλλάξει γνώμη

Μπορεί το άτομο να ήταν ξεκάθαρο εξαρχής, στο ότι δε θέλει δέσμευση και να μας το έχει ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους, παρ’ όλα αυτά εμείς καταφέραμε σε κάθε περίπτωση και το προσπεράσαμε, επιλέγοντας να μείνουμε σε εκείνο το αφηρημένο κάτι μέσα μας, που έλεγε, ότι στην πορεία θα αλλάξει γνώμη. Ναι, μπορεί να γνωρίζαμε ότι το άτομο δεν είναι για δεσμεύσεις, αλλά να θεωρήσαμε ότι θα του κάναμε αυτό το κλικ που θα το έκανε να αναθεωρήσει. Κι αυτό είναι απλώς αφελές.

Έχουμε ερωτευτεί και δε βλέπουμε μπροστά μας

Απλό μεν, περίπλοκο δε. Μπορεί να μας ήταν ξεκάθαρο, αλλά καμιά φορά τα συναισθήματα δεν ελέγχονται. Αρχικά, δεν είχαμε πρόθεση να αφεθούμε σε μια σχέση με περιορισμούς κι άνευ μέλλοντος, αλλά αυτά έρχονται από το πουθενά και δεν προγραμματίζονται. Είναι γνωστό, πως όταν είμαστε ερωτευμένοι πολύ απλά δε βλέπουμε μπροστά μας, ή αγνοούμε καταστάσεις, μιας κι είμαστε σε άρνηση. Όσο κι αν τα red flags βαράνε καμπανάκια, δεν καταλαβαίνουμε Χριστό και στον κόσμο μας είναι όλα ρόδινα. Σε αυτή την περίπτωση, το μόνο που έχω να πω είναι «καλή δύναμη», γιατί ο δρόμος θα είναι δύσκολος.

Έχουμε θεοποιήσει την κατάσταση και το άτομο

Όταν θεοποιείς έναν άνθρωπο, δεν μπορείς να αντιληφθείς και την πραγματικότητα, μιας κι έχεις καταπιαστεί με την ιδέα του τι πρεσβεύει. Μπορεί όντως το άτομο που μας ενδιαφέρει να κρύβει πίσω του προτερήματα και χαρακτηριστικά που μας εξιτάρουν. Παρ’ όλα αυτά, όταν γνωρίζουμε πως μια κατάσταση έχει ημερομηνία λήξης, τείνουμε να μεγαλοποιούμε το τι σημαίνει για εμάς, γιατί μας χαρίζει μια δόση επικότητας αυτή η ματαιότητά της. Έτσι, σχεδιάζοντας στον νου μας όνειρα, καταλήγουμε να τρελαινόμαστε, εμείς παρέα με τη φαντασία μας.

Καμία φορά, τρώμε σκάλωμα από εγωισμό

Μπορεί να γνωρίζαμε και να μας είναι κατανοητό ότι το συγκεκριμένο situationship δε θα οδηγήσει κάπου, αλλά καμιά φορά είναι λες κι έχουμε βάλει στοίχημα με τον εαυτό μας κι επιμένουμε μόνο από πείσμα και γινάτι να ανατρέψουμε την κατάσταση της σχέσης, μόνο για να ικανοποιήσουμε το εγώ μας. Μπορεί να ακούγεται εντελώς ανώριμο, είναι όμως ανθρώπινο και υπαρκτό.

Το απαγορευμένο/ μη πιθανό είναι πιο ενδιαφέρον

Κλασικό και λατρεμένο το απαγορευμένο. Μόνο η σκέψη του ότι μια σχέση με το συγκεκριμένο άτομο, δεν είναι εφικτή, μας εξιτάρει. Το παραδέχομαι, βγάζει μια μαγεία εκείνο που, ίσα που μπορούμε να αγγίξουμε, πράγμα που μας το κάνει ακόμη πιο δύσκολο να αποδεχτούμε ότι η κατάσταση έχει τελειώσει ή δεν είναι αυτή που νομίζουμε ή θα θέλαμε να είναι.

Επειδή το άτομο μας δίνει όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να μείνουμε κολλημένοι

Για το τέλος έχω αφήσει το πιο δύσκολο. Όπως όλα τα πράγματα έχουν δύο όψεις, έτσι και οι σχέσεις. Καμία φορά, αν και το άτομο μας το έχει κάνει ξεκάθαρο ότι δε θέλει δέσμευση, οι πράξεις του αλλά δείχνουν. Και μας νοιάζεται και θέλει να περνάει χρόνο μαζί μας και συμπεριφέρεται σαν να έχουμε σχέση και μονογαμία ψιλοζητάει και ου το καθεξής. Μας εμπλουτίζει με ελπίδες και στοιχεία που μας κάνουν να κολλάμε όλο και περισσότερο, μιας και μας καλλιεργεί την επιθυμία για κάτι πιο σοβαρό. Μόνο που το θέμα δεν πάει παραπέρα.

Η αλήθεια είναι ότι το κάθε situationship ή σχεδόν σχέση είναι μια περίπλοκη κατάσταση με ημερομηνία λήξης. Aν κι η κατάσταση ίσως να είναι ξεκάθαρη και το πράγμα να ουρλιάζει ότι άλλο δεν πάει, τρώμε σκάλωμα και πονάει. Πονάει, τόσο γιατί η κατάσταση δεν είναι η επιθυμητή όσο και για το τι πρέπει να παραδεχτούμε τη λάθος επιλογή μας και να πάμε παρακάτω. Σε αυτή την περίπτωση το μόνο που χρειάζεται είναι να αποστασιοποιηθούμε, μπας κι αντιληφθούμε ότι δε μένουμε, απλώς ξεμένουμε.

ΥΓ. 1. Αφιερωμένο σε όλες τις ταλαιπωρημένες ψυχές εκεί έξω, που προσπαθούν να πάνε παρακάτω και δεν τα καταφέρνουν. Εύχομαι αυτό το άρθρο να αποτελέσει ένα ταρακούνημα.

ΥΓ. 2. Αφιερωμένο σε μια φίλη, μάλλον την αδελφή ψυχή μου, που είναι και η μούσα αυτού του άρθρου, μιας και η γλώσσα μου έχει βγάλει μαλλιά σε ό,τι αφορά τελειωμένες καταστάσεις.