Όταν δεν μπορείς να αφήσεις ούτε το σπίτι σου ούτε το τρίτο πρόσωπο

Δύσκολο και συνάμα συναρπαστικό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, το γεγονός μιας διπλής ζωής. Μια ζωή ανάμεσα στα πρέπει, τα μη κι αυτά που πραγματικά θέλουμε. Ας δούμε πώς είναι κρυφοκοιτάζοντας από το παράθυρο αυτών των σπιτιών.

Άλλος άνθρωπος στη δουλεία, στο σπίτι με τα παιδιά, με συγγενείς, φίλους, το σύντροφο κι άλλος μαζί του. Αυτό το «μαζί του», το προτιμούν οι εραστές. Αγαπάνε το εγώ τους λίγο παραπάνω πλάι στον άλλο. Είναι ο εαυτός τους, αυτός που ήταν πάντοτε, απ’ όσο τον θυμούνται. Σαν να γυρίζει ο χρόνος πίσω και να ξανανιώνουν. Ξαλαφρωμένοι απ’ όλα όσα τους βαραίνουν στην καθημερινότητά τους, ζουν τη στιγμή. Κι αυτό ίσως γιατί δεν είναι πραγματικός ο χρόνος που έχουν οι παράνομοι εραστές. Είναι στιγμές κλεμμένες, που δεν πρέπει να έχουν πριν και μετά.

Μεμονωμένα περιστατικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κι όμως, αυτές τις στιγμές πάντα τις κουβαλούν μέσα τους. Ο άνθρωπος που ερωτεύτηκε και δε δέχεται να χωρίσει, αν και θα έπρεπε, γίνεται ένας παράλληλος -ίσως και πιο αυθεντικός- εαυτός, με την παράνομη σχέση του. Ανέμελος, γλυκός, ονειροπόλος, σχεδόν ξεχνά πως αυτό που ζει δεν είναι η πραγματικότητά του. Κι όταν πάλι το θυμάται, συννεφιάζει, γιατί πόσο να αντέξει κανείς το βάρος μιας παράλληλης ζωής;

Οι ζωές παράλληλες, είναι ζωές μισές. Ποτέ δεν είσαι το εκατό τοις εκατό του εαυτού σου. Κάποιο κομμάτι σου λείπει κι αυτό είναι άδικο για όλους. Πουθενά δε νιώθεις γεμάτος για πολύ. Αναγνωρίζεις πως το να ζεις τέτοια ζωή είναι λάθος μεγάλο, αλλά δεν έχεις τη δύναμη να πάρεις την απόφαση. Να διαλέξεις ποια πραγματικότητα θα κρατήσεις. Τι να διαλέξεις όταν μιλάμε για ανθρώπινες ζωές; Πώς να αδικήσεις κάποιον; Ποιον ρόλο σου να μηδενίσεις σαν να μην είχε ποτέ αξία; Έτσι σκέφτεσαι και το αναβάλεις, γιατί ποτέ άλλωστε δεν έχεις το ψυχικό σθένος να πάρεις την απόφαση και τη μοίρα στα χέρια σου. Αν είχες τη δύναμη, δε θα επέλεγες και δεύτερη ζωή.

Μαζί κι όπου βγάλει, λες, στο τέλος. Μεγάλο το ρίσκο, αλλά θα το πάρεις για ακόμη μια νύχτα. Υποσχέσεις πολλές, όνειρα μεγάλα. Ζεις για το αύριο, για τη μέρα που θα μπορέσεις να διακδικήσεις αυτή τη μία ζωή που προτιμάς, αυτή για την οποία θα ρισκάρεις. Γιατί όταν γίνεσαι ξανά ο εργαζόμενος γονιός, ο σύζυγος, το παιδί του ηλικιωμένου δίπλα σου, είσαι σκυθρωπός, κάνεις τα πάντα από υποχρέωση και παίζεις καλά τους ρόλους που σου δόθηκαν, αλλά στο μυαλό σου υπάρχει εκείνο το κομμάτι σου που χαμογελά αληθινά στην αγκαλιά του εραστή σου και μόνο.

Από την κοινή γνώμη, τέτοια ζωή είναι κατακριτέα κι απορριπτέα. Όμως, είναι τόσο εύκολο να δικάζουμε τον άλλο· νιώθουμε καλύτεροι ίσως εμείς.  Πόσο λάθος όμως να στήνεις τον άλλο στον τοίχο όταν δε γνωρίζεις τι μπορεί να του συμβαίνει. Κρίνουμε τον παντρεμένο με την παράλληλη σχέση, κρίνουμε το τρίτο πρόσωπο, πολύ πολύ σπάνια κρίνουμε ακόμη και τον πιστό σύζυγο. Προσπάθησε άραγε ποτέ κανείς να νιώσει όπως εκείνοι;

Αν μπεις στη θέση του συζύγου που απατά θα είσαι -ίσως- μόνιμα στη θλίψη. Με κανέναν δε θα είσαι ολόκληρος, γιατί κάτι πάντα θα λείπει. Αν δεν κόψεις τις γέφυρες με έναν από τους δυο, τότε λυπάμαι, μα διαρκώς θα πονάς και θα νιώθεις ίσος και θύμα και σίγουρα πολλοί θα σου έλεγαν πως «αστειεύεσαι, θες να βγεις κι από πάνω;». Είσαι όμως κι εσύ εξαπατημένος, απλώς την ιστορία, όλη, εσύ την ορίζεις. Εσύ μετέτρεψες τον γάμο σε φυλακή κι αδίκησες τον έρωτα με τις πράξεις σου. Βρες λύση, κουράγιο κι αποδεσμεύσου.

Αν μπεις στη θέση του εραστή και τρίτου προσώπου στην ιστορία μας, τότε ναι μεν δεν έχεις ποτέ δικό σου ολόκληρο το αντικείμενο του πόθου σου, αλλά δεν έχεις κι ιδιαίτερο βάρος ευθύνης. Κάποια πόρτα βρήκες ανοιχτή και μπήκες φίλε μου. Έχεις δικαίωμα να διεκδικήσεις κι είτε να κερδίσεις, είτε να φύγεις με αξιοπρέπεια, αν σου ζητηθεί, είτε όποτε εσύ νιώσεις έτοιμος.

Αν τώρα μπεις στη θέση του συζύγου που απατάται, θα νιώσεις συντετριμμένος και θυμωμένος. Σκέψου μόνο πως και’ συ έχεις συνήθως λάθη. Σε μια σχέση φταίνε κι οι δύο, λένε, και δεν πιστεύω πως έχουν σφάλμα. Νιώσε όπως οι άνθρωποι που κρίνεις. Ναι, υπάρχουν ηθικές αξίες και μακάρι να μην καταπατώνται. Όμως είσαι άνθρωπος με αδυναμίες και ‘συ, όπως όλοι και να το θυμάσαι, πριν δικάσεις τον διπλανό σου.

Κι όπως λέει και η Γιώτα Νέγκα στο τραγούδι της «είναι άνθρωποι που έπρεπε να βρίσκονται μαζί, όμως φωνάζουν σ’ αγαπώ σε λάθος μάτια».