Καμία σχέση δεν κρατιέται με τον φόβο μην τη χάσεις

Ο καθένας έχει τις δικές του φοβίες κι είναι πολλές οι φορές εκείνες που τις κρύβει τόσο βαθιά μέσα του, που ούτε αυτός ο ίδιος μπορεί να τις αντικρίσει και να τις αναγνωρίσει. Ωστόσο, υπάρχουν κι εκείνες οι φορές που τις βλέπει κατάματα και παλεύει μαζί τους, αλλά είναι τόσο δυνατές που η ήττα είναι δεδομένη. Κι ίσως εκείνες οι φορές, να είναι και οι πιο δύσκολες.

Σίγουρα, από παιδιά ερχόμαστε σταθερά αντιμέτωποι με την πιο μεγάλη μας φοβία, η οποία δεν είναι άλλη από αυτή της απώλειας. Κι όσο εμείς δεν προσπαθούσαμε να τη διώξουμε ή να την εξαλείψουμε, αλλά την αφήναμε να αναπνέει, αυτή όλο και περισσότερο χώρο έβρισκε για να εγκατασταθεί μέσα μας και να μας κυριεύσει. Αργότερα, έχοντας πια συνηθίσει κατ’ αυτόν τον τρόπο να πορευόμαστε και να συζούμε μέσα μας με τον φόβο μη μας αφήσουν, μη φύγουν, μη μείνουμε μόνοι, έρχεται η στιγμή που ως ενήλικες, πλέον, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το να πρέπει να τον ξεπεράσουμε, μιας κι έρχεται μπροστά μας ξανά και ξανά και ξανά και δε μας αφήνει άλλη επιλογή.

Σαφώς κι η απώλεια, ως έννοια από μόνη της, έχει πολλές οπτικές, τις οποίες μπορείς να εξετάσεις κι οι οποίες, για τον καθένα ξεχωριστά έχουν και διαφορετική σημασία. Μπορούμε να χάσουμε πολλά και με πολλούς τρόπους, όμως ίσως, από τις πιο επώδυνες και συνάμα επαναλαμβανόμενες στη ζωή απώλειες, είναι αυτή που αφορά το άτομο που -λανθασμένα- νομίζεις πως είναι ο πιο δικός σου άνθρωπος. Η απώλεια του συντρόφου σου. Κι όλα ξεκινούν από το σταδιακό χτίσιμο που κάνεις μέσα σου, μέχρι να φτάσεις στο σημείο να πιστεύεις πως δε γίνεται να ζήσεις χωρίς να υπάρχει κάποιος άνθρωπος στη ζωή σου και να είναι κομμάτι σου. Όταν καταλήγεις να αγαπάς τον άλλο άνευ όρων, ολοκληρωτικά κι αφοσιωμένα, όταν θυσιάζεσαι και παρέχεις βοήθεια κι εξυπηρέτηση χωρίς καμία προϋπόθεση. Όταν ζεις μέσα από άλλους και συγκεκριμένα εκείνον τον έναν άλλο άνθρωπο.

Κι εννοείται πως αυτό από μόνο του μπορεί να έχει μια χροιά επικότας όταν μιλάμε για έρωτα, όμως γίνεται επικίνδυνο όταν ο φόβος της απώλειας μέσα σου σε προκαλεί να κάνεις πίσω στα δικά σου θέλω και στις δίκες ανάγκες, σε τραβάει στην άκρη και σε πείθει πως το να εκπληρώνεις τις ανάγκες του αλλού είναι σημαντικότερο, προκειμένου να κρατηθεί αυτό που ως τώρα υπάρχει μεταξύ σας, με μοναδικό σου σκοπό να σώσεις τη σχέση σου. Πρέπει να μάθεις να παλεύεις συνειδητά και να διατηρείς κάποιες σχέσεις, όχι επειδή θα τις χάσεις από τη ζωή σου, αλλά επειδή μέσα από αυτές εσύ ο ίδιος θα γίνεσαι καλύτερος, θα εξελίσσεσαι και θα μπορείς να προσφέρεις -πρώτα σε σένα τον ίδιο- αυτό που έχεις ανάγκη κι έπειτα στον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Χωρίς να σε δεσμεύει και να σε φυλακίζει το να είναι αυτή η μόνη προϋπόθεση, για να τον κρατήσεις στη ζωή σου. Γιατί διαφορετικά και ποτέ να μη φύγει, το πιο πιθανό είνα να ξοδέψεις μια ζωή με το να το φοβάσαι.