Αν δεν ξέρεις το παρελθόν της σχέσης σου, δεν ξέρεις τη σχέση σου

Η γνώση πάντα βοηθάει. Όταν γνωρίζεις, ξέρεις και να προφυλαχτείς. Όταν, για παράδειγμα, ξέρεις πως θα ακολουθήσει κακοκαιρία, θα φροντίσεις να κλείσεις τις πόρτες, να μαζέψεις τα ρούχα από τα σκοινιά, να βάλεις κάνα τσουβάλι άμμο στην είσοδο κι ό,τι άλλο χρειαστεί για να προστατέψεις εσένα και το σπίτι σου.

Ουσιαστικά λαμβάνεις τα μέτρα σου και σε προφυλάσσεις από οτιδήποτε είναι επικίνδυνο και βλαβερό. Το ίδιο ακριβώς, θα έκανες για την οικογένειά σου και για τους αγαπημένους σου. Πώς θα μπορούσες, όμως να προφυλάξεις τον εαυτό σου σε μια νέα γνωριμία; Πώς θα μπορούσες να μάθεις για εκείνο το πρόσωπο που σε ενδιαφέρει πληροφορίες που θα βάλουν σε θέση να γνωρίζεις αν υπάρχει λόγος να συνεχίσεις να εμβαθύνεις στο μεταξύ σας;

Εδώ είναι το θέμα. Πως όταν πρωτογνωρίζεις κάποιον, δεν έχει και το βιογραφικό μαζί του. Που και να το είχε, θα ήταν εντελώς άκομψο να το πάρεις στα χέρια σου και να το διαβάσεις. Πάντα θεωρητικά και μεταφορικά, αφού έτσι κι αλλιώς αυτή η σκέψη δεν είναι εφικτό να γίνει πράξη, όσο κι αν θα μας βοηθούσε να ξεφορτωθούμε πολλές μετέπειτα δυσάρεστες στιγμές. Δυστυχώς, στον έρωτα οι πληροφορίες δεν έρχονται αποτυπωμένες σε μια κόλλα χαρτί από τον πρώτο καιρό, αλλά σταδιακά.

Κάθε φορά που μια επικοινωνία μας, μάς φέρνει πιο κοντά σε αυτό τον άνθρωπο, μας βοηθάει να δούμε μέσα από τα δικά του μάτια, την κρυφή του ζωή. Οπότε, αν με την πάροδο του χρόνου, βλέπουμε πως αντί να μαθαίνουμε περισσότερο, είναι λες και γνωρίζουμε όλο και λιγότερα, τότε είναι ξεκάθαρο πως κάτι δεν πάει καλά. Κι αυτό συνήθως το αντιλαμβανόμαστε αρκετά άμεσα. Δηλαδή, αφού μάς ενδιαφέρει αυτή η επικοινωνία, σίγουρα μπορούμε να διαισθανθούμε αν πάει ή όχι καλά, αν μας ικανοποιεί. Κι αν δε μας ικανοποιεί, σίγουρα, όσο περνάει ο καιρός, θα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι ακριβώς μάς έχει χαλάσει. Μπορεί όχι σε σημείο να το λήξουμε, μα σίγουρα στο σημείο του να καταλαβαίνουμε πως δεν υπάρχει αυτό το επίπεδο οικειότητας για να μπορούμε να πούμε πως ναι, γνωρίζουμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας.

Κάπως έτσι δε γίνεται πάντα; Εσύ θα συλλέγεις πληροφορίες για ένα πρόσωπο με τακτ ή όχι, με ό,τι σου δίνει κι ό,τι του “κλέβεις” κι αυτό αυτομάτως θα δημιουργεί κι έναν πίνακα στο μυαλό σου που θα σε βοηθάει να σχηματίσεις άποψη. Άποψη που, τον πρώτο καιρό, βασίζεται στον ενθουσιασμό και καμιά φορά τα θεμέλιά της είναι σαθρά, οπότε μετά το πέρας του «ροζ σύννεφου», θα καταρρεύσει. Τότε ακριβώς είναι που χρειάζεται να αποκωδικοποιήσεις όλες τις πληροφορίες που σου έχει δώσει για τη ζωή του, για να μπορέσεις να σχηματίσεις μια ολοκληρωμένη εικόνα: Είναι αυτός ο άνθρωπος για σένα;

Διότι, τότε είναι που ουσιαστικά ξυπνάς. Εκείνη τη στιγμή που το πρώτο δείγμα εμφανίζεται από ένα μοτίβο συμπεριφορών που σου είναι κάπως γνωστό. Θυμάσαι τότε, πως ίσως κάποτε σου μίλησε γι’ αυτό. Όταν σου ανέλυσε εκείνη την κουβέντα που είχε κάποτε με έναν φίλο, εκείνο το συμβάν που είχε διαχειριστεί κάπως συγκεκριμένα, το κέρατο ή όχι που έριξε, την ιστορία για έναν οικογενειακό καβγά και το πώς τον χειρίστηκε Κάπως, έτσι συνδέεις όλα τα κομμάτια στην κορνίζα του παζλ και φτιάχνεις τον πίνακά σου. Κάπως έτσι καταλήγεις σε συμπέρασμα.

Δε χρειάζεται να μπεις στη διαδικασία να αναζητήσεις όλες τις απαντήσεις. Είναι άσχημο να ψάχνεις για το ταίρι σου σαν να το ανακρίνεις ή να το παρακολουθείς. Είναι ωραίο να ενδιαφέρεσαι και να ανατρέχεις στα «βασικά» τα οποία θα έρχονται ως πληροφορίες- αβίαστα όμως. Δηλαδή, να δεις το προφίλ του άλλου στα κοινωνικά δίκτυα, να θαυμάσεις τα μάτια του που χαμογελάνε και τις εκφράσεις του, να γνωρίσεις, να ζήσεις στιγμές, να ακούσεις για φίλους, μέρη κι άλλα που συντέλεσαν στο να γίνει ο άνθρωπος που είναι.

Μην ξεχνάς, ότι δεν είναι αναγκαίο να το κάνεις σε κάθε γνωριμία. Είναι σίγουρα όμως χρήσιμο να γίνεται από μόνο του στις γνωριμίες που πραγματικά σε ενδιαφέρουν.