Θα μπορούσε να ξεκινήσει με πολλούς τρόπους και να αναλύσει πολλά πράγματα το εν λόγω άρθρο, για τη συνέντευξη που έδωσε στο podcast της Δάφνης Καραβοκύρη η Άννα-Μαρία Βέλλη, με κυρίως θέμα το σ3ξ και τις προεκτάσεις του (κοινωνικές, ψυχολογικές, κ.λπ). Άλλωστε και ποιος δε θέλει να πει τη γνώμη του για το σ3ξ, είτε για να δείξει πόσο πουριτανός είναι, είτε για να αποδείξει πόσο απελευθερωμένη την έχει… την άποψη.
Στην προκειμένη κι αφού μιλάμε και για μια παρουσία στον χώρο των media που ουδέποτε υπήρξε σεμνότυφη ή πουριτανή, περιμέναμε από τη Βέλλη να δώσει υλικό και man, oh did she delivered. «Μιλάς τώρα και σε έναν άνθρωπο που δεν είχα ποτέ πρόβλημα να μιλήσω ανοιχτά γι’ αυτά τα θέματα, ούτε καν για το πόσους ερωτικούς συντρόφους είχα- μη με ρωτήσεις τώρα, έχω χάσει το μέτρημα» ανέφερε χαρακτηριστικά, με μια απλότητα και μια χαλαρότητα που θα μιλούσαμε στους φίλους και την παρέα μας, για την ερωτική μας ζωή. «Ενδεχομένως επειδή δεν έχω αυτά τα στερεότυπα σε σχέση με το σ3ξ στο κεφάλι μου, μάλλον κι ο κύκλος μου δεν μπορεί να είναι ένας στερεοτυπικός κύκλος», σημείωσε, πράγμα που αποδεικνύει αυτό ακριβώς για το οποίο γίνεται λόγος τα τελευταία χρόνια. Για το πώς τελικά σπάει το ταμπού, πώς φεύγει το στίγμα, πώς πάμε επιτέλους μπροστά: με τις συζητήσεις με ανοιχτούς ανθρώπους.
Ωστόσο, αυτό το openness μπορεί να μην έχει πάντα ένα καλό αποτέλεσμα, αφού όπως η ίδια ανέφερε, το γεγονός ότι οι γονείς της τής μίλησαν ανοιχτά για τη σ3ξουαλικότητα όταν η ίδια ήταν σε πολύ μικρή ηλικία, τήν έκανε να την αμφισβητεί για πολλά χρόνια, μέχρι να είναι σίγουρη για το πιο φύλο την έλκει ερωτικά. Θίγει λοιπόν το πολύ ευαίσθητο ζήτημα της συζήτησης με τους γονείς για την ερωτικότητα κι είναι σαν σιωπηλά κι έμμεσα να τονίζει τη σημασία που έχει να εκπαιδευτούμε σωστά, σε σχέση με το πώς μιλάμε στα παιδιά μας για τη σεξουαλικότητα, πηγαίνοντάς το ένα βήμα παραπέρα.
Μεταξύ λοιπόν των πραγματικά πολύ interesting δηλώσεών της περί των πρώτων επαφών, παρθενιάς, κλειστού ή ανοιχτού μυαλού στο να δοκιμάσεις πολλά πράγματα στο κρεβάτι, κατά τη ροή του podcast, η Βέλλη ανέφερε και πως για πολλά χρόνια δεν ήθελε να παίρνει π@πες -όπως η ίδια ανέφερε- αντιδραστικά, σαν ένα είδος απάντησης στο κοινωνικό ταμπού που τοποθετούσε πάντα πολύ ψηλά την αντρική ευχαρίστηση σε αντίθεση με τη γυναικεία γιατί «σημασία έχει η ικανοποίηση του άντρα, άρα η γυναίκα πρέπει να παίρνει καλές π@πες, άρα ο άντρας και να μην ξέρει να γλείφει δεν έγινε και τίποτα».
Hear me out, τώρα. Ενδεχομένως ο τρόπος ο οποίος αυτή η δήλωση έγινε να είχε κάποια στοιχεία φεμινατζι (τον οποίο όρο και σιχαίνομαι αλλά για να καταλαβαινόμαστε ως τον χρησιμοποιήσω). Ίσως η επιλογή των λέξεων να ήταν -όχι και τόσο προσεκτική, όμως αν κάνεις τον κόπο κι ακούσεις όλη τη δήλωσή της, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το γεγονός ότι εξηγεί ότι ήταν μια τιμωρητική στάση, την οποία αντιδραστικά είχε επιλέξει να κάνει κανόνα της ερωτικής της ζωής, χωρίς να μπει στη διαδικασία να εξηγήσει στον εκάστοτε σύντροφό της γιατί επιλέγει να έχει αυτή τη στάση και που εν τέλει έβγαλε και την ίδια χαμένη.
Κι εδώ έρχεται και το ζουμί της υπόθεσης. Στο ότι πρακτικά, η γυναικεία ευχαρίστηση ήταν για τόσα χρόνια -από τις ζώνες αγνότητας, στην υστερία του Φρόιντ και την κλειτοριδεκτομή- τόσο μα τόσο υποβιβασμένη, υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν πάρα πολλά θέματα γυναικείας φύσης προαιρετικά όπως ο @οργασμός ας πούμε, που είναι ευρέως οκ να μη συμβαίνει σε μια επαφή κι αυτή να θεωρείται επιτυχημένη κι όλα καλά, ή το γεγονός πως σε μια πρώτη επαφή «θα πονέσεις και με τον καιρό θα σου αρέσει» που τόσα γυναικεία κορμιά και μυαλά έχουν κλειδώσει (κι αυτά) μέσα τους αυτό το αίσθημα κατωτερότητας σε σχέση με το σ3ξ κι ό,τι αυτό περιλαμβάνει. Κι αυτό φυσικά και κάποια στιγμή θα φέρει αντίδραση, φυσικά και κάποια στιγμή θα φέρει απάντηση.
Φταίνε όλοι οι άντρες; Όχι βέβαια. Φταίει ο σύντροφος που θέλει να σε ικανοποιήσει και δεν τον βοηθάς εξηγώντας του τι χρειάζεσαι; Όχι βέβαια. Όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είναι και λίγο άβολο μετά από αιώνες σ3ξουαλικής καταπίεσης, να είναι η γυναίκα και πάλι αυτή που θα πρέπει να φερθεί ώριμα και να κάνει το βήμα πίσω. Που θα πρέπει να εξηγήσει. Κι αυτή είναι η πεμπτουσία της δήλωσης της Βέλλη, ότι τα κόμπλεξ, οι ανασφάλειες, τα ταμπού σε σχέση με το σ3ξ και οι ανόητες πεποιθήσεις χρόνων που γέμισαν τους ανθρώπους με προβληματικές συμπεριφορές σε σχέση με το σώμα τους συνέβησαν γιατί για χρόνια δεν υπήρξαν ελεύθεροι και ίσοι και καλούνται τώρα, σιγά-σιγά να θεραπευτούν από αυτό. Πράγμα καθόλου εύκολο.
Πάρε όπως θες τις δηλώσεις της. Μα πριν βιαστείς να τη χαρακτηρίσεις (πράγμα που δε δικαιούσαι εδώ που τα λέμε να κάνεις) κατάλαβε ότι μιλώντας εκείνη ανοιχτά, μπορεί έστω κι ένας άνθρωπος να κατάλαβε κάτι που τον προβλημάτιζε για χρόνια και δεν ήξερε ποιον να ρωτήσει, ή ήξερε πολύ καλά μα ο φόβος και το κόμπλεξ πάντοτε νικούσαν.
Φωτογραφία: Prwtothema
