Ο σίγουρος τρόπος να μην ερωτευτείς ποτέ έναν άνθρωπο

Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας τη σημασία του υγιούς έρωτα. Το να ερωτεύεσαι, είναι -και- μια διαδικασία κατανόησης των αξιών και της προσωπικότητας του άλλου. Δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με την αναστάτωση που σου προκαλεί, αλλά σχετίζεται και με τα συναισθήματα αξιοπιστίας κι αποδοχής του. Ξεκινά από εσένα, δηλαδή.

Πριν ερωτευτείς, ή νομίζεις πως έχεις ερωτευτεί κάποιον, πρέπει πρώτα εσύ ο ίδιος να ερωτευτείς τον εαυτό σου. Είναι απαραίτητο πρώτα να φτιάξεις τη σχέση σου με σένα και το μέσα σου, να μάθεις να αναγνωρίζεις τα συναισθήματά σου κι εκείνα τα πράγματα που νιώθεις στο ξεκίνημα μιας νέας περιπέτειας. Όλο αυτό το καρδιοχτύπι που έρχεται στην επιφάνεια, δεν είναι αληθινή αγάπη κι έρωτας και γι’ αυτό δεν πρέπει να το αφήσεις να σε επηρεάσει. Δώσε στον εαυτό σου τον χρόνο που χρειάζεται, χωρίς να τον κάνεις έξ αρχής διαθέσιμο.

Κάθε φορά που νιώθεις πως κάτι ξεκινάει να συμβαίνει, πήγαινε ένα βήμα σταθερά πίσω και μην επιτρέπεις από την αρχή να υπάρχει οικειότητα. Άλλωστε, μην ξεχνάς πως, όσο πιο αργά ερωτεύεσαι, τόσο περισσότερο κρατάει η ένταση κι η επιθυμία, μιας κι η καρδιά και το μυαλό θέλουν χρόνο για να επεξεργαστούν τις πληροφορίες που τους δίνονται. Αν δε δώσεις χώρο και χρόνο στον εαυτό σου να κατανοήσει αυτά που νιώθει και να τα αφουγκραστεί, τότε κάθε σχέση θα μένει στο αρχικό συναίσθημα του ενθουσιασμού και θα τελειώνει άδοξα. Πρέπει να προχωράς σιγά σιγά και με σεβασμό, πρώτα προς τον εαυτό σου, και μετά απέναντι σε κάθε στάδιο της διαδικασίας. Δεν υπάρχουν γρηγοράδες στο να ερωτευτείς, γιατί ακόμη κι αν συμβεί έτσι, δε θα καταλήξει σε κάτι υγιές.

Επίσης, είναι πολλές εκείνες οι φορές που νιώθουμε πως χρειαζόμαστε κάποιον για να νιώσουμε ολοκληρωμένοι. Νιώθουμε μισοί, σαν να λείπει ένα κομμάτι μας και πως μόνο κάποιος άλλος μπορεί να καταφέρει να συμπληρώσει αυτό το κενό που δεν καλύπτεται με τίποτα άλλο. Στην πραγματικότητα, όμως, είμαστε ολοκληρωμένοι κι ολόκληροι από μόνοι μας. Σαφέστατα έχουμε ανάγκη κάποιο άλλο άτομο να είναι δίπλα μας, με σκοπό όμως να μας αγαπάει, να μας στηρίζει και να βγάζει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, όντας δίπλα μας κι όχι μέσα μας, ως ο άλλος εαυτός μας. Να στέκεται σύντροφός μας καθημερινά κι όχι να πιάνει απλώς χώρο, για να καλύπτει τα κενά μας.

Αν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε πρώτοι στη λίστα των προτεραιοτήτων μας, θα πιστεύουμε πως αυτό το σημείο ανήκει σε κάποιον άλλο. Γι’ αυτό θα πρέπει πρώτα να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας στο κέντρο ύπαρξης όλων και να του δώσουμε την πραγματική αγάπη που του αξίζει, καθώς κανένας άλλος δεν πρόκειται να το κάνει για εμάς. Και δε θα μπορέσουμε κι εμείς, να το κάνουμε για κανέναν.

Ίσως η λύση για να μπορέσει κανείς να πάρει την αγάπη που θέλει από τους άλλους να βρίσκεται μπροστά στα μάτια του. Κι η απάντηση να είναι τόσο δύσκολο να δοθεί, γιατί χρειάζεται μία και μόνο παράμετρο. Την αποδοχή. Αυτό που για πάντα θα παλεύουμε να καταφέρουμε μέσα μας, για να μπορέσουμε μετά να το προσφέρουμε. Μήπως η αγάπη για τον εαυτό μάς οδηγεί τελικά στην αγάπη των άλλων; Η αγάπη προς τον εαυτό μας, που ίσως είναι δύσκολο να συμβεί, μα αξίζει σίγουρα να προσπαθήσουμε να τη νιώσουμε. Μέχρι να συμβαίνει τόσο φυσικά, σαν την αναπνοή μας.