Όταν είμαστε θυμωμένοι, σαν να μας εκνευρίζουν όλα λίγο παραπάνω από το κανονικό. Είναι η φανέλα που θα πιαστεί στο πόμολο της πόρτας -δεν υπάρχει πιο εκνευριστικό– είναι το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού που θα θυμηθεί ότι υπάρχει και θα το χτυπήσουμε σε κάποιο έπιπλο, είναι οι άκυροι οδηγοί στον δρόμο –ας τους πάρει κάποιος την άδεια παρακαλώ– με λίγα λόγια, όλα. Υπάρχουν, όμως, και κάποιες φράσεις που κάνουν όλα τα προηγούμενα να μην είναι τίποτα, μπροστά στο πόσο πολύ μπορεί να εκνευρίσουν ένα ήδη θυμωμένο άτομο. Προσοχή όμως, εγώ προειδοποιώ γιατί δεν είμαι τέτοια: διαβάζοντάς τα θα εκνευριστείτε κι εσείς!
Ηρέμησε
Αυτό και αν κάνει τον άλλο, όχι μόνο να μην ηρεμήσει, αλλά να νευριάσει περισσότερο. Εκείνη τη στιγμή ακούγοντάς το, είναι λες και κάποιος πατά τη σκανδάλη πυροδοτώντας την έκρηξή σου.
Υπερβάλλεις!
Ο κάθε άνθρωπος διαχειρίζεται με διαφορετικό τρόπο τα συναισθήματά του κι αντιδρά επίσης διαφορετικά σε ανά συγκυρία. Δεν είμαστε σε καμία περίπτωση σε θέση να κρίνουμε εάν ο άλλος αντιδρά η όχι υπερβολικά. Είναι κάτι που δεν ορίζουμε εμείς και στην τελική, αυτό που νιώθει ο άλλος, δεν μπορούμε να το ακυρώνουμε.
Δες τα θετικά της κατάστασης
Δε διαφωνούμε πως μπορεί όντως να υπάρχει η θετική πλευρά των πραγμάτων. Άλλωστε, σχεδόν πάντα υπάρχει. Γιατί όμως πρέπει να πιέσουμε για να γίνει αυτό; Γιατί να μην αφήσουμε τον άλλο να νιώσει τα συναισθήματά του; Λένε, πως πρέπει να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αισθανθεί τον αρνητισμό, ακριβώς όπως και τη θετικότητα- άλλωστε έτσι θα διαχωρίσουμε πόση αξία έχει το κάθε τι μέσα μας. Όπως θα αφεθούμε να ζήσουμε τη χαρά, ας αφεθούμε να βιώσουμε και τον θυμό. Κι αν μας αφήσουν να τον νιώσουμε, μετά θα δούμε και τα θετικά!
Θα τα πούμε όταν θα είσαι σε θέση να μιλήσεις
Με αυτή τη φράση, όχι μόνο θα μπει σε αμυντική στάση ο άλλος, αλλά πολύ πιθανό να μη θελήσει να κάνει και ποτέ κουβέντα γι’ αυτό το θέμα. Διάβασα κάποτε, ότι αυτός που θυμώνει, βιώνει έλλειψη αγάπης. Άρα, θα ήταν σίγουρα προτιμότερο αντί να ρίξουμε στον άλλον το μπαλάκι του «όταν θα είσαι σε θέση να μιλήσεις», να του δείξουμε την αγάπη μας, να τον ακούσουμε και να του δώσουμε να καταλάβει ότι έχει τον χώρο και τον χρόνο να νιώσει τον θυμό του, αρκεί να μας σέβεται.
Πώς κάνεις έτσι
Ένας ακόμη τρόπος που χωρίς δυσκολία ακυρώνουμε τον άλλον, μαζί κι αυτά που νιώθει. Είναι λες κι ο θυμός που βιώνει εκείνη τη στιγμή, ακυρώνεται σαν μια μορφή υστερίας, σαν μια στιγμή παραφροσύνης. Το είπαμε και πριν ας το ξανά πούμε: Αυτά που νιώθουμε δεν μπορούν να οριστούν λάθος από κανέναν!
Συνεχώς τα παίρνεις όλα προσωπικά
Αυτό ίσως και αποτελέσει την έναρξη ενός «πολέμου». Κανείς -κανείς όμως- δε θα πρέπει να νιώθει άσχημα και να ζητά συγγνώμη για το πώς εκλαμβάνει πράγματα τα οποία θεωρεί ότι τον αφορούν και τον θίγουν. Είναι και λίγο εγωιστικό να πεις σε κάποιον ότι παίρνει τα πάντα προσωπικά, καθώς είναι σαν να μην ακούς και να μην κατανοείς ποτέ την άλλη πλευρά και τις θέσεις της, ή να αποφασίζεις εσύ για το τι είναι σημαντικό για τον άλλο.
Ας αφήσουμε λοιπόν, τον χώρο και τον χρόνο σε όλα τα συναισθήματά μας, απλώς να υπάρχουν. Ας γεμίσει το δωμάτιο, είτε από την ευτυχία μας, από την απογοήτευσή μας και κυρίως, από τον θυμό μας. Ας βγει κάποιος νόμος τέλοσπάντων που να απαγορεύει τις πιο πάνω φράσεις!
Συντάκτης: Όλγα Οσιπίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
