Πάρε ρεπό και κάνε αυτά που αγαπάς

Καθημερινά προσπαθείς να φέρεις εις πέρας ένα σωρό υποχρεώσεις. Τρέχεις από το πρωί ως το βράδυ προκειμένου να προλάβεις να κάνεις έστω και τα μισά απ’ όσα έχεις θέσει στο πρόγραμμα σου. Συνηθίζεις τόσο πολύ σ’ αυτό το μόνιμο τρέξιμο που δε σκέφτεσαι ποτέ να βάλεις στο πρόγραμμα σου ως task εσένα και ξεχνάς το πόσο σημαντικό είναι να δίνεις στον εαυτό σου προτεραιότητα, να προσπαθήσεις να ξεκουραστείς και ν’ ανακτήσεις δυνάμεις για να συνεχίσεις να είσαι παραγωγικός.

Την αξία αυτή της δικής σου ώρας, την καταλαβαίνεις μόνο όταν φτάσεις σε απόσταση αναπνοής από την ολική εξασθένιση του οργανισμού σου. Συνειδητοποιείς ότι πρέπει να ξεκουραστείς μόνο όταν νιώσεις ότι δεν αντέχεις να κάνεις ούτε μισό βήμα προς την ολοκλήρωση των καθηκόντων σου και τότε μόνο ξεκινάς να σκέφτεσαι ότι πρέπει -πού και πού- να παίρνεις μια ανάσα. Συνειδητοποιείς ότι μόνο εσύ μπορείς εντέλει να χαλαρώσεις τον εαυτό σου και να του δώσεις την πολυπόθητη ανάσα που χρειάζεται για να μπορέσει να πάρει δυνάμεις και να προχωρήσει. Κανένα πρόγραμμα που έχεις θέσει και κανένας άνθρωπος με τον οποίο συνεργάζεσαι, δε θα αναλάβει την ευθύνη του να προσέξει τον οργανισμό σου. Εσύ και μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις.

Καμία φορά βλέπουμε τους οργανισμούς μας να φθάνουν στα όριά τους, αλλά εθελοτυφλούμε και θεωρούμε ότι αντέχουμε λίγο ακόμα κι αυτό το λίγο ακόμα γίνεται πολύ και ξαφνικά έχουμε θέσει τους εαυτούς μας στο περιθώριο και αδιαφορούμε πλήρως για το αν το σώμα και η ψυχή μας φωνάζει ότι χρειαζόμαστε μια παύση.

Σύμφωνα μάλιστα με έρευνα, το 32% των ανθρώπων υποφέρει από burnout κι αναφέρει ότι η ανάληψη πολλών ευθυνών είχε ως αποτέλεσμα την εξασθένιση της ψυχικής τους υγείας. Κι εμείς καθημερινά συνεχίζουμε την ανάληψη ευθυνών χωρίς σταματημό, χωρίς να λέμε «όχι», χωρίς μια μέρα ρεπό που θα έχει ως αποτέλεσμα να έρθουμε σε ουσιαστική επαφή μόνο με τον ίδιο μας τον εαυτό και να τσεκάρουμε -όπως τσεκάρουμε όλα τα υπόλοιπα γύρω μας- ότι όλα είναι καλά.

Όταν λοιπόν φτάνεις στο σημείο να ξυπνάς το πρωί και κοντεύει να σπάσει το κεφάλι σου γιατί δεν ήταν γαλήνιος ο ύπνος σου αφού ο εγκέφαλός σου σκεφτόταν όλα όσα έπρεπε να κάνεις την επόμενη μέρα, τότε κάνεις όλες τις δουλειές σου μηχανικά, έχεις μπει στον αυτόματο πιλότο, κι απλώς συνεχίζεις γιατί μόνο έτσι έχεις συνηθίσει. Πίνεις καφέ, αλλά δε σε βοηθά να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά, ξεχνάς πολλά πράγματα κι όλες οι συζητήσεις σου είναι επιφανειακές, αφού δυσκολεύεσαι απίστευτα να συγκρατήσεις τις πληροφορίες που σου λένε οι άνθρωποι δίπλα σου και όσο κι αν ενδιαφέρεσαι να συζητήσεις μαζί τους και να ασχοληθείς μ’ αυτά που σου λένε, μη θέλοντας να χαλάσεις χατήρι θα βγεις, θα ακολουθήσεις και το δικό τους πρόγραμμα. Θα ακολουθήσεις το πρόγραμμα όλων των ανθρώπων γύρω σου και θα αναλάβεις ότι σου προτείνουν, γιατί πραγματικά θεωρείς ότι μπορείς να βοηθήσεις και θέλεις να το κάνεις, απλώς δε συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό σου στερεί τη δική σου ώρα από επιλογή σου.

Στη λίστα προτεραιοτήτων σου θέτεις πάντα τον εαυτό σου τελευταίο, κι αυτό το θεωρείς φυσιολογικό μιας και τόσο καιρό σου έβγαινε το πρόγραμμα που είχες θέσει. Πιστεύεις πραγματικά ότι αντέχεις και θα τα κάνεις έτσι τα πράγματα, μέχρι να σου χτυπήσει καμπανάκι ο ίδιος ο οργανισμός σου και να σου δείξει με τον τρόπο του ότι δεν μπορεί άλλο να τον φορτώνεις και χρειάζεται μια παύση. Αν δεν πάρεις εσύ την απόφαση να ξεκουραστείς, αργά ή γρήγορα θα την πάρει ο οργανισμός σου για σένα.

Είναι πολύ καλό να γεμίζεις το πρόγραμμα σου με όλα όσα σου αρέσουν κι απολαμβάνεις να κάνεις, αλλά πρέπει να αφήνεις ένα κενό -έστω και μια μέρα τη βδομάδα- για να την αφιερώσεις μόνο σε εσένα και να δείξεις την αγάπη σ’ όσα αναλαμβάνεις στον ίδιο σου τον εαυτό. Όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας, όλοι αξίζουμε ένα διάλειμμα.