Το τελευταίο εξάμηνο ως φοιτητής, το βιώνεις διαφορετικά

«Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα», λέει ένα τραγούδι. Εγώ θα πρότεινα να βγάζανε κι ένα, «τα φοιτητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα»! Και τώρα που τράβηξα την προσοχή σου, όπως κατάλαβες σήμερα θα μιλήσουμε, ίσως για την καλύτερη περίοδο που ζήσαμε –όσοι είχαμε την τύχη τουλάχιστον–  τη φοιτητική! Θα αναπολήσουμε παρέα εκείνα τα αξέχαστα χρόνια, που έχουν να εξιστορήσουν αμέτρητες ιστορίες, άλλες πονηρές γεμάτες πάθος, κι άλλες κλεισμένες πίσω από πόρτες αμφιθεάτρων με στυλό στα χέρια. Όσο όμως κι αν παλεύαμε με τις πολύωρες διαλέξεις και τα εργαστήρια ή με τις εξεταστικές –κυρίως του Σεπτέμβρη– ένα μέρος του εαυτού μας δεν ήθελε ποτέ να τελειώσει αυτό το «γλυκό» θα έλεγα, μαρτύριο. Κι όταν βλέπαμε το τέλος να πλησιάζει νιώσαμε πολλές στιγμές σαν εκείνο το παιδάκι που του κλέβουν το γλειφιτζούρι, και με περίλυπο ύφος ζητάει κι άλλο.

Πριν πας για σπουδές σού λένε για το πώς είναι να ζεις σε μια πόλη μακριά απ’ όλους και όλα. Σου μιλάνε για ευθύνες, για ξενύχτια, για μεθύσια. Όμως πόσο απέχει η σκέψη από την πραγματικότητα; Άλλο είναι να το ακούς κι άλλο να το ζεις, σωστά; Θα σου δώσω όμως μια γεύση για το τι θα πει να είσαι φοιτητής. Φοιτητής θα πει, βγαίνω από το σπίτι μου ό,τι ώρα θέλω και ξεχνάω να γυρίσω, όπως επίσης θα πει, διαβάζω με τις ώρες για να περάσω εκείνο το μάθημα που με βασανίζει τόσο. Φοιτητής επίσης θα πει περνάω τις ώρες μου στη βιβλιοθήκη της σχολής, μέχρι να κτυπήσει το τηλέφωνο για μπαρότσαρκα, και γυρνάω στο σπίτι ξημερώματα. Φοιτητής θα πει, γέλια και χαρές, την ίδια ώρα που σημαίνει λύπες και κλάματα, για το μάθημα που κόπηκες ξανά. Τέλος, φοιτητής θα πει νέος, γεμάτος όνειρα, αρκετό άγχος μα κι όρεξη για ζωή που μπορεί να πίνει μέχρι το πρωί και να πηγαίνει κατευθείαν σχολή για να δώσει το τελευταίο του μάθημα.

Έχει φτάσει όμως η ώρα να βάλεις τελεία στα ανέμελα αυτά χρόνια. Έτσι το τελευταίο εξάμηνο ως φοιτητής, το βιώνεις λίγο διαφορετικά. Γλυκόπικρα, θα έλεγα, ότι περνάνε οι μέρες. Τις μετράς, ξανά και ξανά –μη σου ξεφύγει καμία– καθώς η καθεμία έχει ξεχωριστή σημασία, γιατί όσο αυτές περνάνε το τέλος όλο και πλησιάζει. Το τέλος μιας εποχής, θα μπορούσε να πει κάποιος. Μιας εποχής, μου μέσα σε αυτή ωρίμασες, έγινες πιο σοφός και γεμάτος γνώσεις, έκανες φιλίες, ερωτεύτηκες πολύ, ξεπέρασες τον εαυτό σου.

Το τελευταίο εξάμηνο ως φοιτητής περνά πιο δύσκολα κι από το πρώτο. Το πρώτο είναι κάτι σαν γνωριμία, όπου δεν ξέρεις τι να περιμένεις, ποιο θα γνωρίσεις, με ποιο θα κουμπώσεις. Στο τελευταίο όμως, ξέρεις όλα εκείνα που αφήνεις πίσω, φίλους που έγιναν αδέρφια, τα στέκια της παρέας που έγιναν μάρτυρες στα πιο τρελά σας μεθύσια! Βλέπεις το φοιτητικό σου σπίτι, που με τόση χαρά γέμισες, τώρα να αδειάζει, και η καρδούλα σου πονάει για λίγο, ενώ τα δάκρυα δεν μπορούν να συγκρατηθούν.

Νιώθεις άγχος; Μα φυσικά! Άγχος, για την πόρτα που κλείνει, και τις ευθύνες που φέρνουν οι άλλες τόσες που ανοίγουν. Την ίδια ώρα που εσύ πρέπει να βρίσκεσαι σε ετοιμότητα για να κυνηγήσεις τα όνειρά σου κρατώντας πλέον στο χέρι και το πολυπόθητο χαρτί. Ένα «βαρύ» χαρτί που κουβαλάει εκτός από γνώσεις του αντικειμένου σου, κι άλλες τόσες για τη ζωή. Όλα εκείνα που καμία σχολή δεν μπορεί να σου διδάξει. Και να σου πω και κάτι; Ίσως γι’ αυτό δε θα αλλάζαμε με τίποτα στον κόσμο αυτά τα χρόνια. Γιατί μας έμαθαν όλα εκείνα που δεν τόλμησε να μας μάθει κανείς!

Πέρα όμως από το άγχος, έρχονται κι άλλα συναισθήματα. Λύπη, καθώς ξέρεις πως τα αστεία τελειώνουν και κάπου εδώ πρέπει ο ίδιος να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου. Ένας κύκλος της ζωής σου που κλείνει, μα ιδανικά θα επιθυμούσες να μείνει για πάντα ανοικτός, όσο κι αν σε ταλαιπωρεί, όσο κι αν σε απογοητεύει. Ανακούφιση επίσης, γιατί δε θα αντικρίσεις ξανά «πετσοκομμένους» βαθμούς μετά από πολύωρο διάβασμα, ούτε πολλούς συναδέλφους να σε κοιτάζουν με το μισό τους μάτι. Και τέλος η χαρά και η περηφάνια. Αυτές έρχονται πάντα στο τέλος γιατί έχεις πλέον συνειδητοποιήσει πως ο δρόμος κάπου τελειώνει και δεν ωφελεί κανέναν να αρνείσαι την πραγματικότητα. Νιώθεις περήφανος, λοιπόν, με τον εαυτό σου που κατάφερες να φτάσεις μέχρι εδώ. Και που πλέον αλώβητος ξεκινάς ένα νέο ταξίδι, εξίσου ενδιαφέρον, με τις δικές του φυσικά ιδιαιτερότητες.

Μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό αν έχει καταφέρει να ζήσει γ@μάτα φοιτητικά χρόνια. Χρόνια τα οποία είναι από μόνα τους ένα «σχολείο» για όλους. Το τελευταίο εξάμηνο ως φοιτητής, όμως, πάντα θα το σκέφτεσαι με μια χαρμολύπη. Κι αυτό είναι λογικό, αφού νιώθεις πως εγκαταλείπεις ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου και πως τις στιγμές που έζησες στα έδρανα κι έξω από αυτά, θα τις βάλεις σιγά-σιγά στο χρονοντούλαπο. Αν θα μπορούσαμε να είμαστε φοιτητές για μια ζωή θα το κάναμε, αν και μάλλον, κάποτε η μαγεία θα τελείωνε. Και τι να κάνεις τη ζωή χωρίς λίγη μαγεία; Μπορεί ένας κύκλος να κλείνει, λοιπόν, κι αυτό σε φοβίζει, αυτός που όμως ανοίγει είναι η ζωή σου από εδώ και πέρα. Εστίασε στο να την κάνεις το ίδιο γ@μάτη!