Οι φίλοι που επέλεξαν να μείνουν, ξέρουν άραγε ότι μάς έσωσαν τη ζωή;

Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιούμε πως οι φίλοι γίνονται πιο λίγοι. Ο κύκλος μας αλλάζει, ενώ μπορεί να δημιουργούνται νέες φιλίες με διαφορετικά κριτήρια από εκείνα που είχαμε παλαιότερα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Αλλάξαμε εμείς; Το ζητούμενο είναι ένα: Ποιότητα αντί ποσότητας.

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε για κάποιους φίλους πού να βρίσκονται, ποια να είναι η πορεία της ζωής τους ή μαθαίνουμε νέα τους μέσω τρίτων. Αυτό σαν κατάσταση ίσως να μη μας προκαλεί όμορφα συναισθήματα και να μας κάνει να νιώθουμε κάποιες φορές ανεπαρκείς ως προς το γιατί δεν κάναμε κάτι παραπάνω για να διατηρηθούν κάποιες φιλικές σχέσεις. Οι φιλίες που κρατήσανε μέχρι την ηλικία των 20 και κάτι είναι δυνατές φιλίες αλλά από την ηλικία των 30 κι έπειτα κάτι φαίνεται να αλλάζει. Οι υποχρεώσεις κι οι διαφορετικοί ρυθμοί της ζωής είναι μια σημαντική αιτία –όχι όμως η σημαντικότερη- για το γεγονός πως μειώνονται οι φίλοι μας καθώς μεγαλώνουμε. Λίγο το ότι κάποιοι αποκτούμε οικογένεια, λίγο το ότι άλλοι φεύγουμε σε άλλες πόλεις ή ακόμη και στο εξωτερικό για επιπλέον σπουδές ή επαγγελματική αποκατάσταση, όλα αυτά είναι μια φυσική εξέλιξη. Όμως όπως συμβαίνει με κάθε φυσική εξέλιξη, έρχεται κι η φυσική φθορά. Κι η φυσική φθορά στην προκειμένη περίπτωση είναι η απόσταση κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά.

Η πιο σημαντική αιτία για το ότι οι φίλοι μας γίνονται πιο λίγοι, είναι κατ’ ομολογία και παραδοχή πολλών ανθρώπων, το ότι γινόμαστε πιο επιλεκτικοί. Είναι εκείνη η κομβική ηλικία των 35 μέχρι 40 που έρχεται να αλλάξει κάθε άποψη κι εικόνα που είχαμε τόσο για εμάς τους ίδιους όσο για όσους θέλουμε πλέον δίπλα μας. Είναι η ενδοσκόπηση που άθελα κάνουμε αφού έχουμε βιώσει αρκετά πράγματα κι έχουμε πάρει πολλά μαθήματα. Είναι η ξαφνική συνειδητοποίηση του «Θέλω λίγους αλλά καλούς» και μέσα από αυτή την τόσο σημαντική φράση είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε το όποιο κόστος μπορεί να έχει αυτό. Από παρεξηγήσεις μέχρι πικρίες.

Οι φίλοι λιγοστεύουν, όμως, τελικά, όσο μεγαλώνουμε όχι λόγω κάποιας εκδικητικότητας γιατί μας πίκραναν ή μας «πούλησαν» ή μας εκμεταλλεύτηκαν με κάποιο τρόπο. Επιλέγουμε εμείς συνειδητά και ξεκάθαρα την ποιότητα έναντι της ποσότητας. Το λίγοι αλλά καλοί στον πλήρη ορισμό του, εφαρμόζεται απόλυτα και νιώθουμε καλά με αυτό. Μάλιστα δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως στις κομβικές αυτές ηλικίες των 40 κι έπειτα, δημιουργούνται νέες φιλίες οι οποίες έχουν διαφορετικό πρόσημο από όσες είχαμε μέχρι τώρα. Είναι σαν εκείνο το ρούχο που λέγαμε πως ποτέ δε θα φορέσουμε, αλλά που μετά από καιρό το βλέπουμε με άλλο μάτι κι αναρωτιόμαστε γιατί ποτέ δε φορέσαμε κάτι τέτοιο και πόσο υπερβολικοί ήμασταν. Έτσι, κάπως, είναι ο νέος μας εαυτός σε μια φιλική σχέση που κάνει την εμφάνισή της όταν αντιλαμβανόμαστε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε πλέον από αυτή.

Οι λίγοι φίλοι αλλά καλοί είναι παράσημο στη ζωή. Καλύτερα να έχεις πλάι σου λίγους ανθρώπους με τους οποίους θα μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, να νιώθεις ελεύθερα κι όμορφα, να μην πιέζεσαι και να μην αναλώνεσαι σε συζητήσεις και καταστάσεις που πλέον δεν αντέχεις. Ουσιαστικές φιλίες σε ουσιαστικές συζητήσεις κι αναζητήσεις. Εξάλλου, αυτό είναι το ζητούμενο του κάθε ανθρώπου όσο μεγαλώνει. Το να αναζητά την ουσία σε οτιδήποτε κάνει,πόσω μάλλον σε μια φιλική σχέση.

Να αναφέρουμε βέβαια πως το ξεσκαρτάρισμα των φιλικών μας σχέσεων γίνεται συνήθως με κριτήριο ένα σωρό παράγοντες όπως το σε τι φάση είμαστε στη ζωή μας, αν έχουμε αλλάξει και με ποιους πλέον ταιριάζουμε καθώς και τι μας φθείρει και τι μας χαλάει σε συμπεριφορές. Όλα κομμάτι της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων. Χωρίς τύψεις κι άγχος για το πώς θα μεταφραστεί αυτό το ξεσκαρτάρισμα, αλλά με υπευθυνότητα για το ποιοι πλέον θέλουμε να είναι πραγματικά κοντά μας. Πολύ δικοί μας. Πολύ αγαπημένοι μας.

Όσο μεγαλώνουμε μικραίνει ο κύκλος των φίλων μας κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ναι, μπορεί να νιώσουμε πολλές φορές νοσταλγία για τους φίλους με τους οποίους χαθήκαμε, αλλά θα έχουν πάντα μια θέση στην καρδιά μας, ιδιαίτερα εάν επρόκειτο για φιλίες ετών. Ένα χαμόγελο θα κάνει την εμφάνισή του στο πρόσωπό μας κάθε φορά που θα θυμόμαστε μια φάση ή μια σκηνή που ζήσαμε μαζί τους. Κι είναι καλοδεχούμενο αυτό το χαμόγελο, γιατί είναι κομμάτι πλέον της προσωπικότητάς μας.

Αν ο κάθε ένας από εμάς είναι ένας μικρός πλανήτης, οι φίλοι είναι οι δορυφόροι μας. Ας μείνουν λίγοι αλλά καλοί, να μας περιβάλλουν με την προσοχή τους κι όσοι περισσεύουν ας φύγουν για άλλους γαλαξίες. Το σύμπαν είναι απέραντο κι υπάρχει πάντα μια μαγική θέση για όλους.

Αφιερωμένο στους παιδικούς, εφηβικούς, νεανικούς, παλιούς αλλά και νέους φίλους της ζωής μας.