«Η άλλη όψη»: Οι ιστορίες 5 δ@λοφονημένων γυναικών

Η μυρωδιά ενός καινούργιου βιβλίου είναι ίσως στο το 5 αγαπημένων μυρωδιών, βλέπετε, τα βιβλία αποτελούν από μόνα τους ένα διαρκές εισιτήριο σε τόπους, εικόνες, συναισθήματα τόσο έντονα, τόσο υπέροχα, τόσο μοναδικά. Κάπως έτσι κι ίσως πιο αναπάντεχα, θα έλεγε κανείς, γεννήθηκε σε ένα απόγευμα, μιας Τετάρτης, μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο ο απόλυτος έρωτας με την «ΑΛΛΗ ΟΨΗ».

Λίγο η απλότητα του εξωφύλλου με τις απαλές αποχρώσεις του ροζ και του λευκού, λίγο το μισό γυναικείο πρόσωπο με τα ανέκφραστα χείλια, σε κάνει να γυρίσεις το οπισθόφυλλο προκειμένου να διαπιστώσεις την υπόθεσή του. Διακρίνεις πως έχει να κάνει με την έμφυλη βία, σαφώς επίκαιρο- δυστυχώς πάντα επίκαιρο. Χωρίς δεύτερη σκέψη το βιβλίο γίνεται δικό σου· ανυπομονείς να δεις ποια είναι η «άλλη όψη».

Η εισαγωγή δυναμική καθώς κάνει αφιέρωση σε αυτές που «έφυγαν» αλλά και σε αυτές που «πρόλαβαν να μείνουν». Οι πέντε ιστορίες δ@λοφονιών που περιγράφονται με τρομακτικά γλαφυρό τρόπο, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: τα θύματα είναι γυναίκες και οι θύτες είναι πρόσωπα οικεία σε αυτές: σύντροφος, εργοδότης, πατέρας και πάει λέγοντας αυτή η κακοποίηση.

Πέντε ιστορίες γυναικοκτονιών που σε καθηλώνουν, η κάθε μια για τον δικό της λόγο, για τη δικιά της αιτία. Δεν είναι μελόδραμα, δε σε συγκινεί. Σε γεμίζει οργή, σε γεμίζει με θυμό. Θυμό, διότι κάθε σελίδα που περιγράφει μια κακοποιητική συμπεριφορά, είναι οικεία. Έχεις ακούσει γι’ αυτή κι αν δεν την έχεις βιώσει, σου έχει μιλήσει γι’ αυτήν η μητέρα σου, η φίλη σου μια γνωστή σου.

Σε κάθε σελίδα η κοινωνία πέφτει από το δικός της «ήσυχο» σύννεφο: «Από την άλλη οι γονείς του Σ. προσπαθούσαν μεν να τον συνεφέρουν, αναγνωρίζοντας πως ο γιος τους παραφέρεται, αλλά έριχναν και ευθύνες στη νύφη τους, τονίζοντας ότι ζουν σε κλειστή κοινωνία και πως δεν ήθελαν να γίνουν ρεντίκολο με τα καμώματά τους.» Πόσες φορές έχεις έρθει αντιμέτωπ@ με μια τέτοια συνθήκη, πόσες «κλειστές» κοινωνίες σε μεγάλα αστικά κέντρα δε συνάντησες σε αυτά τα υπέροχα οικογενειακά τραπέζια που θες να σηκωθείς να φύγεις φωνάζοντας σε όλους να πάψουν. Πόσες φορές έχεις έρθει αντιμέτωπ@ με ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο τέτοιου τύπου, διότι τα πατριαρχικά πρότυπα δεν είχαν το σθένος να το αλλάξουν.

Στο τέλος κάθε φ@νου υπάρχει μια διαφορετική εκδοχή. Είναι η «ΑΛΛΗ ΟΨΗ» του τι θα γινόταν αν μιλούσαν, αν είχαν ένα διαφορετικό υποστηρικτικό περιβάλλον. Τι θα γινόταν αν ζούσαν.

Με κάθε σελίδα σου σφίγγεται το στομάχι, και κάθε σελίδα φωνάζει «στοπ, μίλα». Στο τέλος, αφού έχεις θυμώσει, έρχεται ένας διάλογος όπου οι συνομιλητές αιτιολογούν τις θέσεις τους, είτε υπερ είτε κατά, για την καθιέρωση του όρου «Γυναικοκτονία» στον ποινικό κώδικα. Τεράστιο κεφάλαιο, όπου η «ΑΛΛΗ ΟΨΗ» σηκώνει ανάστημα, ορθώνει και υψώνει τη φωνή της, υπέρ της καθιέρωσης. Ο λόγος δεν είναι παρά ο αυτονόητος: πως όταν ένας άνθρωπος δηλώνει σύντροφος/πατέρας ή συνδέεται με οποιαδήποτε άλλη σχέση στενά με το θύμα κι ο οποίος σε εξακολουθητικό ρυθμό και βαθμό επιδεικνύει κακοποιητική συμπεριφορά πριν σκ@τώσει το θύμα του, δεν πρέπει να έχει κανένα μα κανένα ελαφρυντικό στοιχείο, ούτε καν αυτό του πρότερου σύννομου- έντιμου βίου.

Αν βιώνεις κάποια κακοποιητική συμπεριφορά ή ξέρεις ένα άτομο στο κοντινό σου περιβάλλον μη διστάσεις. Κάλεσε το 15900, μίλα, σπάσε εσύ τον κρίκο της παράδοσης του «καλού νοικοκυραίου». Υπάρχει κι η άλλη όψη.