Η πιο σπουδαία πράξη από έρωτα είναι το «σε αποδέχομαι»

Σε μια εποχή που οι ταινίες μας έχουν μάθει πως ο έρωτας κι η αγάπη εκφράζονται μέσα από εκκωφαντικές χειρονομίες, ο ρομαντισμός τείνει να χάνει το πραγματικό του νόημα και να απαιτείται με τρόπους που πολλές φορές είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Όχι, το να τρέξει ένας άνθρωπος στο αεροδρόμιο με τις πιτζάμες για να μην αφήσει το «άλλο του μισό» να φύγει δεν είναι ρομαντικό, το να σταθεί έξω από την πόρτα του σπιτιού του καλύτερού του φίλου και να κάνει εξομολόγηση σε ένα άτομο που δεν ξέρει τίποτα, δεν είναι ρομαντικό. Το να αγοράσει ο άλλος ένα πανάκριβο αμάξι στο ταίρι του χωρίς να τον ρωτήσει είναι παραβίαση πολλών ορίων.

Δεν είναι όμως μόνο αυτές οι υπερβολικές χειρονομίες που έχουν καταστρέψει την αντίληψή μας για τον έρωτα, είναι κι ο κυνισμός που έχει αρχίσει να μας κυριεύει. Κάπως οι άνθρωποι σαν να χρειαζόμαστε τα άκρα για να πιστέψουμε στην ευτυχία, το απόλυτο. Ή θα πονάει πολύ ή αλλιώς δε θα εξιτάρει. Η ευτυχία όμως δεν είναι ένας προορισμός, είναι ένα συναίσθημα που έρχεται και φεύγει. Καλές οι μεγάλες χειρονομίες, ωραίες οι αφιερώσεις και τα τριαντάφυλλα και τα μεγάλα λόγια θαυμασμού, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν είναι αυτά που θα σου προσφέρουν την ευτυχία. Το πραγματικό ρομάντζο βρίσκεται κάτω από τα παπλώματα, στη ζεστή αγκαλιά του ανθρώπου που είναι εκεί με δική του επιλογή. Στα λόγια που σου δίνουν ηρεμία και σου επιβεβαιώνουν πως οι φόβοι σου είναι απλώς προϋπάρχουσες ανασφάλειες και τίποτα περισσότερο.

Το πραγματικό ρομάντζο είναι εκείνο το βράδυ που έκλαιγες και προσπαθούσες να καταλάβεις τον άνθρωπο δίπλα σου μέχρι το πρωί και μετά βρεθήκατε αγκαλιασμένοι στον καναπέ να σας έχει πάρει ο ύπνος. Οι πραγματικές ιστορίες αγάπης δεν είναι αυτές μέσα στις οποίες τα δύο άτομα χάσανε τους εαυτούς τους ή μέσα στο πάθος τις αξίες τους. Η πραγματική αγάπη είναι δύο σύντροφοι που στηρίζουν ο ένας τον άλλον με έναν διακριτικό αλλά τρυφερό τρόπο. Στην τελική, τι είναι η αγάπη παρά ένα μέρος που είμαστε ελεύθεροι να είμαστε ο εαυτός μας. Που τα ελαττώματά μας είναι μια όμορφη διακοπή από τη ρουτίνα, που οι φόβοι μας βγαίνουν στην επιφάνεια κι αντιμετωπίζονται με κατανόηση και συζήτηση. Η πραγματική αγάπη έρχεται μέσα από την ευαλωτότητα που επιτρέπουμε στον εαυτό μας και στους άλλους. Είναι οι συζητήσεις που μας πονάνε, οι αμήχανες, που φέρνουν στην επιφάνεια πληγές από το παρελθόν. Κι όμως, όταν φτάσουν στο σημείο να εκφραστούν κι αντιμετωπιστούν, μας προσφέρουν την κάθαρση που αναζητούσαμε.

Για πολλούς, οι σχέσεις είναι ένας τρόπος να ξεφύγουν από τον εαυτό τους και πιστεύουν ότι οι σύντροφοί τους είναι αυτοί που θα τους προσφέρουν το πολυπόθητο εισιτήριο για τη γη της επαγγελίας που τόσα χρόνια αναζητούν. Στην αληθινή ζωή όμως, αυτή που είναι γεμάτη αδικία και σκληρότητα, που πολλές φορές δε φέρεται καλά σε κανέναν, οι σχέσεις δεν είναι αεροπλάνα έτοιμα να μας πάνε σε μια καλύτερη ζωή μακριά από τις έγνοιες, αλλά καταφύγιο για να μπορέσουμε να ξεκουραστούμε και στη συνέχεια να επιστρέψουμε σε αυτή, έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε. Το δέσιμο ανάμεσα σε δύο ανθρώπους δεν έρχεται μέσα από μεγάλα δώρα ή τρανταχτές δηλώσεις αγάπης. Έρχεται μέσα από τη συζήτηση, μέσα από την παρουσίαση του εαυτού μας, έτσι όπως ακριβώς είμαστε. Τι πιο ρομαντικό από έναν άνθρωπο που σε δέχεται για ό,τι τόσα χρόνια η κοινωνία σε κατηγορούσε; Σε δέχεται για την πολυλογία σου, για την παραξενιά σου, θυμάται πόσο σε εκνευρίζει να αφήνει τα παπούτσια του στην είσοδο και τα μαζεύει. Τι πιο όμορφο από δύο ανθρώπους που γνωρίζονται πραγματικά; Που έχουν αναπτύξει έναν κώδικα επικοινωνίας μεταξύ τους, βασισμένο στην κατανόηση και στη θέληση να είναι εκεί. Άνθρωποι που προσπαθούν κάθε μέρα να κρατήσουν το καταφύγιό τους όμορφο και καθαρό από τον έξω κόσμο. Που είναι μια ομάδα, μαζί.

Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει από μόνο του. Συχνά κάνουμε το λάθος να περιμένουμε από έναν άνθρωπο να μας αποδεχθεί πλήρως, χωρίς όμως να έχουμε αποδεχθεί εμείς τον ίδιο μας τον εαυτό. Για να μπορέσουμε να χτίσουμε ένα καταφύγιο με έναν άλλον άνθρωπο, πρέπει πρώτα να έχουμε χτίσει ένα μέσα μας. Έτσι θα μπορέσουν να χωρέσουν κι άλλοι μέσα σε αυτό, έτσι θα μπορέσουμε να βρούμε την πραγματική έννοια του έρωτα και της αγάπης και να παλέψουμε γι’ αυτή. Στο τέλος, η μεγαλύτερη πράξη αγάπης που μπορούμε να κάνουμε για τους ανθρώπους μας είναι να είμαστε ειλικρινείς, είναι να τολμάμε να είμαστε ευάλωτοι μπροστά τους, δείχνοντάς τους τον πραγματικό μας εαυτό. Επιτρέποντάς τους να μας αγαπήσουν χωρίς μάσκες κι ωραιοποιήσεις. Απλώς γιατί εμείς είμαστε εμείς κι αυτοί είναι αυτοί.