Αυτές τις μέρες δεν ένιωθα πολύ καλά. Νιώθω μια κούραση και μια εξάντληση. Όχι, σωματική αλλά από εκείνες τις άλλες που θέλεις να παραιτηθείς από όλα κι όλους. Όλο το λέω μέσα μου, κι όλο το σπρώχνω κάτω από το χαλί να μην το σκέφτομαι. Να μη σκέφτομαι ότι το μεταξύ μας έχει τελειώσει κι έχω κουραστεί να προσπαθώ.
Όλες οι προηγούμενες μου σχέσεις ήταν σαν να είχαν τον προορισμό τους, τον σκοπό τους. Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Όχι, δεν τις είχα δεδομένες, γιατί ξέρω πως το δεδομένο είναι επικίνδυνο και συνήθως καταλήγει σε ανώμαλη πτώση αργότερα. Μα μεταξύ μας δεν υπήρχε και ποτέ τίποτα που να είναι δεδομένο. Τίποτα που να μου παρέχει την παραμικρή ασφάλεια ή που να απαντά σε κάποια απορία μου.
Μαζί σου, η σχέση ήταν αβέβαιη από μέρα σε μέρα, από λεπτό σε λεπτό, κι εγώ που άνηκα πάντα στην κατηγορία του «σχεσάκια», κυνηγούσα πάντα αυτήν τη σταθερότητα. Δεν προσαρμόζομαι στα μέτρια, στα χλιαρά, στα αβέβαια, γιατί είναι αυτά που στην ουσία με σκοτώνouν. Δεν μπορώ να βαδίζω συνεχώς σε τεντωμένο σκοινί.
Κι όμως μαζί σου το ανέχτηκα αυτό εδώ και καιρό. Εγώ που έλεγα πως δε θα αφήσω κάτι τέτοιο να μου συμβεί ποτέ, τώρα περιμένω με το κινητό στο χέρι το επόμενό σου μήνυμα που ίσως ζητήσεις να βγούμε για κανά ποτό. Ξέρεις στην αρχή μου έβγαινε τόσο αβίαστα, που τρόμαξα κι εγώ με τον εαυτό μου. Μα στην αρχή ήταν αλλιώς ή έστω έτσι νόμιζα, τώρα έχω μείνει να προσπαθώ μόνος για μια σχέση που δεν ήταν και ποτέ «σχέση».
Βέβαια, ξέρω πως η δική σου οπτική είναι διαφορετική. Υποθέτω ότι στις παρέες σου θα λες πως δεν τράβηξε, πως ίσως σε ξενέρωσε ότι ήμουν με τα μούτρα στη δουλειά, πως ίσως δεν ταιριάζαμε. Πώς γίνεται δυο άνθρωποι να έχουμε τόσο διαφορετική εικόνα για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν μεταξύ μας; Πώς γίνεται να υποστηρίζουμε πως προσπαθούσαμε και τώρα να ‘χουμε βδομάδες να μιλήσουμε;
Εγώ σήμερα νιώθω εξαντλημένος. Νιώθω πως δεν έχω κάτι άλλο να δώσω, νιώθω πως όλα μου τα αποθέματα έχουν δώσει ρέστα. Θα ήθελα να μου ήταν εύκολο να αποχωρήσω εξαρχής, να πω «αυτό δεν είναι για εμένα» κι έτσι το κακό θα ήταν μικρό. Τι είχαμε τι χάσαμε; Ξέρεις! Τώρα όμως ξέρω πως το τέλος θα κάνει κομμάτια κι όσο κι αν προσπαθώ να περιορίσω τη ζημιά, ξέρω καλά μέσα μου τι θα ακολουθήσει: Δυσκολία στο να εμπιστευτώ ξανά, ν’ αφεθώ και κυρίως να μπορέσω να πάω με κάποια άλλη χωρίς να σκέφτομαι ότι είσαι εσύ στη θέση της.
Κι όσο το σκέφτομαι τελικά στο ίδιο συμπέρασμα φτάνω: Θα ήθελα πάρα πολύ να το είχα τελειώσει πριν σφυρίξει καν η έναρξη, γιατί ήξερα το τέλος από την αρχή. Ίσως τελικά δεν ήταν και τόσο αμοιβαίο.
