Ξέρετε υπάρχουν κάποιες φορές στη ζωή μας που ενώ έχουμε φάει συναισθηματικά χαστούκια, αντί να βάλουμε μυαλό και να σκεφτούμε τι έφταιξε, αντιδρούμε σπασμωδικά και κάνουμε την εκδίκηση εμμονή κι αυτοσκοπό. Όταν δεν μπορούμε να το κάνουμε στο πρόσωπο του υπαίτιου, ψάχνουμε τον οποιονδήποτε που θα χρησιμοποιήσουμε ως συναισθηματικό «μπάλωμα» στη ζωή μας. Και για να μην έχουμε τύψεις, χρυσώνουμε το χάπι λέγοντας στον εαυτό μας «κάποιος πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα». Αυτό έκανα κι η ίδια.
Συνήθως οι άνθρωποι που επιλέγουμε, είναι εκείνοι που είτε βρισκόταν κοντά μας με μια διακριτική παρουσία και μια δηλωμένη διάθεση συναισθημάτων και τους οποίους αγνοούσαμε συνειδητά, είτε εμφανίστηκαν απρόσμενα και ξαφνικά δείχνοντας το ενδιαφέρον τους. Κάτι μέσα μας φωνάζει πως δεν πρέπει να τους αφήσουμε να φύγουν. Πως δε χρειάζεται να τους χάσουμε από κοντά μας γιατί είναι προτιμότερο να είμαστε ανεκτά κι υποφερτά με κάποιον που θα μας προσφέρει την παρουσία του, τη συντροφιά του και τη συναισθηματική του διάθεση από το να μιζεριάζουμε μόνοι μας.
Έτσι ξεκινάμε να απολαμβάνουμε τα προνόμια που μας προσφέρει αυτή η κατά τα άλλα μονομερής σχέση, καθώς από την πλευρά μας αισθανόμαστε πως απλώς είναι μια συνθήκη κατ’ ανάγκη. Έχουμε την εύνοια, τη φροντίδα, το ενδιαφέρον και φυσικά την αμέριστη προσοχή. Προνόμια που μας έχουν λείψει. Ξέρουμε πως κατά βάθος δεν ταιριάζουμε καθόλου και πολλές φορές αναρωτιόμαστε πώς μπορεί να είναι τόσο καλοί μαζί μας.
Όσο ο καιρός περνάει, συνηθίζουμε να λειτουργούμε μηχανικά, δίνοντας προτεραιότητα στις ανάγκες μας και χωρίς καμία σκέψη για να υπολογίσουμε τα αισθήματα των άλλων. Δε μας νοιάζει αν έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που έχει συναισθήματα και καρδιά, και ‘μεις τον χρησιμοποιούμε ως λύση ανάγκης, ως δεκανίκι. Θα ομολογήσω με ντροπή πως υπήρχαν φορές που ο πληγωμένος μου εγωισμός φώναζε πως «τα πάω μια χαρά και πως είναι τιμή του που είναι δίπλα μου». Πόσο ματαιόδοξη κι άρρωστη σκέψη.
Θα αναρωτιέστε, πόσο κρατάει; Μέχρι να αντιληφθεί ο άλλος την πραγματικότητα. Να καταλάβει πως δεν μπορεί άλλο να θρέφεται από ό,τι είχαμε περίσσιο να δώσουμε. Γιατί να είστε σίγουροι ότι θα το καταλάβει. Κι αυτό που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσαμε δεδομένο θα μας γυρίσει την πλάτη και θα φύγει. Ένα τσιγάρο δρόμος ο έρωτας από το ξενέρωμα λένε, και είναι αλήθεια.
Θυμάμαι σαν τώρα τα τελευταία λόγια. Σκληρά και δίκαια. Τον άδειασα, τον στέγνωσα με τη συμπεριφορά μου από ό,τι όμορφο είχε μέσα του για μένα. Δεν προσπάθησα ούτε μια φορά να δώσω μια ευκαιρία. Έχουμε τόσο μεγάλη έπαρση και ιδέα για τον εαυτό μας που ξεχνάμε πώς είναι να συμπεριφέρεσαι με καλοσύνη. Όσο εκείνοι άφηνουν τις μέρες να περάσουν κάνοντας υπομονή και ελπίζοντας πως θα δώσουμε μια ευκαιρία σ’ αυτή τη σχέση εμείς τους θεωρούμε περισσότερο δεδομένους και κάνουμε το παιχνίδι μας. Ένα παιχνίδι που αφορά ανθρώπινες ψυχές, όμως.
Φυσικά και το μετανιώνουμε. Μετανιώνουμε για την απαράδεκτη συμπεριφορά μας. Γιατί η ανάγκη μας για εκδίκηση κατέστρεψε μια σχέση που ίσως και να μην ήταν ποτέ ερωτική αλλά σίγουρα θα ήταν μια σχέση καρδιάς και συμπάθειας. Στην καλύτερη, θα είχαμε αποκτήσει ένα καλό φίλο. Όμως, δώσαμε προτεραιότητα στο εγώ μας για να περάσουμε καλά, να απολαμβάνουμε την εύνοια, να μην είμαστε μόνοι μας, να έχουμε μια καβάτζα και ξεχάσαμε την ανθρώπινη πλευρά μας. Μέχρι που φεύγουν οριστικά και κρατάνε αποστάσεις από εμάς που δεν τους σεβαστήκαμε. Που παίρναμε καθημερινώς τα απλόχερα των άλλων, χωρίς να δώσουμε τίποτα.
Έχετε αναρωτηθεί πόσο άδικα φερόμαστε σε ανθρώπους που δε φταίνε; Πως αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές ίσως και να είχαμε ακόμη και μια δεύτερη ευκαιρία στον έρωτα. Με τον καιρό, καταλαβαίνουμε πως τους ανθρώπους που τους αγαπάμε, δεν τους εκμεταλλευόμαστε. Πως δεν εξαργυρώνουμε με το ίδιο νόμισμα που μας πλήρωσαν και μας κάποτε. Μέχρι που φεύγουν και ‘μεις απομένουμε μόνοι, χάνοντας τους ανθρώπους που άξιζαν να είναι στη ζωή μας.
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
