Μην επιμένεις κι αν το κάνεις δε θα λάβεις αυτό που θες. Έτσι γίνεται πάντα, στις σχέσεις: Τελειώνουν αφήνοντας αναπάντητα ερωτήματα με τα οποία πρέπει να συμφιλιωθείς. Ποτέ δε λαμβάνεις τις απαντήσεις που θες τη στιγμή που τις έχεις ανάγκη. Πρέπει να περάσει ο χρόνος, να έρθει η στιγμή που η ζωή έχει ορίσει και θα σου δώσει αυτό που τόσο λαχταρούσες για να μάθεις και που πια, μπορεί να μη χρειάζεσαι.
Μετά από έναν χωρισμό, όταν όλα είναι φρέσκα, και να λάβεις τις απαντήσεις σου, δε θα μπορείς να τις διακρίνεις. Δεν μπορείς να καταλάβεις τις αιτίες, τις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά τις εξηγήσεις που τόσο πολύ πασχίζεις να σου δώσουν. Όταν ηρεμήσεις, όταν φύγεις από αυτή την κατάσταση και η λέξη «τέρμα» έχει θεσπιστεί και μέσα σου πια, να είσαι σίγουρος πως μία-μία κάθε απάντηση θα αρχίζει να φωτίζει την επόμενή σου μέρα. Γιατί πάντα, πολύ μετά τον χωρισμό, έρχονται οι απαντήσεις.
Δίχως κόπο, δίχως πίεση, μέσα από ένα περιστατικό τυχαίο. Το μοίρασμα της ιστορίας ενός φίλου, τη θέαση μιας ταινίας, το άκουσμα μιας τυχαίας κουβέντας στον δρόμο από έναν περαστικό, θα είναι η απάντησή σου κι έτσι τυχαία και καρμικά, θα σου λύσει την απορία που για βράδια είχες μείνει με την αγρύπνια αγκαλιά μπας και βρεθεί εξήγηση. Για όλα εκείνα τα τασάκια με τα απομεινάρια των τσιγάρων να μαρτυρούν ένα πνιγμένο συναίσθημα για όλα τα αμέτρητα «γιατί» που θάφτηκαν σε μπουκάλια, υπάρχει αυτή η μία στιγμή, που ξορκίζει τα απωθημένα.
Τότε, ήθελες, προσπαθούσες, έψαχνες να ξεδιπλώσεις το κουβάρι του μίτου για να φτάσεις στις αλήθειες. Σε εκείνες που δεν ειπωθήκαν, δε μαθεύτηκαν, έμειναν να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα και το ένα έφερνε το άλλο κι όλα μαζί συνέβαλαν στον χωρισμό. Έτσι ήταν η σχέση εκείνη, μια κατηφόρα που ήταν αδιανόητο να σταματήσεις για να πάρεις μια ανάσα γιατί ο δρόμος πίσω σου γκρεμίζονταν. Στο πρώτο κενό, δημιουργήθηκε ένα ακόμη, κι όλα μαζί έφτιαξαν το ρήγμα.
Έτσι, μετά από μήνες, όταν το μυαλό πάψει να ασχολείται, όταν δε θα υπάρχει το παραμικρό ίχνος ενδιαφέροντος, τότε και μόνο, όλα αυτά που έμειναν σε εκκρεμότητα θα λυθούν. Θα λυθούν, για συμμόρφωση και για βελτίωση. Κι αυτό γιατί αν γινόταν νωρίτερα το βήμα αυτό, δε θα υπήρχε η δυνατότητα μιας σωστής εκτίμησης. Η ζωή, μετά τον χωρισμό είναι μια βαθιά θεραπευτική διαδικασία στην καθημερινότητά του καθενός. Έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του και με όλα αυτά που είτε δεν έμαθε ποτέ να κάνει, είτε πρέπει απ’ την αρχή να γνωρίσει, με συντελεστή το 1 πια. Η κάθε στιγμή, θα τον ακυρώνει και θα τον συστήνει με τον εαυτό του ξανά μέχρι να καταλάβει πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Κι ας μην τον ξέρει ακόμη.
Μόνο τότε που θα έχεις αγαπήσει ξανά, που θα έχεις προχωρήσει, που ίσως βρεις ένα νέο ενδιαφέρον στη ζωή σου και θα μπορείς να αντιληφθείς τη διαφορά με την πρώην σχέση σου. Όταν το τραύμα το απαλύνεις λιγάκι μέσα σου, θα καταλάβεις ποια ήταν και η δική σου θέση στην ιστορία. Όταν πια το μυαλό αδειάσει από την επιμονή και τη μανία στο παρελθόν σου, κι αφήσεις την ηρεμία να σε αγκαλιάσει, θα μπορέσεις έτσι ελεύθερα κι αβίαστα να καταλάβεις όλα εκείνα που πριν σου έμοιαζαν άλυτα μυστήρια.
Γιατί η ωριμότητα θα είναι πλέον αυτή που θα σε οδηγεί, αφού θα σε έχει βοηθήσει να καταλάβεις τι δεν πήγε καλά. Μετά από μήνες, ίσως και χρόνια, όταν πια δε θα αναζητάς να μάθεις τι πήγε λάθος, εκείνο από μόνο του θα εμφανιστεί μπροστά σου για να σε διδάξει. Και στην αρχή, ίσως σου φέρει νοσταλγία, ίσως και να σε πικράνει λιγάκι, αλλά σύντομα θα κατανοήσεις ότι καλώς ήρθαν έτσι τα πράγματα, και μόνο έτσι θα μπορούσαν να έρθουν.
Γιατί, τελικά στη ζωή, όλα είναι ένα συνεχές μάθημα.
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
