Γελάω όταν νευριάζεις
Και μου δείχνεις αυτό που λατρεύω πιο πολύ,
την παιδική ανωριμότητά σου,
την εφηβική σου έξαρση
την εκρηκτική σου σύνθεση, όταν δε γίνεται το δικό σου.
Γελάω με κάθε καπρίτσιο της νεανικής σου παρορμητικότητας
της εκδικητικής σου υπόστασης όταν νιώθεις πληγωμένος.
Και τα δέχομαι, αγάπη μου, γιατί ξέρω.
Ωρίμασες όταν δεν έπρεπε,
μεγάλωσες όταν ήσουν στην πιο τρυφερή ηλικία.
Βίωσες την απώλεια μέσα σου ως ευθύνη, να αναλάβεις εσύ τα ηνία.
Και βρέθηκα εγώ στον δρόμο σου,
ν’ ανακαλύπτω ενα-ενα τα χαμένα κομμάτια του παζλ.
Να τα ενώνω με περίσσια υπομονή κι αγάπη.
Και το απολαμβάνω. Ακόμη και τώρα,
που με καταδικάζεις στη σιωπή.
Ξέρω, σε έκανα να υποφέρεις. Υπέφερα κι εγώ.
Όσο ένωνα τα δικά σου κομμάτια, μαζί ένωνα και τα δικά μου.
Μόνο ένα κομμάτι μου ήταν αδύνατο να το βρω κι έπρεπε να βυθιστώ στο σκοτάδι μου.
Δεν ήθελα να σε πάρω εκεί μαζί μου.
Ήθελα να υπάρχει φως για να έρθεις.
Το φως, για να βρεις τον δρόμο να γυρίσεις, ακόμα κι αν χαθείς.
Συντάκτης: Αλεξία Ψαρρά
