Εκείνοι οι έρωτες που μαζί σου θέλουν να ζήσουν (και) τα άβολα

Αν σε κάτι είμαστε εξαιρετικοί μιλώντας για σχέσεις, είναι να φτιάχνουμε λίστες με το τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι, είτε για να συμβουλεύσουμε δικούς μας γλιτώνοντάς τους από δικά μας λάθη, είτε για να πειθαρχήσουμε τον εαυτό μας προκειμένου να κάνουμε το εργάκι της καψούρας να πετύχει. Ένα ζήτημα δύσκολο, είναι αυτό που δε μας επιτρέπει να γνωρίζουμε πόσο επικίνδυνο είναι να ανοίγεσαι στην αρχή της σχέσης και μάλιστα για θέματα δύσκολα. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο που να μας δείχνει αν η μαγεία χάνεται, ή αν τελικά κι αυτό είναι μια μορφή κόλλας στη σχέση. Χρειαζόμαστε εξιδανίκευση στην αρχή, ή ένα αβίαστο ξεμπρόστιασμά μας, που θα δηλώνει ποιοι είμαστε αγκαλιά με τις πληγές μας;

Το ζόρι που ίσως συνοδεύει μια φρέσκια σχέση που θα χαρακτήριζε κανείς νωπή, είναι η δυσκολία σου να συμβιβαστείς με κομμάτια του εαυτού σου, που πριν ερωτευτείς δεν ένιωθες άβολα με αυτά. Ένας νέος άνθρωπος στη ζωή σου επαναπροσδιορίζει και σένα τον ίδιο, τον τρόπο που συστήνεσαι κι επιτρέπεις να σε δει κι ο σύντροφός σου. Οι επιλογές που υπάρχουν σε νέες σχέσεις είναι απλές. Αφετέρου να αντιμετωπίσεις το νέο ξεκίνημα σαν αχαρτογράφητα νερά, που οφείλεις να εξερευνήσεις προσεκτικά. Να ανοίγεσαι λίγο-λίγο, με τη φειδώ του καινούργιου κι απλησίαστου. Να μη θέσεις το τομάρι σου στην άβολη θέση να μιλήσεις για τα βιώματα που σε πονάνε, για ενδεχόμενες ανασφάλειες που δε σε αφήνουν να λειτουργήσεις όπως θα ήθελες καμιά φορά. Με λίγα λόγια, να μη δώσεις το δικαίωμα να τραβηχτεί εκείνη η κουρτίνα και φανεί τι κρύβεται πίσω από τον ερωτευμένο μεν, ατσαλάκωτο δε εαυτό σου. Κι αυτή η διπλωματία εφαρμόζεται στο όνομα της μαγείας που δε θες να στείλεις στα σκουπίδια από νωρίς. Ο ένας να βλέπει πιο λαμπερό τον άλλον, χωρίς να χρειάζεται να ασχολείστε με πτυχές σας δύσκολες. Να γνωριζόμαστε, αλλά με ρέγουλα.

Η άλλη εκδοχή σε φέρνει κατευθείαν στα βαθιά. Στην πραγματικότητα που σου δίνει το ελεύθερο, άπαξ κι έχεις την τύχη ο νέος έρωτας να σε χαλαρώνει και ν’ απομακρύνει τις αναστολές σου, να το εκμεταλλευτείς. Κάτι τέτοιο πλάθει μια εικόνα που η σχέση γίνεται και ησυχαστήριο για το μέσα σου, κι αντί να προσπαθείς ν’ αποφύγεις τις μαυρίλες σου, τις μοιράζεσαι κι ενδεχομένως τις αποβάλλεις μέρα με τη μέρα. Ας μην κρυβόμαστε, είναι αστείο να πιστεύουμε πως οι σχέσεις αντιπροσωπεύουν την εικόνα που είχαμε μικροί για τη συντροφικότητα και την έννοια του «μαζί». Το αυθεντικό χτίζεται και δομείται μέσα από τριβή, ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που δεν ήρθαν κοντά μόνο για το καλό σ3ξ ή τη χημεία που είδαν πως πετυχαίνουν σε διαφορετικές συνθήκες. Η μαγεία που κυνηγάμε διακαώς, κρύβεται ακριβώς εκεί που τρέμουμε πως θα τη χάσουμε. Οξύμωρο; Μα εννοείται, για σχέσεις μιλάμε όχι για τάβλι. Αν αποδεχτούμε πως αυτός που έχουμε απέναντί μας φτιάχτηκε και μέσα από τα τραύματά του, θα μας είναι πολύ πιο εύκολο να χαλαρώσουμε και να θέσουμε και τον εαυτό μας αλλιώς μέσα στη σχέση.

Δε θα απομακρυνθεί, ούτε θα ξενερώσει αυτός που πραγματικά έχει χάσει την ηρεμία του μαζί σου, αν δείξεις πλευρές σου για τις οποίες αισθάνεσαι άβολα. Αν μιλήσεις για λάθη του παρελθόντος που ο τωρινός σου εαυτός, δε θα έκανε σε καμιά περίπτωση, αν παραδεχτείς ανοιχτά πως δεν είναι κάθε μέρα εύκολο να συμφιλιώνεσαι με τα τερατάκια στο κεφάλι σου, καμιά μαγιά δε θα χαλάσει, κανένα γλυκό δε θα φύγει από τη θέση του. Δυστυχώς, ή ευτυχώς, θα πρέπει να έχουμε πλέον το σθένος να δούμε πως μάθαμε να ζούμε τις σχέσεις ως είδος αναλώσιμο, προσωρινό τσιρότο στη ρουτίνα μας που δεν αξίζει δουλειά ή κόπο. Δε θα πρέπει ίσως να μας απασχολεί να τσαλακωθούμε μπροστά στον έρωτά μας, αλλά να βρούμε έναν έρωτα που να μας γεννά αυτή την άνεση.

Για να τα λέμε απλά: είναι τυχεροί όσοι έχουν τέτοια συνθήκη στη ζωή τους, μια σχέση που δε μένει στα ρομαντικά ραντεβού και ποσταρίσματα στα social. Θέλει μαγκιά να επιλέγεις την τσαλάκα σε μια εποχή που δεν είναι καθόλου, μα καθόλου της μόδας. Θέλει μαγκιά να ορθώνεις με θάρρος το ανάστημά σου, και να λες «μάτια μου αυτός είμαι κι αν θέλεις, θα ήθελα να εξελιχθούμε μαζί», και να βλέπεις πως ο άνθρωπός σου επιλέγει να μείνει και να αγαπήσει αυτό το ατελές ον που ποτέ δε θέλησε να εξιδανικεύσει, να καλουπώσει. Είναι υπέροχο να ερωτευόμαστε και συνάμα να ανοίγουμε την ψυχή μας μαζί με την καρδιά μας. Ίσως, αυτό να είναι και το μοναδικό ισχυρό τεστάρισμα αν αξίζει τον χρόνο μας ένα ταίριασμα. Μαζί να τσαλακώνεστε και να κολλάτε, ευχή και κατάρα σας δίνω.