Ερωτικό ή ξενέρωτο να ζητάς άδεια για το πρώτο φιλί;

Όλες οι πρώτες φορές στη ζωή μας, προ(σ)καλούν την καρδιά μας να χορέψει σε έναν δικό της ρυθμό. Πρώτη φορά σε αεροπλάνο, πρώτη φορά στη σκηνή, πρώτο φιλί. Ειδικά αυτό, την οδηγεί σε έναν χορό με το αγαπημένο της τραγούδι για υπόκρουση. Η μαγεία που κρύβει αυτό το πρώτο φιλί, υπάρχει στο ότι γίνεται τόσο αυθόρμητα, τόσο αρμονικά χωρίς να πρέπει να ειπωθούν πολλά- πολλά. Ή μήπως όχι;

Εκείνη η πρώτη φορά που δυο άνθρωποι ενώνουν τα χείλη τους, που μοιάζει με την υλοποίηση μιας συμφωνίας που έχουν ήδη κάνει μονάχα με τα μάτια. Εκείνη η πρώτη φορά που μπορεί κανείς να ορκιστεί στον εαυτό του πως λίγο έμεινε για την καρδιά του να πεταχτεί από το σώμα. Εκείνη η μοναδική στιγμή που ο χρόνος σταματά κι ακόμη και να θες να μιλήσεις στέκεσαι εκεί, παγωμένος μαζί του.

Μοιάζει κιόλας λίγο σαν ταυτόχρονη, κοινή, πρωτοβουλία καθώς, πάνω που κλίνεις προς τον άλλον, αυτός ήδη έχει καταφέρει να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από εσένα. Πολλές φορές, δε φοβάσαι μην κάνει πίσω, γιατί πολύ απλά το ξέρεις, το νιώθεις, είναι εκεί απέναντί σου και σου το φωνάζει χωρίς να βγάλει μιλιά. Εκείνη η πρωτοβουλία που αποφάσισε να πάρει ο ένας από τους δυο, αφού μετά από πάλη με τον εαυτό του στάθηκε αδύναμος απέναντι στο συναίσθημα, απέναντι από σένα. Εκείνη η συναισθηματική σύνδεση που ένιωσε λίγο πριν κάνει το βήμα, καθώς δε χρειάστηκε να μιλήσουν τα στόματά σας, τα είχαν πει όλα τα μάτια, τα χείλη και η καρδιά σας.

Στον αντίποδα βέβαια, θα ήταν μάλλον άδικο να μην παραδεχτούμε πως το να ρωτήσει το άλλο άτομο εάν έχει την έγκριση να κάνει το βήμα να μας φιλήσει είναι ρομαντικό. Εκείνο το «μπορώ;» που με τρέμουλο στη φωνή θα καταφέρει να ξεστομίσει, κρύβει μέσα του όλη την αθωότητα. Με άλλα λόγια, σου δίνει απλόχερα να καταλάβεις πως σε σέβεται και σέβεται και την επιθυμία σου, όποια και να είναι εκείνη τη στιγμή. Είναι λες κι αφήνει εσένα να αποφασίσεις την πορεία της στιγμής κι ας πεθαίνει να σε φιλήσει. Σαν να κάνει πράξη αυτό το «σε σέβομαι» που λέει με λόγια. Σαν να αναζητά την επιβεβαίωση ότι μπορεί να το κάνει, ότι το θέλεις όσο το θέλει. Σαν να θέλει να σε ακούει να το λες ξέροντας πως όσες φορές και να το πεις δε θα το χορτάσει ποτέ.

Από τη μια είναι η δύναμη της πρωτοβουλίας κι από την άλλη αυτή της αθωότητας. Όσο όμορφο είναι το να μιλήσουν τα μάτια, άλλο τόσο είναι και το να μιλήσουν οι ίδιες οι φωνές σας. Υπάρχει όμως ένα κοινό σημείο: κλείνοντας τα μάτια για να φιλήσεις τον άνθρωπό σου, ανοίγεις έναν κόσμο συναισθημάτων. Γιατί, ενώ η πρωτοβουλία στην προκειμένη φάση έρχεται σε αντίθεση με την αθωότητα, ποιος είπε ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν;

Άλλωστε, δεν είναι ότι χαλάει η στιγμή ή χάνεται η μαγεία με το να ρωτήσει ο άλλος εάν μπορεί να σε φιλήσει. Ούτε βρίσκεται στο να μην το κάνει και να σε φιλήσει με δική του πρωτοβουλία. Η μαγεία υπάρχει μόνο και μόνο που βρίσκεστε εκεί, όταν, κλείνοντας τα μάτια, φαντάζεστε όλα τα επόμενα φιλιά –που μεταξύ μας θα μοιάζουν σαν και το πρώτο. Γιατί, δεν υπάρχει σωστός τρόπος να το κάνεις. Μόνο σωστός άνθρωπος για να το κάνεις μαζί του.