Πολύ πιο δυνατό το «σε νοιάζομαι» από το «σε γουστάρω»

Πολύ πιο δυνατό το «σε νοιάζομαι» από το «σε γουστάρω»· το ένα δεν αναιρεί το άλλο σε μια σχέση, μα το πρώτο είναι ίσως το στοιχείο εκείνο της εξομολόγησης, που μπορεί πιο εύκολα να σε πείσει πως στα δύσκολα θα απλωθεί ένα χέρι να σε αγκαλιάσει, πως ο τσακωμός θα λυθεί με προσπάθεια, όχι με μια πόρτα που θα βροντήξει μπροστά σου. Ψάχνουμε την κόλλα στη σχέση, όχι απλά τη σπίθα.

Ένα πλήγμα στην καρδούλα μας -ένα κακό τέλος της ερωτικής μας ιστορίας, κάποιος μας πλήγωσε ή κάποιον πληγώσαμε-, μας έκανε να κλειδώσουμε συναισθηματικά κι αυτό είναι κάτι που λίγο πολύ όλοι θα το περάσουμε στη ζωή μας. Όσο περνούν τα χρόνια, ο τρόπος ή λόγος για να ανοίξουμε γίνεται όλο και δυσκολότερο να βρεθεί. Και φτάνεις στο σήμερα, στο εδώ και τώρα που σε θέλει λίγο πιο ώριμο και συγκροτημένο άτομο, αλλά σε βρίσκει ανώριμο συναισθηματικά και χαμένο μεταξύ του «πώς χτίζω τείχος ώστε κανείς να μη με πληγώσει ξανά» και στο «θα ήθελα να είχα ένα χέρι να κρατά το δικό μου».

Έλα όμως που τείχος κι αγάπη δεν πάνε μαζί. Αν έχεις το ένα δεν μπορείς να έχεις το άλλο. Εκεί μέσα, στην ανεμοδούρα των σκέψεων, πιάνεις τον εαυτό σου να αναπολεί, πώς ήσουν κάποτε. Κάποτε που το μέσα σου ήταν πιο αθώο και η καρδιά σου δεν κράταγε καβάτζες, έδινε χωρίς φόβο κι άγχος, απλόχερα. Αναλογίζεσαι τι ήταν αυτό που σε έκανε να διαλέξεις κάποιον, με ποιες λέξεις καταλάβαινες ότι θέλει/θέλεις να είστε μαζί. Έφτανε ένα σε «γουστάρω», «μ’ αρέσεις» «σε θέλω» για να σε κάνει να νιώσεις ότι ναι, πάμε να το δούμε. Γιατί εκείνες τις πιο αθώες αλλά συναισθηματικά άπειρες και μη κατασταλαγμένες εποχές, το μυαλό σου ακούγοντας το «γουστάρω», είτε από σένα είτε από τον άλλο, μετέφραζε απευθείας ένα πιο βαθύ συναίσθημα, μια κατάσταση λίγο πιο σοβαρή, από αυτό που πραγματικά είναι. Νόμιζες ότι περιέκλειε όλο το πακέτο του «σε είδα -μ’αρέσει αυτό που εκπέμπεις»- και το «όσο σε γνωρίζω γουστάρω εσένα για όσα είσαι, θέλω να είμαι εκεί  για σένα και εσύ για μένα». Μέχρι το «σε ξέρω – ξέρω ότι μου κάνεις», ίσως χρειάστηκε και κάτι να φτιάξετε, κάτι να προσαρμόσετε στην πορεία, αλλά όλα ήταν εφικτά.

Τότε όμως, δεν ήξερες ότι αυτό το δεύτερο «γουστάρω, εσένα κι όσα είσαι», στην ουσία έχει άλλο όνομα. Όλο αυτό το πακέτο που μετέφραζες έτσι, στην πραγματικότητα ήταν 3 διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις, που στο τέλος τους έφταναν στο ρήμα «αγαπώ». Ενδιάμεσα όμως βρισκόταν πάντα το «σε νοιάζομαι». Η αγάπη είναι μια κατάσταση, μια διαδικασία που περνάει  από  διάφορα στάδια μέχρι να ολοκληρωθεί. Ο χρόνος επίτευξης δεν είναι ίδιος για τον κάθε άνθρωπο, αλλά σίγουρα τα στάδια είναι ίδια για όλους. Αν λοιπόν η καρδιά σου κλείδωσε συναισθηματικά, δεν εμπιστεύεται εύκολα, είναι καχύποπτη με τις λέξεις που βγαίνουν εύκολα από το στόμα, μολαταύτα, το μέσα σου προσμένει αυτό το άτομο που θα κάνει τη διαφορά, θα καταφέρει να ρίξει το τείχος που τόσο επιδέξια έφτιαξες, θα σε κάνει να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία, να αφεθείς, να πιστέψεις ξανά ότι κάποιος μπορεί να μείνει δίπλα σου, να παλέψει κι όχι με τον πρώτο καυγά να ανοίξει την πόρτα και να φύγει. ήΓιατι αυτό που χρειάζεσαι, είναι το «νοιάζομαι».

Εξ ορισμού το ρήμα «γουστάρω» έχει να κάνει με επιθυμία, λαχτάρα, καλοπέραση κ.λπ. Θα λέγαμε δηλαδή ότι τα συναισθήματα που βγαίνουν από αυτό ρήμα είναι κάπως πιο επιφανειακά. Δεν είναι κακό αυτό, μην παρεξηγηθώ, αφού έτσι κι αλλιώς είναι το νούμερο ένα στάδιο για οποιαδήποτε σχέση. Το κράτημα της σχέσης, όμως, δε μας το δίνει το «γουστάρω», αλλά το «νοιάζομαι», που περικλείει τα ρήματα «ενδιαφέρομαι», και «φροντίζω». Ρήματα που δεν έχουν να κάνουν πια μόνο με το να περνάς καλά, αλλά συνεχίζουν ακόμα κι αν υπάρξουν μέρες που δεν είναι τόσο διασκεδαστικές, δεν έχουν τόσο κέφι. Μέρες ακεφιάς ή μέρες σύγκρουσης. Κι αυτό γιατί το «ενδιαφέρομαι» έχει αρχίσει να κάνει ρίζες στην καρδιά αυτού που το νιώθει, σε αντίθεση με το «επιθυμώ» που είναι ο σπόρος που μόλις φυτεύτηκε.

Πιστεύω πως το «σε νοιάζομαι» λέγεται επίσης δύσκολα, ίσως και πιο δύσκολα καμία φορά από το «σ’ αγαπώ», όμως αν βρήκες εκεί έξω τον άνθρωπο που θα στο πει, τότε να είσαι σίγουρ@ ότι στις δύσκολες στιγμές ή και τις όμορφες (δε χαίρονται όλοι οι άνθρωποι με τη χαρά μας), θα υπάρχει ένα χέρι να σε κρατήσει, που θα θέλει να το περάσετε μαζί, ακόμη κι αν έδειξες μια όχι και τόσο κολακευτική πλευρά του εαυτού σου. Μην ξεχνάς, κάτι που έχει ριζώσει, θέλει αρκετό τράβηγμα για να ξεκολλήσει από το χώμα.